Եթե ես հայ եմ, ինչո՞ւ հայ չի կարող լինել այն սևամորթը
2008-ին սկսեցի հայերեն գրել: Հայոց գրականության և պատմության վերաբերյալ գիտելիքներս ամոթալի քիչ են և մեծ առումով սահմանափակվում են ցեղասպանությամբ ու Արցախով: Փաստացի, նույնիսկ Կոլումբիական գրականությունից ավելի տեղյակ եմ, քան հայկականից: Սա ինչ որ տեղ նույնիսկ թերարժեքության բարդույթի պատճառ հանդիսացավ: Ենթադրում եմ, որ իմ՝ մշակութային այս թերի տեղեկացվածությունն է պատճառը, որ ՀՀ բնակչության ճնշող մեծամասնության հետ քաղաքակրթական անդունդի տարբեր կողմերում ենք: Ավելին, մշակութային տարաձայնությունները գնալով տրանսֆորմացվում են զզվանքի: Հայաստանում կա խիստ սահմանափակ մի խավ, որի հետ շփումը ինձ մոտ ուշ թե շուտ զզվանք չի առաջացնում:
Մոտ մեկ տարի է, ինչ ՀՀ քաղաքացի եմ, և մոտ 30 հազար տարի է, ինչ իմ գեն կրող նախնիներս բնակվում են Հայաստանում:
Հիմա մոտս հարցեր է առաջանում՝ ես հա՞յ եմ: Եթե ես հայ եմ, ինչո՞ւ հայ չի կարող լինել այն սևամորթը, որն ինձնից լավ է տիրապետում, օրինակ, հայոց լեզվին: Եթե ես հայ եմ, արդյո՞ք հայ են նաև թուրքական, քրդական, հունական, հրեա, մոնղոլ և այլ գեն կրող բազմաթիվ ՀՀ քաղաքացիները: Եթե հայ լինելը ենթադրում է լինել այն, ինչ կան ներկայից ՀՀ քաղաքացիները, ուրեմն մեր ինչի՞ն են պետք հայերը, որ դեռ մի բան էլ հայապահպանությամբ զբաղվենք...
Արթուր Դանիելյան. Ֆեյսբուք: