Սերգեյ Կրիվոխարչենկո. Խորեն Բայրամյանը մոտ էր Ռուսաստանի հավաքական հրավիրվելուն

Ռուսական «Матч ТВ» ալիքի ֆուտբոլային մեկնաբան Սերգեյ Կրիվոխարչենկոն մանկության տարիներին մի քանի տարի ապրել է Հայաստանում, որտեղ նրա հայրը աշխատում էր Արտաշատում գտնվող լաբորատորիայում: Նախորդ տարի ռուս մեկնաբանը տևական ընդմիջումից հետո վերադարձավ Հայաստան՝ «Матч ТВ»-ի թիմի կազմում մասնակցելով Երեւանում երրորդ տարին անընդմեջ անցկացված լրագրողների միջազգային ֆուտբոլային մրցաշարին:

NEWS.am Sport-ի թղթակցի հետ հարցազրույցում Սերգեյ Կրիվոխարչենկոն պատմել է Հայաստանի հետ կապված հիշողությունների մասին, հիշել Հենրիխ Մխիթարյանի հետ ծանոթությունը, անդրադարձել ռուսական «Ռոստովի» կիսապաշտպան Խորեն Բայրամյանի՝ Հայաստանի հավաքականին միանալու որոշմանն ու «Հոֆենհայմի» հարձակվող Սարգիս Ադամյանի նորամուտի մրցաշրջանին գերմանական Բունդեսլիգայում:

Սերգեյ, մանկության տարիներին դու ապրել ես Հայաստանում: Ի՞նչ հիշողություններ են պահպանվել այդ տարիներից:

Ես ծնվել եմ Ռուսաստանի Արմավիր քաղաքում, իսկ երբ մեկ տարեկան էի, ընտանիքս տեղափոխվեց Հայաստան, որտեղ Արտաշատում հայրս աշխատում էր լաբորատորիայում: Դա բավականին հայտնի լաբորատորիա էր Խորհդային Միության մասշտաբներով: Հայաստանում ապրել եմ 7 տարի: Մեր ընտանիքը Հայաստանից հեռացել է 1989 թվականին: Նախորդ տարի ես մոտ 30 տարվա ընդմիջումից հետո վերադարձա Հայաստան և եղա այն վայրերում, որտեղ անցել է մանկությունս: Դա անհավանական զգացողություն էր: Մանկության հուշերից շատերը չեն մոռացվում ամբողջ կյանքում: Ունեի շատ հիշողություններ, որոնք 30 տարի անց կրկնվեցին:

Սկզբում մենք ապրում էինք Բուրաստան գյուղում, որտեղից հիշում եմ մեր տունը, հարևաններին և այն մանկապարտեզը, որը հաճախում էի: Բուրաստանում մորս համար մի փոքր բարդ էր, քանի որ այնտեղ ոչ բոլորն էին խոսում ռուսերեն, սակայն, երբ տեղափոխվեցինք Արտաշատ, այնտեղ խնդիրներ չկային այդ առումով: Աշտաշատում ես նաև սկսեցի դպրոց հաճախել և սովորել հայերեն, որը, ցավոք, հիմա չեմ հիշում: Ամեն դեպքում, որոշ բառեր մինչև հիմա հիշում եմ: Արտաշատում շատ լավ հիշում եմ երկրաշարժը, որի ժամանակ ես դպրոցում էի: Սարսափելի տեսարան էր: Հիշում եմ, որ երբ Կոստա Ռիկա գործուղման ժամանակ ուժգին երկրաշարժ գրանցվեց, ես հիշեցի Հայաստանի երկրաշարժը:

Վերադառնալով Հայաստան՝ ես գտա մեր տներն Արտաշատում ու Բուրաստանում: Հիշում եմ, որ այցելում էինք Արտաշատի քաղաքային ստադիոն, որը մեր տանից մոտ 100 մետր հեռավորության վրա էր: Հիշում եմ, որ այնտեղ մարզումներ էր անցկացնում նաև Երևանի «Արարատը»: Ֆուտբոլային առաջին հիշողություններս ևս կապված են Արտաշատի հետ: Նախորդ տարի ես հյուրընկալվեցի մեր ընտանիքի մտերիմներին, որոնք շատ լավ ընդունեցին ինձ, ինչը շատ հաճելի էր:

Առավել մանրամասն՝ սկզբնաղբյուրում: