Ճշմարտությանն առերեսվելու ժամանակն է. «168 ժամ»

«Քաղաքականությունը գործունեության դա­ժան տեսակ է: Անորակ ու ցածրակարգ հասարակություններում այն կառուցվում է հիմնականում ստի ու կեղծիքի վրա, բայց պատմականորեն լինում են պահեր, երբ ան­գամ կեղծիքի վրա հիմնված քաղաքականությունը ստիպում է առերեսվել ճշմարտության հետ:

Հիմա Հայաստանում հենց այդպիսի ժամա­նակներ են: Իսկ ճշմարտությունն այն է, որ Հայաստանում գործում է իշխանություն, որը հետևողականորեն կազմաքանդում է պետությունն ու պետականությունը: Բայց դաժանու­թյունն այդ չոր իրողությունը չէ: Ավելի անողոք ու ողբերգական է փաստը, որ հայ հասարա­կությունը գրեթե լեթարգիական հանգստու­թյամբ է հետևում պետականաքանդման այս պերֆորմանսին: Փաստարկը, որ դրա դեմ պայքարողներին հասարակությունը չի վստա­հում, թույլ է այնքան, որքան Հայաստանի պե­տականության հիմքերն այսօր:

Եթե պետության քանդման դեմ հասարակու­թյունն ունենար ներքին ընդվզում ու անհաշտություն, վստահաբար կգտներ դրանք բարձրաձայնողներին հրապարակներ հանելու ձևերը: Հրապարակում գտնվողների որակի հարցը տեխնիկական է, շատ ավելի կարևոր է խնդրի բովանդակային ասպեկտը ունի՞ արդ­յոք հանրությունը անհամաձայնություն, բողոք, ընդվզում պետության դեմ ուղղված գործողու­թյունների նկատմամբ: Եթե այս հարցի պա­տասխանը դրական է, ընդվզման իրականաց­ման ձևերի պարագան կլուծվի տեխնիկական մակարդակում: Հետևաբար, եթե փողոցում չկա այն հարթակը, որն արտահայտում է հակապետականության դեմ հասարակության իրական ընդվզումը, նշանակում է, որ այդ ընդվզումը բացակայում է ի բնե, այն չկա, իսկ ինչն էլ ներկայացվում է որպես պայքար, իրա­կանում իմիտացիա է, և ոչ թե հանրային հույզ:

Եթե դա այդպես է, իսկ ցավոք, դա այդպես է, նշանակում է, որ մենք որպես հասարակություն, ունենք շատ ավելի կարևոր ու խորքա­յին խնդիրներ, քան այս կամ այն իշխանության հեռացումը կամ մոտեցումը: Իսկ ամենախորքային խնդիրն այն է, որ որպես հանրություն մենք պարտավոր ենք պատասխանել հարցին՝ ուզո՞ւմ ենք արդյոք ունենալ պետություն, թե ոչ: Հարցը շատ դաժան է, ու տպավորությունը, թե պատասխանն ակնհայտորեն դրական է, թյուր է, ինչպես տեսիլքը մղձավանջում: Քա­ղաքական կոռեկտությունից ու քաղաքավա­րությունից, գուցե նաև ազգային արժանա­պատվության չափազանցված զգացումից ել­նելով այդ հարցը չի հնչեցվում, մինչդեռ դա գուցե ամենաառաջնային հարցն է, առանց որի ստույգ պատասխանը պարզելու, մենք չենք կարող առաջ գնալ: Բայց հարցը համառորեն չի հնչեցվում որևէ քաղաքական գործչի կամ մտավորականի, հասարակագետի կամ հոգե­բանի կողմից երևի նաև այն պատճառով, որ հնչեցնելու մանդատ ունեցողները գիտեն դրա պատասխանը բացասական է. որքան էլ առերևույթ թվում է, թե դրական պատասխանն այլընտրանք չունի:

Արժեհամակարգը, որով ապրում է մեր հա­սարակությունը. պատերազմի ու խաղաղու­թյան, հայրենիքի ու պետականության նկատ­մամբ համընդհանուր վերաբերմունքը հա­կոտնյա են պետություն ունենալու համար անհրաժեշտ նվազագույն որակներին»,-գրում է թերթը:

Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում: