Եվրոպական իրականություն

1970-ականներից ի վեր արևմտյան երկրների մեծ մասում ազգային ընտրությունների հավաքն անկում էր ապրում՝ բարձրացնելով նոր հարցեր ժողովրդավարության, որպես բազմազգ կորպորացիաների և հաստատությունների, առողջության մասին, ինչպիսիք են ԵՄ-ն, Եվրոպական Կենտրոնական Բանկը և Արժույթի միջազգային հիմնադրամի

ազդեցությունը ազգային որոշումների վրա:
Որպես աճող ճյուղավորված ընտրազանգվածների արտահայտում և ավանդական կուսակցությունների անկում, կոալիցիաները կարող են միասնության և քաղաքականության փոխզիջումների գնալ: Բայց նրանք կարող են ստեղծել ավելի միատարություն և խցանումներ՝ քվեարկողներին զրկելով իրական ընտրությունից:
Գերմանիայի կանցլեր Անգելա Մերկելի երրորդ ժամկետը, ինչպես և առաջինը, երկու հիմնական և որպես կանոն ընդդիմադիր կուսակցությունների «գրանդ կոալիցիայի» է՝ աջ-կենտրոնամետ քրիստոնեական ժողովրդավարական դաշինքը և ձախակողմյան սոցիալ-դեմոկրատները:

Ազատ դեմոկրատները՝ նրա երկրորդ ժամկետի գործընկերները, ամբողջությամբ փլուզվեցին: Կանաչները և ձախակողմյան կուսակցությունը ձայներ են տանում սոցիալ-դեմոկրատներից, երբ Գերմանիայում այլընտրանքային հակաեվրո կուսակցությունը աջակիցներ է ձեռք բերում, իսկ հականերգաղթային ու հակաիսլամիստական Պեգիդա շարժումները ալիքներ են առաջացնում:

Oրինակ՝ բրիտանական լիբերալ դեմոկրատները ավանդաբար միջին խավի բողոքի ձայնն էին հանդիսանում: Բայց գնալով պահպանողականների հետ դաշնակցության և գլխավոր խոստումները մոռանալով՝ նրանք կորցրեցին աջակցությունը: Բրիտանիայի ոչ վաղ անցյալում «կառավարությունից դժգոհ մարդիկ շրջվեցին լեյբորիստների կողմը»:

Արտադրության հատվածի և ավելի թույլ միությունների նվազմամբ, ձախակողմյաններն արդեն ստիպված են գնել տնտեսական շուկայի ուղղաձիգությունը, որը նշանակում է «նրանց առանցքային աջակցությունը այստեղ դատարկվել է:

Արմեն Հովասափյան. Ֆեյսբուք