Ջեկ Լոնդոնի նամակն Աննա Ստրանսկիին

ՆԱՄԱԿ ԱՆՆԱ ՍՏՐԱՆՍԿԻԻՆ
Օքլանդ, 1901 թվ ,Ապրիլի 3, ժամը …
Սիրելի Աննա
Ես ասե՞լ էի, որ բոլոր մարդիկ բաժանվում են տեսակների: Եթե ասել եմ քեզ այս մասին, թույլ տուր մանրամասնել և քեզ պատմել այն ամենը, ինչ գիտեմ դրա մասին: Բայց տարօրինակ է, դու դուրս ես սահում և ես չեմ կարողանում քեզ դասել այս տիպերից և ոչ մեկի շարքում: Սարսափելի է' ես չեմ կարող քեզ մասնատել, կիսել իմ և մարդկանց միջև: Կիսել իմ և իմ միջև:Ես կարող եմ գլուխ գովել, որ տասը մարդուց 9-ի պահվածքին կարեղ եմ հետևել ու բացահայտել, թե ովքեր են նրանք իրականում: Ես դա կարող եմ անել' ուսումնասիրելով նրանց խոսքերը, քայլերն ու ժեստերը, ես կարող եմ նրանց սրտի ռիթմն անգամ կռահել ու բացահայտել նրանց նույնիսկ այդ կերպ…
Ժամը …
Տասներորդ… Բայց տասներորդն ինձ համար մնում է հանելուկ: Ես հուսահատության մեջ եմ, քանի որ այդ տասից ինձ անհրաժեշտ է միայն իմանալ ու կռահել վերջինը: Իսկ ես անզոր եմ, որովհետև այդ վերջինը հենց դու ես: Իմ փախչող ու վերադարձող ներկա: Հետաքրքիր է, բայց մեզնից յուրաքանչյուրն իրեն զգում է միայնակ մյուսի կողքին, մյուսից տարբեր, և գուցե այդ պատճառով էլ ամենափոքրիկ նմանությունը մեր մեջ նման է հրաշքի…
Ժամը…
Մեզ պետք չեն բառեր' բարձրաձայն բառեր: Մենք այդ բառերի համար չափազանց անհասկանալի ու բարդ ենք: Գուցե Աստված հիանում է մեզնով' տեսնելով մեր լուռ միասնությունն ու շփումը:Այս ամենում և մեր հարաբերություններում միակ բնական բանը անբնական տաքարունությունն է, չափազանց մեծ, վտանգավոր, լուսավոր: Դե ճիշտ է, մենք միասին ենք, բայց մենք նման ենք այլմոլորակայիների ուրվականների: Ու միասին ենք…
Վերլուծելով մեր հարաբերություններ, ես չեմ կարողանում ընդունել, որ դու այդ տասներորդն ես, հանելուկ, չբացահայտվող:Կարծես մեզ հավերժությունն է ուղեկցում, և ահա թե ինչն է մեզ ստիպում լռել' լինելով այդքան մոտիկ:
Ժամը….
Քո մասին մտածելիս և քո կողքին անգամ քո մասին երազելիս ես ժպտում եմ: Ժպտում եմ նախանձելի ու անկեղծ ժպիտով: Դա մի ժպիտ է, որին կարելի է ներել: 25 տարի ես ապրել եմ հուսահատության բանտում: Ես սովորել եմ չհիանալ: Դա մի դաս է, որն անհնար է մոռանալ: Ես ինձ արգելում եմ հուսալ և հավատալ նաև հույսի գոյությանը: Ես ուրախանում եմ ամենափոքրիկ մանրուքներով, նույնիսկ իմ օրերով: Բայց ես չեմ կարողանում հիանալ ինքս ինձանով, հիանալ այն հրաշքով, որ թաքնված է իմ ներսում: Հիանալ իմ սիրով…