Ի՞նչ է մտածում ԿՀՎ-ն նոր համաշխարհային անկարգության մասին․ FT

ԱՄՆ նախկին պետքարտուղար Հենրի Քիսինջերն այս ամիս դառնում է 99 տարեկան։ Անցյալ շաբաթ օրը Վաշինգտոնում FTWeekend-ում Սառը պատերազմի մեծ ստրատեգը նշեց, որ մենք «այժմ ապրում ենք միանգամայն նոր դարաշրջանում»: Քիսինջերը, հավանաբար, վաստակել է այս պնդումը անելու իրավունքը՝ անկախ նրանից, թե ինչն է կանգնած նրա վիճահարույց գրառումների հետեւում, գրում է FT-ը։

«Այնուամենայնիվ, ԿՀՎ ղեկավար 66-ամյա Ուիլյամ Բեռնսն ասել է, որ Չինաստանի ղեկավար Սի Ծինփինը «համոզված չէ հեղինակությանը վնասելու մեջ, որը կարող է պատճառել Չինաստանին ուկրաինացիների դեմ Ռուսաստանի ագրեսիայի դաժանությունը»:

Չնայած նրան, որ Վլադիմիր Պուտինը միջուկային զենք է ճոճում՝ Բեռնսը հայտարարել է, որ ԱՄՆ-ն շարունակում է Չինաստանին, այլ ոչ թե Ռուսաստանին համարել գլխավոր հակառակորդ։

Չնայած նրան, որ Վլադիմիր Պուտինը միջուկային զենք է ճոճում՝ Բեռնսը հայտարարել է, որ ԱՄՆ-ն շարունակում է Չինաստանին, այլ ոչ թե Ռուսաստանին համարել գլխավոր հակառակորդ։

«Պուտինը շատ անհանգստացնող կերպով ցույց է տալիս, որ թուլացող տերությունները կարող են նույնքան կործանարար լինել, որքան աճող ուժերը»,- ասել է Բեռնսը: Այնուամենայնիվ, Չինաստանը դեռեւս մեծ վտանգ էր ներկայացնում։

Պատմության առավելություններից մեկն այն է, որ այն մեզ թույլ է տալիս այսօրը ներկայացնել այլ լույսի ներքո։ Ինչպես խորհրդային անեկդոտն է ասում. «Ապագան սահմանված է: Անկանխատեսելի է միայն անցյալը»։

Հիսուն տարի առաջ Քիսինջերը եւ նախագահ Ռիչարդ Նիքսոնը փոխել են Սառը պատերազմի ընթացքը՝ բացելով Մաո Ցզեդունի Չինաստանի դուռը։ Նիքսոնի այցը Չինաստան կարող էր լինել Ամերիկայի ամենամեծ քայլը սառը պատերազմի շախմատի տախտակում: Կար ժամանակ, երբ ԱՄՆ-ն եւ Չինաստանը ուրախությամբ ողջունեցին 1972-ի Շանհայի կոմյունիկեն, որը Նիքսոնը ստորագրել էր Մաոյի հետ։

Այժմ պատմությունը շրջվել է 180 աստիճանով։ 1972-ին Նիքսոնը մի կողմ թողեց աջերի քննադատությունը Մաոյի հետ գործարքի համար Չինաստանի մշակութային հեղափոխության գագաթակետին: Ամերիկյան արտաքին քաղաքական իստեբլիշմենթը բնազդաբար ըմբռնեց մի քայլի դրական կողմերը, որը մեկուսացրեց եւ թուլացրեց ԽՍՀՄ-ը: Դա բարոյական չէր, բայց արդյունավետ: Նույնը, իհարկե, հաճախ է նշվում ԽՍՀՄ-ի հետ ԱՄՆ-ի եւ Մեծ Բրիտանիայի դաշինքի առնչությամբ՝ նացիզմին հաղթելու համար։

Այսօրվա Վաշինգտոնը, ընդհակառակը, գործնականում միակարծիք է արտաքին քաղաքականության հարցում, որ Չինաստանն ու Ռուսաստանը երկվորյակներ են, թեեւ այս անգամ Ռուսաստանը՝ որպես փոքր եղբայր: Նախագահ Բայդենը գլոբալ խաղադրույքները ներկայացրել է որպես ինքնավարության եւ ժողովրդավարության մրցակցություն: Քիսինջերն ակնհայտորեն հավանություն չի տալիս դրան, թեեւ նա փորձում է պարզ լեզվով որեւէ էական բան չասել։

Բայց ի՞նչ է մտածում ԿՀՎ-ն։ Հարցն առավել քան տեղին է, քանի որ Բեռնսը` առաջին կարիերայային դիվանագետը, ով գլխավորել է Ամերիկայի գլխավոր հետախուզական գործակալությունը նրա գոյության գրեթե 80 տարվա ընթացքում, ունի նույնքան բարձր վարկանիշ, որքան ցանկացած այլ մարդ ԱՄՆ վարչակազմում: Նրա ամենանվիրված «երկրպագուներից» է Բայդենը։

Անցյալ նոյեմբերին, երբ ռուսական զորքերը կուտակվեցին Ուկրաինայի հետ սահմանին, Բայդենը Բեռնսին ուղարկեց Մոսկվա՝ Պուտինի հետ խոսելու համար: Դա առաջին անգամ էր։

Հետախուզության ղեկավարները սովորաբար չեն հավաքվում միջուկային երկրների ղեկավարների հետ բանակցելու համար: Չնայած Պուտինը նախկինում գլխավորել է ԱԴԾ-ն, նրանք նրա գործընկերները չեն։

Բայց Բեռնսը հետախուզության անսովոր ղեկավար է:

Սյուրռեալիստական ​​բան կա, որ ԿՀՎ ղեկավարը իրական ժամանակի ռեժիմում խոսում է մեկ այլ խոշոր միջուկային տերության հետ գրեթե միջնորդական պատերազմի մասին: Տիրապետելով ռուսերենին՝ Մոսկվայում ԱՄՆ նախկին դեսպանը լավ է ճանաչում Պուտինին։

«Ես երկար տարիներ շփվել եմ նախագահ Պուտինի հետ, եւ այն, ինչ ես տեսել եմ, հատկապես վերջին տասնամյակի ընթացքում, այն է, որ նա մի տեսակ եփված է դժգոհության, փառասիրության եւ անապահովության մի շատ պայթյունավտանգ խառնուրդի մեջ»,-ասում է Բեռնսը։

«Նրա ռիսկի ախորժակը տարիների ընթացքում աճեց, քանի որ նրա իշխանությունն աճեց, եւ նրա խորհրդականների շրջանակը նույնպես նեղացավ»,- հավելել է նա։

Բեռնսը կասկած չունի, որ Պուտինը կրկին կդիմի հարձակման։ «Կարծում եմ, որ նա այժմ համոզված է, որ խաղադրույքների կրկնապատկումը թույլ կտա իրեն առաջընթաց գրանցել»,- ասել է Բեռնսը:

Այժմ որոշելը, թե որտեղ կարող է լինել Պուտինի վերջնական կարմիր գիծը, ենթադրությունների հարց է: Միանգամայն հնարավոր է, որ նույնիսկ Պուտինը չգիտի սեփական կարմիր գծերը։

Սա, իր հերթին, առաջացնում է ավելի լայն հարցերի շրջանակ: Պատերազմի սկզբում նախագահ Բայդենն ամեն ինչ արեց՝ նվազեցնելու Ամերիկայի դերը Ուկրաինային զենք եւ տվյալներ մատակարարելու հարցում: Նա նաեւ «ցեղասպանություն» անվանեց Ռուսաստանի պատերազմն Ուկրաինայի դեմ։ Անցյալ շաբաթ անանուն պաշտոնյաները The New York Times-ին հայտնել են, որ ամերիկյան հետախուզությունը նույնացրել է 12 ռուս գեներալների, որոնք զոհվել են պատերազմում:

Բայդենին զայրացրել է արտահոսքը: «Վտանգավոր է, երբ մարդիկ չափազանց շատ են խոսում, լինի դա մասնավոր տեղեկատվության արտահոսք, թե հանրային քննարկում հետախուզական հարցեր»,-ասել է նա։

Միջուկային զենք ունեցող հակառակորդը շտապում է էսկալացիայի մասին ակնարկներ անել, ինչպես դա անում են Պուտինը եւ նրա պաշտոնյաները: Թեեւ Բեռնսն ասում է, որ ԱՄՆ հետախուզությունը որեւէ կոնկրետ ցուցում չի գտել, որ Պուտինը մարտավարական միջուկային զենք է տեղակայում, իրավիճակը կարող է փոխվել ցանկացած պահի: Մոսկվայի դատաստանի օրվա հռետորաբանությունը կտրուկ հակադրվում է Սառը պատերազմի մեծ մասի հետ՝ առնվազն 1962 թվականի Կուբայի հրթիռային ճգնաժամից հետո, երբ Վաշինգտոնն ու Մոսկվան սովորեցին խոսել միջուկային զենքի մասին միայն ամենավերացական բառերով:

Բեռնսը FT-ին ասել է, որ ոչ մի րոպե չի կարծում, թե Ուկրաինայում պատերազմը ժամանակի ընթացքում խաթարել է Թայվանը երկարաժամկետ հեռանկարում վերահսկողություն հաստատելու Չինաստանի ղեկավարի վճռականությունը:

Հատկանշական է, որ ուկրաինական պատերազմի ամենաթեժ պահին Բայդենը կմեկնի Հարավային Կորեա եւ Ճապոնիա․ սա նրա առաջին արտասահմանյան այցն է ապրիլին Վարշավա մեկնելուց հետո: Այս շաբաթ նա Վաշինգտոնում հյուրընկալում է ԱՍԵԱՆ-ի ղեկավարներին: Ամերիկայի նպատակն է մեկուսացնել Չինաստանը եւ ի վերջո հասնել տնտեսական «անջատման» ինչ-որ ձեւի, թեեւ հստակորեն բացակայում են մանրամասներ այն մասին, թե ինչպես կարելի է դա կիրառել:

Վաշինգտոնում բազեական հակաչինական տրամադրությունները նույնքան ուժեղ են, որքան այսօր կարող է լինել երկկուսակցականությունը: Հանրապետական ​​սենատորները Չինաստանն անվանում են «չարի նոր կայսրություն»։

Արտաքին քաղաքականության «իրատեսական» դպրոցը, որը ներկայացնում է Քիսինջերը, վերջերս սարսափելի ճնշման տակ է հայտնվել․․․Այն գաղափարը, որ Ռուսաստանը պետք է ունենա իր շահերի ոլորտը, ներառյալ Ուկրաինան, եւ ՆԱՏՕ-ի ընդլայնման վրա վետոյի իրավունք դնելու իրավունք, նողկալի է թվում։ Բայց ամեն ինչ, ամենայն հավանականությամբ, այլ տեսք կունենա, եթե Ռուսաստանը ստիպված լինի ընդունել իր ռազմական պարտությունը, ինչը, կարծես, ի վերջո տեղի կունենա: ԱՄՆ-ն կհայտնվի աննախադեպ իրավիճակում, քանի որ բախվում է աշխարհի երկու այլ գլոբալ ռազմական տերությունների հետ, որոնք իր դեմ են։

Պուտինի ներխուժումը առաջացրել է երկու ապշեցուցիչ տարբեր արձագանքներ ամբողջ աշխարհում: Գերմանիան կոտրել է Ռուսաստանին առեւտրի եւ ներդրումների միջոցով հանգստացնելու իր վաղեմի դիրքորոշումը: Ուկրաինայի «ֆինլանդականացման», նրա չեզոքությունն ապահովելու մասին խոսելու փոխարեն, թվում է, թե Ֆինլանդիան կմտնի ՆԱՏՕ։ Շվեդիան նույնպես մտածում է օրինակին հետեւելու մասին:

Սակայն Արեւմուտքից դուրս աշխարհը հավաքականորեն թոթվում է իր ուսերը։ Այն երկրները, որոնք պետք է լինեն Բայդենի գլոբալ բաժանարար գծի դեմոկրատական ​​կողմում, ինչպիսիք են Հնդկաստանը եւ Մեքսիկան, ձեռնպահ մնացին ՄԱԿ-ի կողմից Պուտինի ագրեսիան դատապարտող քվեարկությանը: Ընդհանուր առմամբ, նրանք, ովքեր ձեռնպահ են մնացել կամ կողմ են քվեարկել Ռուսաստանին, ներկայացնում են աշխարհի բնակչության կեսից ավելին: Եթե ​​Բայդենի վարչակազմն ի վերջո պարտադրի երրորդ երկրներին ընտրություն կատարել ԱՄՆ-ի եւ Չինաստանի միջեւ տնտեսական եւ տեխնոլոգիական անջրպետում, անհասկանալի է, թե որ ճանապարհով կգնա մեծամասնությունը: Օրինակ, ԱՍԵԱՆ-ի երկրները գրեթե երկու անգամ ավելի շատ առեւտուր են անում Չինաստանի հետ, քան ԱՄՆ-ի հետ: Նրանք կգերադասեն չստիպել ընտրություն կատարել։ Եթե ​​նրանց ստիպեն կողմեր ​​ընտրել, կարող են չգնալ Վաշինգտոնի ճանապարհով։

ԱՄՆ-ը «վտանգավոր ազգ է»՝ ըստ գրող Ռոբերտ Քագանի։ Նրա խոսքով՝ ԱՄՆ-ի համար հետպատերազմյան վերջին հարցը կլինի այն, թե արդյոք նա ձգտում է մերձեցնել Ռուսաստանին եւ Չինաստանին, թե արդյոք նա փնտրում է դիվանագիտական ​​նորարարական ուղիներ՝ թեթեւացնելու արջի գրկախառնությունը:

Ամեն դեպքում, խաղադրույքները հսկայական են: «Այժմ մենք բախվում ենք տեխնոլոգիաների, որտեղ կարեւոր է փոխանակման արագությունը։ Աշխարհը կսովորի, թե որքան անկանխատեսելի կարող է լինել ռուսական պատմությունը։ Բայց Պուտինի կողմից անցյալի չարաշահումը կարող է չնչին թվալ՝ համեմատած արմատական ​​անորոշության հետ, որը կախված է բոլորի ապագայի վրա»»,- հավելել է Քիսինջերը։