Չկա այնպիսի երկիր, որտեղ չլինեն սեռական բռնության դեպքեր, սեռական բռնության դեպքեր միշտ եղել են, ուղղակի Հայաստանում վերջին տարիներին սկսեցին ավելի շատ խոսել այս դեպքերի մասին

Չկա այնպիսի երկիր, որտեղ չլինեն սեռական բռնության դեպքեր, սեռական բռնության դեպքեր միշտ եղել են, ուղղակի Հայաստանում վերջին տարիներին սկսեցին ավելի շատ խոսել այս դեպքերի մասին։ Այս մասին այսօր՝ հուլիսի 15-ին, լրագրողների հետ հանդիպմանն ասաց «Կանանց ռեսուրսային կենտրոնի» սեռական բռնության ճգնաժամային ծառայության ծրագրերի պատասխանատու Տաթևիկ Աղաբեկյանը։

Նա շեշտում է՝ Հայաստանում հստակ հնարավոր չէ խոսել սեռական բռնության իրական պատկերի մասին, քանի որ չկա վիճակագրություն. «Սեռական բռնությունն ամենալատենտային հանցատեսակներից է։ Մեզ թվում է, թե շատ է խոսվում սրա մասին, սակայն սա դեռ իրական պատկերը չէ, քանի որ չկա վիճակագրություն»։

Իրավապաշտպան, հետազոտող, «Մարդու իրավունքների հետազոտությունների կենտրոն» ՀԿ ներկայացուցիչ Անահիտ Սիմոնյանն, իր հերթին, նշում է՝ սեռական բռնության մասին լռության պատճառը սոցիալ–մշակութային և պետական համակարգն է, որը բարձրաձայնումը զրկում է անձին արդարության արժանապատիվ գործընթացների միջոց անցնելուց, և իր իրավունքները վերականգնելու հնարավորությունից։

Նա ընդգծեց նաև հասարակության արձագանքը և մասնավորապես նշեց, որ մեզ մոտ շատ դեպքերում իրականացվում է կանանց կրկնակի զոհականացում և բռնարար տղամարդու արդարացում։ Անահիտ Սիմոնյանի խոսքով՝ Հայաստանում ձևավորված չէ ոչ համապատասխան մթնոլորտ, որում բռնությունը անընդունելի է, և չկան արձագանքի պետական մեխանիզմներ։

Իրավաբան Նվարդ Փիլիպոսյանը նկատում է՝ առկա են բացեր օրենսդրական դաշտում ևս.

«Սեռական ոտնձգության սահմանում մենք ունենք Կանանց և տղամարդկանց հավասար և հավասար հնարավորությունների մասին օրենքում, սակայն որևէ պատասխանատվություն դրա համար սահմանված չէ, չկա որևէ մեխանիզմ կամ թեժ գծի հնարավորություն, որը թույլ կտա բարձրաձայնել այդ խնդրի մասին կամ բարձրաձայնումը ինչ–որ հետևանքների կարող է բերել, այս առումով օրենսդրությունը լրիվ բաց է։ Սեռական բռնության համար մեր օրենսդրությունը ունի որոշակի թերացումներ, բայց պատասխանատվություն դրա համար սահմանված է, այսինքն այստեղ խնդիրը ավելի շատ ընթացակարգերի մեջ է, որոնք շատ նեյտրալ են, այսինքն սեռական բռնության համար դրանք նույնն են, ինչ գողության, սպանության համար, իսկ առանձնահատկությունները, որ բնորոշ են սեռական բռնության ենթարկված անձին, հաշվի չի առնված մեր օրենսդրությունում։

Տարբեր երկրներում կան որոշակի առանձնահատկություններ սեռական բռնության ենթարկված անձանց հարցաքննության հետ կապված, հարցաքննությունը որոշ տեղերում մեկ անգամ է արվում, որ մարդը ստիպված չլինի մի քանի անգամ պատմել դեպքից, առերեսման հետ կապված կարգավորումներ կան, որոնք մեր օրենսդրությունը չի կարգավորում»։

Իրավաբանը համոզմունք հայտնեց, որ բացի վերապատրաստումներից ու իրազեկումից, կա նաև օրենսդրական նախաձեռնությունների կարիք, որ սեռական բռնության գործերը պատշաճ քննվեն։