Կարո Մուրադ. «Փորձում եմ դառնալ իմ իդեալը»

Այսօր Operativ.am-ը հեռախոսազրույց ունեցավ Գերմանիայում բնակվող հայազգի բռնցքամարտիկ՝ Եվրոպայի նախկին չեմպիոն, IBF Intercontinental-ի ներկայիս չեմպիոն Կարո Մուրադի հետ, ով 12 տարեկանից ի վեր բնակվում է Գերմանիայում:

Ե՞րբ ծնվեց բռնքամարտի նկատմամբ սերը:
-Միշտ էլ շատ եմ սիրել բռնքամարտը, դժվարանում եմ բացատրել, թե ինչքան շատ եմ սիրում. Երբ մի քանի օր չեմ պարապում, ինձ լավ չեմ զգում: Երբ ամուսինը կնոջը մի քանի օր չի տեսնում, խելագարի պես կարոտում է, նույն ձև էլ ես մի քանի օր չպարապելու դեպքում շատ եմ կարոտում իմ սպորտաձևը:

Ո՞ր տարիքից եք զբաղվել բռնցքամարտով:
-13-14 տարեկանից սկսեցի զբաղվել, նախապես սիրողական են եղել մարզումներս:
Հետագայում, երբ տարիքս համապատասխանեց, դարձա 18 տարեկան, Գերմանիայի տարբեր լիգաներում հանդես եկա որպես պրոֆեսիոնալ բռնցամարտիկ:

Ձեր առաջին հաղթանակը ե՞րբ է եղել:
-2006 թվականից պրոֆեսիոնալ կերպով եմ զբաղվել բռնցքամարտով, շատ մրցումներ ու հաղթանակներ եմ ունեցել, բայց որպես պրոֆեսիոնալ բռնցքամարտիկ իմ առաջին հաղթանակը գրանցվել է հենց նույն թվականին:

Ո՞վ է բռնցքամարտի Ձեր իդեալը:
-Ներկայումս շատ լավ բռցամարտիկներ կան, բայց կոնկրետ անուններ չեմ կարող նշել, ես փորձում եմ դառնալ իմ իդեալը:

Իսկ մանկության տարիներին ունեցե՞լ եք բռնքամարտիկի մի կերպար, որին ցանկացել եք նմանվել:
-Այո, մանկության տարիներին ունեցել եմ կոնկրետ մեկ բռնցքամարտիկի իդեալ՝Պրինց Նազիմ հաբեթ:

Մեր մյուս հայազգի գերմանաբնակ բռնքամարտիկի՝ Արթուր Աբրահամի հետ մտերի՞մ եք:
-Ես ու Արթուրը նույն ակումբում ենք մարզվում, ուստի հաճախ ենք հանդիպում, կարելի է ասել մտերիմ ընկերներ ենք:

Հայաստանյան բռնցքամարտի և բռնցքամարտիկների մասին ի՞նչ կարող եք ասել:
-Հայաստանում կան լավ բռնքամարտիկներ, բայց երևի ֆինանսի բացակայությունն է պատճառը, որ մեր տղաները չեն կարողանում ավելի լավ պարապել ու աճել:

Ինչպե՞ս եք վերաբերվում այն հանգամանքին, որ աղջիկները  զբաղվում են բռնցքամարտով:

-Ամեն մարդ պետք է կարողանա հասկանալ, թե իրեն ինչ է հարկավոր, բայց երբ աղջկան տեսնում եմ ռինգում, դա մի քիչ անսովոր է, ավելի շատ  կցանկանամ աղջիկներին տեսնել թենիս խաղալիս և նման թեթև սպորտաձևերի մեջ, քան թե բռնցքամարտում:

Ռինգ բարձրանալուց առաջ ու՞մ կամ ինչի՞ մասին եք մտածում, կա ՞մի արտահայտություն, որն արտաբերում եք:

-Ճիշտն ասած ոչ մեկի ու ոչնչի մասին չեմ մտածում, մտածում եմ հակառակորդի հետ ճիշտ մենամարտելու և հաղթանակի մասին:

Առաջիկայում ի՞նչ ծրագրեր և մենամարտեր ունեք:
-Երևի թե չորս ամսից կպատրաստվեմ աշխարհի առաջնության, ինձ թվում է՝ դա կլինի Ամերիկայում կամ Գերմանիայում, դեռևս պարզ չէ: Հուսով եմ կհաղթեմ և հայրենիքիս համար աշխարհի չեմպիոն կդառանամ:

Երբ հաղթանակից հետո բարձրացնում եք հայկական դրոշը, Ձեր գերմանացի երկրպագուները չե՞ն նեղսրտում:
-Դե քանի որ իրենք արդեն գիտեն, որ ազգությամբ հայ եմ, չեն նեղսրտում, հասկանում են, միաժամանակ նաև գեղեցիկ չի լինի այնտեղ ապրելով Գերմանիայի դրոշը չբարձրացնել, ուստի պետք է կարողանալ երկուսն էլ համատեղել:

Բռնցքամարտիկը գտե՞լ է իր սրտի տիրուհուն:
-Գտել եմ, արդեն ամուսնացել եմ, սակայն դրա մասին այնքան էլ չեմ բարձրաձայնում, գիտեն միայն իմ մտերիմներն ու ընկերները: Շատ սիրուն աղջիկ ունեմ և սպասում եմ որդուս լույս աշխարհ գալուն:

Չեք բարձրաձայնել վախենալով կորցնե՞լ Ձեր երկրպագուներին:
-Ոչ, չեմ կարծում թե իմ ամուսնանալուց հետո կարող եմ կորցնել  երկրպագուհիներիս, քանի որ աղջիկները, որոնք սիրում են բռնցքամարտիկին, իրենց համար միևնույնն է, նա ամուսնացած է, ընկերուհի ունի, թե ոչ, ամեն դեպքում շարունակում են սիրել:

Ձեր երեխաներին հայրենիք բերելու՞ եք:
-Անպայման, երբ այս տարի ծնվի տղաս, երկու երեխաներիս էլ կբերեմ Հայաստան մկրտվելու:

Ձեր կարծիքով երազանքները կարո՞ղ են դառնալ նպատակներ:
-Ցանկացած մարդ պետք է երազի և իր երազանքի համար պայքարի, մինչև հիմա ինչ երազել եմ, բոլոր երազանքներս իրականություն են դարձել, և հույս ունեմ՝ մյուս երազանքներս էլ իրականություն կդառնան:

 Հեղինակ՝ Սեդա Ղուկասյան