Նրանք ընտրել էին դժվարին ուղին, քանի որ իրենց որակն է այդպիսին. պատմում է Արցախում զոհված կամավոր Արշակի եղբայրը

Մեկ ամիս է՝ հայ ժողովուրդը թաթախված է պարտադրված պատերազմում և այսօր մեզ համար օրախնդիր է թշնամուն խաղաղություն պարտադրելը, ասում է ՀՅԴ ջոկատի՝ պատերազմում զոհված կամավոր Արշակ Մելիքյանի եղբայրը՝ Հարութը։ Արշակի նախնիները Պռոշյանում են հաստատվել գաղթելով Արևմտյան Հայաստանից։ Արշակը կնոջ հետ ծրագրել էր հաջորդ տարի այցելել պատմական հայրենիք՝ Էրգիր, բայց զոհվեց հայրենիքի պաշտպանության համար՝ Արցախի հյուսիսարևելյան սահմանին՝ ՀՅԴ կամավորների հետ ռազմավարական կարևոր նշանակության Վարանգաթաղ (Լուլասազ) կոչվող բարձունքն ազատագրելիս: Նա զոհվեց՝ չհասցնելով անգամ տեսնել նորածին որդուն՝ Տիգրանին։

«Սեպտեմբերի 27–ի առավոտյան, երբ պատերազմի լուրը ստացվեց, Արշակն արդեն ՀՅԴ կամավորների հետ Արամ Մանուկյանի արձանի մոտ էր։ Ուզում էր առաջին վաշտի հետ մեկնել Արցախ, բայց չստացվեց։ Հետո անմիջապես գնաց վարժանքների ու արդեն հոկտեմբերի 2–ին երկրորդ վաշտի հետ մեկնեց ռազմաճակատ»,– պատմեց եղբայրը՝ շեշտելով, որ Արշակը գիտակցված է գնացել կռվի՝ քաջ իմանալով, թե ուր է գնում, ինչի համար և ինչ կարող է իր հետ պատահել։

Արշակը կնոջը խոստացել էր, որ որդու ծնվելուց հետո կվերադառնա, որովհետև գիտեր՝ կռվի է գնում հաղթելու համար։

«Ասում էր՝ մինչև հոկտեմբերի 23-24–ը տղաս կծնվի, դուք էլ էստեղ եք, ի՞նչ է եղել որ, ես էլ Արցախից կգամ՝ կտեսնեմ։ Արշակը երբեք չէր մտածում, որ գնալու է նահատակվելու, այլ ասում էր՝ կգնանք, կհաղթենք, հետ կգանք, իսկ այդ տրամաբանությամբ կռիվ գնացողն իսկապես հաղթում է»,–ասաց Հարութը։

Նրա խոսքով՝ «Կամավորական շարժումի» տղաներից յուրաքանչյուրը գիտեր, որ գնում է պատերազմի, գնում է մարտական առաջադրանք կատարելու, ոչ թե նկարվելու կամ սպասելու։

«Նրանք ընտրել էին դժվարին ուղին, քանի որ իրենց որակն է այդպիսին, և ես կարծում եմ, որ իրենց գործը գերազանց են կատարել։ Իսկ իրենց կյանքի գնով ազատագրվածը, իրենց արյան գնով պահածն արդեն իսկ հաղթանակ է»,–ասաց նա։

Իսկ վերջնական հաղթանակը, ըստ նրա, այն է, որ մեզ հաջողվի պահել Արցախն իր ամբողջությամբ։

«Նրանք, ովքեր գնացել են կռիվ, իմ եղբայրներն են, մենք մի ազգ ենք, բոլոր զոհերն իմ եղբայրներն են և ինձ համար ցավը նույնն է։ Արդեն մեկ ամիս է՝ թաթախված ենք պարտադրված պատերազմում և մեր խնդիրն է խաղաղություն պարտադրելը թշնամուն։ Սա մեր «կամ–կամ»–ն է. այսինքն կա՛մ հաղթում ենք՝ լինում է Հայաստանի Հանրապետություն և Արցախ, կամ չենք հաղթում և կորցնում ենք ամեն ինչ։ Սա գոյության պատերազմ է, քանի որ վտանգված է Հայաստանի գոյությունը»,–ասաց Հարութը՝ Աստծուն խնդրելով, որ եղբորորդու՝ Տիգրանի ծնունդը մոտալուտ հաղթանակի ավետիսը դառնա։