Դիրքերում կանգնած զինվորի ներկան հայրենիքի սահմանները պահելն է, ապագան՝ հայրենիքը լքելը

«Հրապարակ» թերթը գրում է. «Շուրջ տասը օր է՝ ԼՂՀ պաշտպանական բանակի առաջնագծում երեկոները խաղաղ են, արշալույսներն էլ՝ բարի. հակառակորդն այլևս դիվերսիոն-հետախուզական հարձակման փորձեր չի կատարում։ Այս անդորրը, իհարկե, խիստ հարաբերական է, և հուլիս-օգոստոս ամիսներին ադրբեջանական լայնածավալ դիվերսիաները պատվով հետ մղած մեր քաջարի զինվորները դա շատ լավ են գիտակցում։

Խաղաղության հարաբերական լինելը և հակառակորդի կողմից անակնկալ հարձակումների թարմ դեպքերն աչքի առաջ ունենալով է, որ ՊԲ հրամանատարական անձնակազմը, մի կողմից, պարգևատրում է վերջին օրերի լայնածավալ դիվերսիաները հետ մղած զինվորներին' տարբեր խրախուսական մեդալներով ու գումարային պարգևավճարներով, հարգում ու փառաբանում հերոսի մահով ընկած հայորդիների հիշատակը, մյուս կողմից էլ, հիմնվելով այս փորձությունների ընթացքում թույլ տված որոշակի թերությունների, սխալների վրա, հանձնարարում կատարելագործել մարտական գիտելիքներն ու հավելյալ պաշտպանական միջոցառումներ ձեռք առնել առաջնագծում։

Մի խումբ լրագրողների ու սպայական անձնակազմի ներկայությամբ ՊԲ հրամանատար Մովսես Հակոբյանը նախօրեին ողջույնի խոսք ասաց Պաշտպանական բանակի 5-րդ պաշտպանական շրջանի զորամասի զինվորներին, շնորհավորեց նրանց ամառային նոր ուսումնական փուլի մեկնարկը և պարգևներ ու մեդալներ հանձնեց աչքի ընկած զինվորներին։ Այս ամենն արձանագրելուց հետո ուղևորվեցինք առաջնագիծ՝ տեղում ծանոթանալու դիրքապահ զինվորների առօրյային։

ԼՂՀ ՊԲ N զորամասի հրամանատար Էդվարդ Ասրյանը լրագրողներին ներկայացրեց, թե ինչպես է տեղի ունեցել դիվերսիոն-հետախուզական ուժերի ներթափանցման փորձը, ու ինչպես են հետ մղել հակառակորդի 40-50 հոգանոց խումբը՝ պատճառելով նրան մեծաքանակ կորուստներ ու վիրավորներ։ Ցավոք, մենք ևս ունեցել ենք կորուստ՝ մեկ սպա և մեկ զինվոր։

«Դեպքը եղել է գիշերը, և նման դեպքում, իհարկե, դժվար է նկատել հակառակորդի շարժը, մանավանդ, որ նրանք եկել են շատ զգույշ, սակայն նկատելով, որ նրանք արդեն անցել են մեր դիրքեր, մենք անմիջապես անցանք հակառակորդին հակահարված հասցնելու գործողությանը»,- ասաց հրամանատար Ասրյանն ու ավելացրեց, որ իր զինվորներն անմիջապես հարմարավետ տեղավորվել են և պատրաստվել հակառակորդին դիմակայելուն:
Գիշերային տեսանելիության սարքի միջոցով վաշտի հրամանատարը նկատել է դեպի իրենց մոտեցող երկու հակառակորդի, որոնք անմիջապես նրա կողմից խոցվել են: «Նրանց արյան հետքերը մնացել են դիրքերում առկա անվադողերի և հողի վրա:

Այստեղ մնացել էին նաև ամբողջովին արյան մեջ թաթախված վերնազգեստ և գլխաշոր, ինչը վկայում է այն մասին, որ նրանք սպանվել են հենց առաջին կրակոցից: Վստահաբար կարող եմ ասել, որ հենց առաջին երկու եկողներին մերոնք անմիջապես սպանել և չեզոքացրել են»,- հակառակորդի թողած փամփուշտներից մեկը գետնից վերցնելով և մեզ ցույց տալով՝ պատմում էր Ասրյանն ու նկարագրում մարտի մանրամասները, թե ինչպես են կրակոցներից բռնկված հրդեհի լույսն օգտագործելով՝ հակառակորդի թիկունքում դարանակալած հայկական ուժերն օգնության հասել իրենց զինակից ընկերներին ու դիվերսանտ-հետախույզներին խուճապի մատնելով, ստիպել փախչել՝ մարտի դաշտում թողնելով 7 զոհ, մեծ թվով զինատեսակներ։

Ողջ մնացածները հասցրել են տանել միայն իրենց ծառայակիցների դիակները։
Այնուհետև Է. Ասրյանը ցույց տվեց, թե այդ դեպքերից հետո իրենք ինչ լրացուցիչ պաշտպանական միջոցառումներ են ձեռնարկել՝ դիրքերն ավելի անառիկ դարձնելու համար։ Մասնավորապես՝ լրացուցիչ ծուղակներ են լարել, պաշտպանական հավելյալ պատեր, նոր դիտակետ կառուցել և այլն։ Այս ամենը բնավ էլ չի կոտրել իրենց ծառայակից ընկերների մահը սգացող այն զինվորներին, ովքեր մեր այցելության պահին ծառայություն էին իրականացնում առաջնագծում։

Նրանց հետ զրույցից հասկացանք, որ իրենց հերոս ընկերների սխրանքն ավելի է ոգևորել նրանց, բարձրացրել մարտական ոգին։
Մի քանի ամսից զորացրվել պատրաստվող Հայկազ Բադալյանը, օրինակ, ով այդ պահին դիտակետում էր կանգնած, վստահեցրեց մեզ, որ թեպետ դիրքերում վտանգն ու պատասխանատվության աստիճանը մեծ են, բայց այստեղ ծառայությունն ավելի լավ է անցնում, քան զորամասում, քանզի այստեղ մթնոլորտն ավելի լավ է, զինվորը ֆիզիկապես ավելի հանգիստ է, օրերն էլ ավելի հեշտ են անցնում։

Վերջին դեպքերից հետո, երբ «իրենց ախպորը կորցրին», ավելի է մեծացել իրենց պատասխանատվությունը, ու եթե «էլի դիվերսիա լինի, արդեն ավելի կատարելագործված կդիմագրավենք հակառակորդին»՝ վստահեցնում է Հայկազը։
Սննդից ու իրենց կենցաղային պայմաններից գոհ են, միակ բանը, որ շատ է նեղություն տալիս՝ այրող արևն է, տոթը և պաղ աղբյուրի ջրի բացակայությունը։ «Բայց դե, էդ նենց բան ա, որ մեզանից կախված չի ու չի կարա լինի»,-ասում է Հայկազի հետ դիրք պահող նրա ընկերը, ով ևս, զինվորական բառապաշարով ասած, «դեմբել» է ու մի երկու ամսից զորացրվելու է։ Մեր հարցին, թե ինչ են պատրաստվում անել զորացրվելուց հետո, երկուսն էլ, ցավոք, նույն պատասխանը տվեցին.

«Գնալու ենք Ռուսաստան»։ Ինչո՞ւ։ «Դե, ստեղ գործ չկա, մնաս՝ բան չես կարա անես, դրա համար ստիպված ենք գնալ Ռուսաստան՝ պապայի մոտ»,-եղավ պատասխանը։
Զրուցակիցներիցս մեկը, ի դեպ, նշանված էր ու զորացրվելուց մեկ ամիս հետո պատրաստվում էր ամուսնանալ։
Առհասարակ, զինվորները բավական լռակյաց էին, շատ բաների մասին չէին ուզում խոսել, պատմել՝ ինչ են արել, ինչ կանեն։

Ուղղակի կարճ պատասխաններով վստահեցնում էին, որ եթե պետք լինի, իրենք իրենց անելիքը պատրաստ են ինչպես հարկն է կատարել։ Ու նրանց, մեծ հաշվով, չի հետաքրքրում՝ մեր նախագահը քանի անգամ կհանդիպի հակառակորդի նախագահի հետ, Պուտինն ինչ «դաբրո» կտա, պաշտպանության նախարարն ինչ հայտարարություն կանի։ Իրենք ունեն մի կարևոր առաքելություն՝ պաշտպանել հայրենիքն ու ամեն գնով անառիկ պահել մեր սահմանները»։

Առավել մանրամասն՝ «Հրապարակ» թերթի այսօրվա համարում: