Հալեպի կամ Դավթի բերդը

Ծովասարի հարավային փեշին, մի ժայռոտ ու բարձր բլրի վրա իր բերդը (Դավթի բերդ կամ Քաղքիկ) շինելուց հետո՝ Դավիթը Հալեպի Ուրբաթ Բազարի կենտրոնում՝ բլրի վրա մի նոր ու ամրակուռ բերդ է կառուցում, չորս կողմը 25-30 մ խորությամբ փոս փորում, լցնում ջրով, մի կողմի վրա էլ կամուրջ է կապում։

Պատմում են, որ Սասունից Հալեպ, քսան օրվա ճամփեն, նա անցնում էր կայծակնային արագությամբ։ Լուսաբացին հեծնում էր Քուռկիկ Ջալալին, մի ակնթարթում թռչում Հալեպ, ամբողջ օրն աշխատում, իսկ երեկոյան վերադառնում Սասուն։

Ուրֆա քաղաքից երեք ժամ դեպի Հալեպ՝ Քուռկիկ Ջալալու մսուրն էր։ Մարդ ձեռքը բարձրացնելով հազիվ կարող էր հասնել ու հպվել ձիու մսրի շրթունքին։ Դավիթը մսուրի քարը ծակել էր՝ շղթան անցկացնելու համար։ Քուռկիկ Ջալալու կերը քապքապ էր՝ երկաթի կտորներ։ Ձին դրանք ծամում էր արագ ու փափուկ՝ կարծես թոնրից հանած համով գաթա ուտեր։

Հալեպի նորակառույց բերդն այնքան բարձր էր, որ նայելիս մարդու գդակն ընկնում էր։ Պարսպից կախված էր Դավթի գուրզը, որի պոչի երկարությունը մեկ մետր էր, իսկ հաստությունը՝ վառարանի խողովակի չափ։ Գուրզը պարսպից կախված էր գութանի շղթայով։

Բերդի շուջբոլորը սասունցիներ էին ապրում, ովքեր Հալեպը շատ էին սիրում և ոչինչ չէին խնայում քաղաքն ու բերդը շենացնելու համար։ Դավթին տեսնելը նրանց համար նույնն էր, թե Աստծուն տեսնեին։ Չէ՞ որ Սասնա ծուռը որքան հզոր, նույնքան բարի ու հոգատար էր։

Հայե՛ր, գիտե՞ք, որ. ֆեյսբուք: