Ժամանակն Ուկրաինայի կողմից չէ. Քոնդոլիզա Ռայս

Ուկրաինայի պատերազմի հարցում միակ բանը, որում դուք կարող եք վստահ լինել այս պահին այն է, որ կռիվներն ու ավերածությունները շարունակվելու են։ Այս մասին Washington Post-ի համար իրենց հոդվածում գրել են ԱՄՆ-ի նախկին պետքարտուղար Քոնդոլիզա Ռայսը եւ Պենտագոնի նախկին ղեկավար Ռոբերտ Գեյթսը։

«Վլադիմիր Պուտինը լիովին հավատարիմ է ամբողջ Ուկրաինան Ռուսաստանի վերահսկողության տակ վերադարձնելուն կամ, չկարողանալու դեպքում, ոչնչացնելու այն որպես կենսունակ երկիր: Նա կարծում է, որ իր պատմական ճակատագիրը ռուսական կայսրության վերականգնումն է, եւ, ինչպես շատ տարիներ առաջ նշել է Զբիգնեւ Բժեզինսկին, առանց Ուկրաինայի չի կարող լինել ռուսական կայսրություն։

Մենք երկուսս էլ բազմիցս շփվել ենք Պուտինի հետ, եւ համոզված ենք, որ նա կարծում է, որ ժամանակն իր կողմից է՝ մտածելով, որ նա կարող է մաշել ուկրաինացիներին, եւ Միացյալ Նահանգների ու Եվրոպայի միասնությունը ու աջակցությունը Ուկրաինային ի վերջո կքանդվի ու կփշրվի: Իհարկե, Ռուսաստանի տնտեսությունը եւ ժողովուրդը կտուժեն այնքան ժամանակ, քանի դեռ պատերազմը շարունակվում է, սակայն ռուսները շատ ավելի վատ ժամանակներ են ունեցել:

Պուտինի համար պարտությունը տարբերակ չէ: Նա չի կարող Ուկրաինային զիջել այն չորս արեւելյան շրջանները, որոնք հայտարարել է Ռուսաստանի կազմի մաս։ Եթե ​​այս տարի նրան չհաջողվի ռազմական հաջողությունների հասնել, նա պետք է վերահսկի դիրքերը Ուկրաինայի արեւելքում եւ հարավում, որոնք ապագայում կդառնան ցատկահարթակներ ուկրաինական Սեւ ծովի մնացած հատվածը գրավելու եւ Դոնբասի ողջ շրջանը վերսկսելու համար... Պուտինը համբերատար կլինի, որպեսզի հասնի իր նպատակին:

Միեւնույն ժամանակ, մինչ Ուկրաինայի պատասխանը հերոսական էր, եւ նրա զինված ուժերը փայլուն էին գործում, երկրի տնտեսությունը անկում է ապրում, միլիոնավոր մարդիկ փախել են, երկրի ենթակառուցվածքները ոչնչացվել են, հանքանյութերի, արդյունաբերական հզորությունների եւ գյուղատնտեսական հողերի մեծ մասը գտնվվում են Ռուսական վերահսկողության տակ: Ուկրաինայի ռազմական ներուժն ու տնտեսությունն այժմ գրեթե ամբողջությամբ կախված են Արեւմուտքից եկող կենսական ուղիներից՝ առաջին հերթին ԱՄՆ-ից։ Ուկրաինական հերթական խոշոր բեկման եւ ռուսական ուժերի դեմ հաջողության բացակայության դեպքում Ուկրաինայի վրա Արեւմուտքի ճնշում կլինի՝ հրադադարի շուրջ բանակցություններ վարելու համար: Ներկա պայմաններում հրադադարի մասին ցանկացած համաձայնություն ռուսական ուժերին կթողնի ուժեղ դիրքերում՝ վերսկսելու ներխուժումը, երբ պատրաստ լինեն: Սա անընդունելի է։

Միացյալ Նահանգների եւ նրա դաշնակիցների համար, նման սցենարից խուսափելու միակ միջոցը, Ուկրաինային ռազմական մատակարարումների եւ կարողությունների կտրուկ ավելացումն է: Կոնգրեսը բավականաչափ գումար է տրամադրել նման համալրումների համար վճարելու համար. այժմ մեզ անհրաժեշտ են ԱՄՆ-ի եւ նրա դաշնակիցների որոշումները՝ ուկրաինացիներին անհրաժեշտ լրացուցիչ զինտեխնիկայով, առաջին հերթին շարժական զրահատեխնիկայով ապահովելու համար: Բրեդլի մարտական ​​մեքենաների մատակարարման ԱՄՆ-ի որոշումը գովելի է, թեկուզ ուշացած։ Քանի որ ամերիկյան Abrams ծանր տանկեր ուղարկելու հետ կապված լուրջ լոգիստիկ խնդիրներ կան, Գերմանիան եւ մյուս դաշնակիցները պետք է բավարարեն այդ կարիքը։ ՆԱՏՕ-ի անդամները պետք է ուկրաինացիներին ավելի մեծ հեռահարության հրթիռներ, առաջադեմ անօդաչու սարքեր, զինամթերքի զգալի պաշարներ (ներառյալ հրետանային արկեր), լրացուցիչ հետախուզական եւ հսկողության միջոցներ եւ այլ սարքավորումներ տրամադրեն նաեւ: Այս հնարավորություններն անհրաժեշտ են շաբաթների, ո՛չ թե ամիսների ընթացքում:

Կոնգրեսի անդամներն ու մյուսները մեր հրապարակային ելույթներում այլ մարդիկ հարց են տալիս. «Սա ինչո՞ւ պետք է մտահոգի մեզ: Սա մեր կռիվը չէ»։ Սակայն Միացյալ Նահանգները դժվարին ճանապարհով 1914, 1941 եւ 2001 թվականներին սովորել է, որ՝ օրենքի գերակայության եւ միջազգային կարգի նկատմամբ ագրեսիան եւ հարձակումները չեն կարող անտեսվել: Ի վերջո, մեր անվտանգությունը վտանգվեց, եւ մենք ներքաշվեցինք հակամարտության մեջ։ Այս անգամ աշխարհի, այդ թվում՝ մեր տնտեսություններն արդեն զգում են Պուտինի նպատակային ագրեսիայի հետեւանքով առաջացած գնաճային ազդեցությունն ու դանդաղումը։ Ավելի լավ է դա դադարեցնել հիմա, քանի դեռ ավելին չի պահանջվել ԱՄՆ-ից եւ ընդհանուր առմամբ ՆԱՏՕ-ից։ Մենք Ուկրաինայում ունենք վճռական գործընկեր, որը պատրաստ է կրել պատերազմի հետեւանքները, որպեսզի մենք ստիպված չլինենք դա անել ինքներս ապագայում։

Անցյալ ամիս Կոնգրեսում նախագահ Վոլոդիմիր Զելենսկու ելույթը մեզ հիշեցրեց 1941 թվականի փետրվարին Ուինսթոն Չերչիլի կոչը. «Տվեք մեզ գործիքները, եւ մենք գործը կկատարենք»: Մենք համաձայն ենք Ռուսաստանի հետ ուղիղ առճակատումից խուսափելու Բայդենի վարչակազմի վճռականության հետ։ Այնուամենայնիվ, համարձակ Պուտինը մեզ կարող է չտալ այդ ընտրությունը: Ապագայում Ռուսաստանի հետ առճակատումից խուսափելու համար մենք պետք է օգնենք Ուկրաինային՝ այժմ ետ մղել օկուպանտին։ Սա պատմության դասն է, որով մենք պետք է առաջնորդվենք, եւ այն հրատապություն է տալիս այն գործողություններին, որոնք պետք է ձեռնարկվեն, քանի դեռ շատ ուշ չէ»: