«Թուրքական սիրալիրություն` գոտուն ամրացված յաթաղանով և ծոցում պահած քարով». Свободная Пресса-ն` Կիևին Անկարայի «աջակցություն հայտնող» հայտարարությունների մասին

Ռուսական Свободная Пресса պարբերականն անդրադարձել է Ուկրաինայի արևելյան շրջանում ստեղծված լարված իրավիճակին և Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի հայտարարություններին, որոնցով վերջինս «աջակցություն» է հայտնել Ուկրաինային:

«Պետք է վերջ դնել կեղծ էֆեմիզմներին` այդ բոլոր «մեր գործընկերներին», «բանակցությունների կողմերին» և այլ անհեթեթություններին, բառային աղբին, որը միայն խճճում է գործի էությունը: Այն, ինչ, հավանաբար, տեղին է դիվանագիտական առօրյայում, այն էլ ոչ միշտ, առօրյա կյանքում, որտեղ սևը, որպես կանոն սև է, իսկ սպիտակը` սպիտակ, բոլորովին պետք չէ: Հասարակական պարահանդեսներին կարելի է ժպտալ աջ ու ձախ, որովհետև դա է պահանջում էթիկան, և ժպիտը ոչինչ չի պարտադրում: Սակայն ինչի համար են այդ բոլոր երկիմաստ ակնարկներն ու խոնարհումները, եթե քո առաջ թշնամի է կանգնած`վաղեմի, մեծ ու հավերժ: Եվ այդ թշնամությունը մի հարյուրամյակ չէ, որ ձգվում է»,- նկատում է հոդվածագիր Սերգեյ Պոնոմարյովը` հավելելով, որ այդ մտքերը «Թուրքիայի և նրա նոր սուլթան Էրդողանի» մասին են:

Հեղինակը նկատում է, որ «նույնկերպ թշնամին է նաև Ուկրաինան և նրա անկախ «ժոովրդավարական խունտան»` Զելենսկիի գլխավորությամբ»:

Հեղինակի խոսքով` նրանք (Ուկրաինան և Թուրքիան` խմբ.) արդեն միահյուսվել են սերտ գրկախառնություններով և այնքան ակտիվ են իրենց դրսևորում Ռուսաստանի դեմ, որ Դոնբասի երկնքում արդեն «Բայրաքթար»-ներից ելնող ծխի սյուն է ձևավորվել:

Հոդվածագիրն ուշադրություն է հրավիրում այն հանգամանքի վրա, որ Դոնբաս կատարած ցուցադրական այցից և խոստումներ տալուց հետո Վլադիմիր Զելենսկին անմիջապես այցելել է Ստամբուլ` ընկերոջ` Էրդողանի մոտ: «Պարզ է, որ գնացել է այդ նույն «Բայրաքթար»-ների, այլ զենքի, հավանաբար, նաև ռազմական մասնագետների և անօդաչուների օպերատորների հետևից»,- նշում է վերլուծաբանը:

Նրանք այնտեղ պայմանավորվել են համատեղ պայքարել «ահաբեկչության դեմ», իսկ ո՞ վ է նրանց համար ահաբեկիչ: Իհարկե դրանք Դոնեցկի և Լուգանսկի բնակիչներն են և ընդհանրապես բոլորը, ովքեր չեն աջակցում ներկայիս իշխանություններին:

«Թուրքերը պատրաստ են միջոցներ տրամադրել ուկրաինացիներին` ոչնչացնելու համար այդ թվում` 500 000 ռուս քաղաքացիների, որոնք ներկայում ապրում Դոնեցկում և Լուգանսկում: Այս պարագայում ինչ արժեն այդ բոլոր ժպիտներն ու սիրալիր խոսքերը, որոնք փոխանակում են Պուտինն ու Էրդողանը: Թուրքական սիրալիրություն` գոտկատեղին ամրացրած յաթաղանով և ծոցում պահած քարով»,- ընդգծում է լրագրողը:

«Իսկ Թուրքիան ինչներիս է պետք: Այն նույն Թուրքիան, որը հաշվի չառնելով համաշխարհային մշակութային հանրության կոչերը, Սոֆիան տաճարից վերածում է մզկիթի: Այն Թուրքիան, որը ներխուժում է Լիբիա, Կենտրոնական Ասիա, Կովկաս և ռուսական «մուսուլմանական» հանրապետություններ: Եթե միայն Անթալիայի, Ալանիայի և Բոդրումի all-inclusive հյուրանոցներում հանգստանալն է, ապա առանց դրա էլ կապրենք: Նույնը կարելի է անել Սոչիում, Անապայում և Յալթայում»,- կարծիք է հայտնում հեղինակը:

Հոդվածագիրը նկատում է նաև, որ Ռուսաստանը գազատար է կառուցել, որն անցնում է Թուրքիայով: «Դեռ հայտնի չէ, թե այդ «հոսքերից» մեկն ում ավելի պետքական կլինի. ըստ էության, Ռուսաստանը թշնամի երկիրը վերածել է միջազգային գազային հանգույցի` համապատասխան եկամուտներով, որոնք գնում են Թուրքիայի գրպանը»,- նշում է լրագրողը: