Շտեֆանեկն ամեն առավոտ իմ անունն է հիշելու, իր ոսկե մեդալին նայելիս նա մտածելու է, որ այն իրականում ինձ է պատկանում. Միհրան Հարությունյան

«Ռիո-2016»-ի հունահռոմեական ոճի ըմնբշամարտի 66 կգ քաշային կարգում արծաթե մեդալ նվաճած Միհրան Հարությունյանը «В Контакте»-ի իր էջում հրապարակել է իր ստացած արծաթյա մեդալը և մակագրել.

««Ավարտվեցին XXXI-րդ Օլիմպիական խաղերը: Չեմ կարողանում կողմնորոշվել ինչից սկսել, բայց առաջինն ինչ կուզեի ասել, դա խորհին շնորհակալությունն է բոլոր այն մարդկանց, որոնք չխուսափեցին «Ռիո-2016»-ի եզրափակչում իմ գոտեմարտի շուրջ կարծիք հայտնել (16.08.2016): Շնորհակալ եմ ձեր ահռելի աջակցության համար: Շնորհակալ եմ, որ հենց սկզբից ինձ հետ էիք և հիմա էլ շարունակում եք լինել: Իմ ազգի կողմից ահռելի աջակցություն եմ զգում: Նույնը նաև ամբողջ աշխարհի տարբեր ազգությունների ու հավատքի մարդկանց կողմից: Յուրաքանչյուր պրոֆեսիոնալ մարզիկ երազում է բարձրանալ օլիմպիական պատվանդան, լսել իր երկրի օրհներգն ու տեսնել իր երկրի դրոշի բարձրացումը և ես բացառություն չեմ: Իմ ողջ կյանքի ընթացքում օլիմպիական այդ բարձունքին եմ ձգտել: Այդ ծանր ճանապարհի համար ահռելի ուժ է ներդրվել: Ես ապրել ու երազել եմ Օլիմպիական խաղերի ոսկե մեդալի համար պայքարելու հնարավորության մասին, և այդ երկար սպասված պահը վրա հասավ:

Ռիոյի ճանապարհին իմ նկատմամբ շատ անարդարություններ եղան: Բայց որքան էլ ինձ համար ցավալի ու վիրավորական էր, համբերություն ունեցա ոչինչ չձեռնարկել, որովհետև «Ռիո-2016»-ի սպասումով էի: Ես հույս ունեի, որ անարդարությունների ժամանակները վաղ թե ուշ անցյալ կդառնան, սակայն, ցավոք, հրաշք տեղի չունեցավ և ինձ կրկին զրկեցին ոսկե մեդալից: Այդ արարքը վերջնականապես հիասթափեցրեց ինձ և հենց այդ պատճառով չէի կարողանում զսպել ինձ: Շատ դժվարությունների միջով եմ անցել: Իմ հարազատներին 150-ից ավելի օր չեմ տեսել, որպեսզի ամբողջովին պատրաստվեմ ու կենտրոնանամ Օլիմպիական խաղերի վրա: Հյուծիչ մարզումները, քաշի վերահսկումը, վնասվածները, իմ թիմի աշխատանքը, հույսերը, ընտանիքս ու ազգիս համբերությունն ուղղակի գողացան...

Մի՞թե ամբողջ սպրտային աշխարհը աչք կփակի այդ հացագործության առաջ: Եվ ոչ միայն ինձ, այլ շատերին են զրկվել իրենց արժանի մրցանակներից: 

Ես զրկվեցի օլիմպիական չեմպիոնի կոչումից, որովհետև ըմբշամարտի աշխարհում Հայաստանը ոչինչ չի որոշում, այլ որոշում են Սերբիան կամ այլ պետություններ, բայց ես հպարտ եմ, որ հայ եմ: Մենք փոքր, բայց հսկա ազգ ենք: Ես ցանկանում եմ նաև շնորհակալություն հայտնել Ռուսաստանին և այնտեղ ապրող բոլոր մարդկանց: Ես մեծացել եմ այդ երկրում, ապրում եմ այդ երկրում, սիրում եմ այդ երկիրն ու մարդկանց: 

Շնորհակալ եմ մարզչական շտաբին, հարազատներից, բարեկամներիս և իհարկե իմ ազգին: Ես պատրաստ էի այս Օլիմպիադային 100%-ով և՛ տրամադրությամբ, և՛ պատրաստվածությամբ: Ինձ հաջողվեց լավ պայքար ցուցադրել: Շնորհակալ եմ Աստծուն դրա համար: 

Ցանկանում եմ նաև շնորհավորել իմ ընկերոջն ու թիմակցին՝ Արթուր Ալեքսանյանին՝ ոսկե մեդալ նվաճելու կապակցությամբ: Նա արժանի էր այդ հաղթանակին: Շնորհավորում եմ նաև մեր ծանրորդներ Սիմոն Մարտիրոսյանին ու Գոռ Մինասյանին՝ արծաթե մեդալներ նվաճելու առթիվ:

Շնորհակալ եմ բոլորին, ով ինձ հետ էր, և շատ եմ գնահատում ու հպարտանում դրանով: Դուրս գալով, ամեն անգամ ես պայքարում էի ոչ միայն իմ մեջքի ազգանվան համար, այլ իմ հայրենիքի, իմ ընտանիքի, որոնք մինչև վերջ ինձ սատարում  էին՝ ողջ ճանապարհին: Դահլիճում հնչեց իմ երկրի հիմնը:  Իմ հարազատների ցավն ամեն ինչ խլացնում է…

Հ.Գ. Պետք չէ վիրավորել սերբին (Դավոր Շտեֆանեկ), նա վատ ըմբիշ չէ, լավ էր պաշտպանվում: Մենք նրա հետ արդեն մեկ ամբողջություն ենք կազմում: Նա ամեն առավոտ հիշելու է իմ անունը: Ամեն անգամ իր ոսկե մեդալին նայելիս նա մտածելու է, որ այն իրականում ինձ է պատկանում»: