Հակաբիոտիկների կիրառման սկզբունքները. ինչից է պետք զգուշանալ

Կիրառելով հակաբիոտիկներ՝ անհրաժեշտ է առաջին հերթին խստորեն պահպանել անվտանգության ընդհանուր սկզբունքները։ Առանձնահատուկ ուշադրություն պետք է դարձնել հակաբիոտիկների ճիշտ ընտրությանը։ Բոլոր հակաբիոտիկները բաժանվում են հիմնական և պահուստային տեսակների: Որպես հիմնական օգտագործվում են միայն այն դեղամիջոցները, որոնք առավել արդյունավետ են որոշ վարակների դեպքում, գրել է Aysor.am-ը։

Պահուստային խումբը սովորաբար ներառում է հակաբիոտիկներ, որոնց առնչությամբ դեղակայուն շտամերը դեռևս տարածված չեն միկրոօրգանիզմների շրջանում։ Պահուստային հակաբիոտիկները կարող են ավելի թունավոր լինել, քան առաջնային հակաբիոտիկները, և դրանց նկատմամբ կարող է արագ զարգանալ միկրոֆլորայի դիմադրություն:

Յուրաքանչյուր վարակիչ հիվանդության բուժումը պետք է սկսել այդ հիվանդության հիմնական հակաբիոտիկից: Հիմնական հակաբիոտիկների փոխարեն ռեզերվային հակաբիոտիկներն օգտագործվում են միայն այն դեպքերում, երբ հիմնական հակաբիոտիկի նկատմամբ նկատվում են անհանդուրժողականության ախտանիշներ և հիվանդի մոտ լուրջ կողմնակի ազդեցություններ։

Ալերգիկ ռեակցիաները, որոնք առաջանում են հակաբիոտիկներով թերապիայի ընթացքում, դրսևորում են հակաբիոտիկների նկատմամբ մարմնի բարձր զգայունությամբ:

Հակաբիոտիկներից պենիցիլիններն են առավել հաճախ ալերգիկ ռեակցիաներ առաջացնում, ինչը բացատրվում է մի շարք պատճառներով՝ բարձր զգայունություն, զանգվածային կիրառում և այլն:

Զգայունացումը տեղի է ունենում միայն քիմիական բաղադրություն ունեցող հակաբիոտիկների որոշակի խմբի նկատմամբ։ Պետք է հիշել, որ մարմնի զգայունությունը և ալերգիկ ռեակցիաները կարող են զարգանալ ոչ միայն հիվանդների, այլև այն մարդկանց մոտ, ովքեր իրենց մասնագիտության բնույթով շփվում են հակաբիոտիկների հետ (բժիշկներ, դեղագործներ և դեղագործական ընկերություններ): Հակաբիոտիկների հետ աշխատելիս պետք է խուսափել մարմնի մակերեսին վնասվածքներ ստանալուց, իսկ եթե դա տեղի է ունեցել, ապա պետք է լվալ դեղամիջոցները մաշկից և լորձաթաղանթներից:

Եթե ​​հիվանդի մոտ ալերգիկ ռեակցիա է առաջանում, ապա այդ ռեակցիան առաջացրած հակաբիոտիկով բուժումը պետք է դադարեցվի՝ այն փոխարինելով մեկ այլ խմբի հակաբիոտիկով կամ սինթետիկ քիմիաթերապևտիկ նյութով: Թեթև ալերգիկ ռեակցիաների (քոր, եղնջացանի ցան) բուժման համար նշանակվում են հակահիստամիններ և կալցիումի պատրաստուկներ։ Միջին ծանրության ռեակցիաներում (Քվինկեի այտուց, շիճուկի հիվանդություն), դրանցից բացի, օգտագործվում են նաև գլյուկոկորտիկոիդներ:

Հակաբիոտիկների քիմիաթերապևտիկ գործողության հետ կապված կողմնակի ազդեցությունները զարգանում են միկրոֆլորայի վրա այդ նյութերի ազդեցության պատճառով: Նման բարդություններից են դիսբակտերիոզը, սրացման ռեակցիաները, իմունիտետի ճնշումը։

Դիսբակտերիոզները պայմաններ են, որոնք բնութագրվում են մարմնի բնական միկրոֆլորայի կազմի փոփոխությամբ: Դրանք առաջանում են այն բանի հետևանքով, որ հակաբիոտիկները ճնշում են ցանկացած տեսակի միկրոօրգանիզմների վերարտադրությունը՝ դրանով իսկ պայմաններ ստեղծելով օգտագործվող դեղամիջոցների նկատմամբ անզգայուն այլ տեսակների չափից ավելի զարգացման համար:

Որոշ վարակների դեպքում (տիֆ, սեպսիս, սիֆիլիս և այլն), հակաբիոտիկ թերապիայի ազդեցությամբ կարող են առաջանալ սրման ռեակցիաներ, այսինքն՝ վարակիչ հիվանդության ախտանիշների ժամանակավոր աճ (ջերմություն, ցան և այլն): Այս ռեակցիաների պատճառը հակաբիոտիկների ազդեցության տակ մանրէների զանգվածային մահն է, որն ուղեկցվում է նրանց տոքսինների ավելացմամբ:

Սրացման ռեակցիաները սովորաբար նկատվում են միայն բուժման առաջին օրերին: Դրսևորումները նվազեցնելու համար սովորաբար դիմում են սիմպտոմատիկ թերապիայի՝ ջերմության դեմ նշանակելով ջերմիջեցնող միջոցներ, ցաների դեպքում՝ հակահիստամիններ և այլն։