Մենք հետ ենք գնացել մինչև 1988 թիվ, որովհետև հրաժարվել ենք միացումի գաղափարից. Դավիթ Ստեփանյան

AD TV «Հարցազրույցի» տաղավարում ՄԱՀԻ ասոցացված փորձագետ Դավիթ Ստեփանյանն անդրադառնալով Մոսկվայում Հայաստանի և Թուրքիայի հատուկ ներկայացուցիչների հանդիպմանն, ասաց, որ եթե Մոսկվայում չեն հիշատակվել նախապայմանները, ապա դա չի նշանակում, որ մյուս ռաունդներում այդ նախապայմանները առաջ չեն գա։ Նա նորմալ է համարում, որ առաջին հանդիպումը անցել է կառուցողական մթնոլորտում, որովհետև այն ճանաչողական բնույթ է կրել։

Ստեփանյանը նշում է, որ դիվանագիտական լավ հնարավորությունների դեպքում կարելի է ստիպել Թուրքիային հրաժարվել նախապայմաններից գոնե մեկից, սակայն ակնկալել, որ Թուրքիան Հայաստանի հետ բանակցություններ վարի առանց նախապայմանների՝ իրատեսական չէ։

Վերջինս շեշտում է, որ հայկական կողմն էլ նախապայման ունի՝ Եղեռնի միջազգային ճանաչումը կարելի է ընդունել որպես նախապայման՝ Թուրքիայի տեսակետից հարցը դիտարկելու հարցում։
«Ընդհանրապես Եղեռնի ճանաչումը՝ Հայկական հարցը, մեր ազգի ազգային իդենտիֆիկացիայի մի մասն է և եթե մենք դրանից հրաժարվենք, դա կարող է մեզ համար ունենալ ոչ ցանկալի հետևանքներ հետագայում։ Այսինքն, ամեն ինչ շատ բարդ է և իրականում եթե մենք պատրաստ ենք որևէ զիջումների գնալ Թուրքիային, կարծում եմ Թուրքիան էլ պիտի գնա զիջումների, այլապես այդ պրոցեսն անիմաստ է դառնում»,-նշեց Ստեփանյանը։

Փորձագետը նշում է, որ երեսուն տարիների ընթացքում Արցախյան հիմնահարցի երկու ճանապարհ ենք ունեցել՝ հաշտվել Ադրբեջան-Թուրքիայի հետ կամ պատերազմել, այսինքն կամ մաքսիմում կամ մինիմում։
«Մենք ընտրություն չենք կատարել ամեն դեպքում, մենք ընտրել ենք ամենավատ տարբերակը՝ ընտրություն չկատարել։ Եթե ժամանակին կատարեինք՝ դա հնարավոր էր, հիմա էլ է հնարավոր, բայց հարց է, թե ինչ գին այսօր կվճարենք դրա համար»,-ասաց Ստեփանյանը։

ՄԱՀԻ ասոցացված փորձագետը նշում է, որ կամ մեր նվաճումներն ամեն ձև տանել առաջ ու փորձել ֆիքսել, շարունակել միացումը մինչև տրամաբանական ավարտը կամ երկրորդ ճանապարհը, որն առաջարկում էր առաջին նախագահը՝ զիջել տարածքներ՝ ստանալ միջանկյալ կարգավիճակ և հարցը դրանով սառեցնել։

Մանրամասները՝ տեսանյութում։