Բոլորն իրենց պարտքն են համարում խոսել հայրենիքի, ազգի ու ժողովրդի մասին

Ժողովուրդ, Ազգ, Հայրենիք: Բոլորը՝ գրեթե բոլորը, խոսում են կամ իրենց սուրբ պարտքն ու նպատակն են համարում խոսել ժողովրդի, ազգի, հայրենիքի մասին, պատեհ, անպատեհ, առիթ-անառիթ, խոսում են ժողովրդի, ազգի անունից, առանց հարցնելու այդ ժողովրդի ցանկությունը, կամքը: Խոսում են կողքներն ունենալով մի քանի հոգի, մի փոքր խումբ, խառնամբոխ կամ մեծաքանակ ամբոխ: Խոսում են չիմանալով ինչ է ժողովուրդը, ինչ է ազգը, ինչ է իրենց շրջապատած ամբոխն ու նրա հոգեբանությունը և չեն պատկերացնում նրանց գործողությունների հնարավոր հետևանքները՝ միայն թե խոսեն ու կարևորը մտահոգ դեմքով:

Երևի սրանց պետք է հիշեցնել, որ ժողովուրդը մարդու հոգնակի ձևն է և դիտվում է որպես մի ամբողջականություն, որը վերագրվում է էթնիկ խմբերին և ազգերին: Այն տվյալ երկրի բնակչությունն է, մարդկանց պատմականորեն կազմակերպված սոցիալ-էթնիկական ընդհանրությունները՝ ցեղի, ազգության, ազգի, մարդկանց հավաքականությունը:

Ժողովուրդը երկրի՝ տերության բնակչությունն է, ազգի բոլոր անհատների ամբողջությունը, ազգությունը, մարդկանց բազմությունը, որևէ տեղի(գյուղի, քաղաքի, մարզի) բնակչությունը, պետության հպատակների ամբողջությունը:

Ժողովուրդ բառի հոմանիշների մեջ նաև նշվում է. բազմություն, ամբոխ, խառնամբոխ, խուժան, խալխ հասկացողությունները:

Շատերը վրդովվում են ամբոխ բառից, ամբոխավարի, ամբոխանման, ամբոխախելք, ամբոխահաճո, մոռանալով խորհրդային գրաքննություն անցած Չարենցի խելագարված ամբոխներին…Իսկ ամբոխավարությունն ու ամբոխահաճո պահելաձևն ամենուրեք է: Մի քանի հոգով հավաքվում ու անկապ խոսքերով, գոչումներուվ, կարգախոսերով, պահանջներով, տրանսի մեջ ընկնելով չափչփում են փողոցներն իրենք էլ չիմանալով, թե ինչ են ուզում և ինչպես…Եվ երկիրը՝ հատկապես սոցցանցերը, ընկնում են հոգեխանգարմունքի մեջ:

Եվ կապկում են, նմանակում, սկսում հաճոյախոսել, իրենց ի ցույց դնել, նույն տափակ խոսքերը կապկել, կրկնել ու տարածել: Անիմաստ ու անբովանդակ՝ միայն թե հետ չմնան:

Սահմանում զոհված զինվորի մահախոսականից, ինչ-որ դեպքերից, քաղաքական ընդհարումներից, ցույցերից, միջադեպերից, ոստիկաններին հայհոյելուց և ինչ-որ սուբյեկտների ու զոմբիների խմբի գովերգելուց սկսած: Համեմված նաև հայհոյանքներով, անեծքներով, վերջացրած կապուտիկյանական պաթետիկայով:Մի խոսքով՝ խելակորույս, խելակորույս աշխարհ…վիրտուալ և իրական:

Ռոբերտ Մելքոնյան. ֆեյսբուք: