Մենք սուբյեկտ չենք․ եթե Ադրբեջանը կամ Թուրքիան Հայաստանի ինչ-որ քայլից դժգոհ են, ապա դիմում են Ռուսաստանին, որը «Հայաստան» կոչվող տարածքի հովանավորն է. «Առավոտ»

«Առավոտ» թերթը գրում է.

«Ադրբեջանի նախագահի վերջին ելույթներից Հայաստանում, բնականաբար, առանձնացվում են նախևառաջ այն մասերը, որոնք առնչվում են մեզ՝ հայերիս: Բայց որոշակի հետաքրքրություն է ներկայացնում նաև նրա դժգոհությունը Ռուսաստանից. Ալիևը Կրեմլից բավականին խիստ տոնով բացատրություններ է պահանջում, թե որտեղից է հայերի մոտ հայտնվել ռուսական «Իսկանդեր» հրթիռային համալիրը:

Այսինքն՝ որոշ աստիճանով, որոշ չափով, չանցնելով, բնականաբար, որոշակի կարմիր գծեր, Ալիևը քաղաքական ռեսուրս ունի Ռուսաստանին հակադրվելու: Գումարած դրան, ենթադրում եմ, որ այս կեցվածքը դուր է գալիս Արևմուտքին և Թուրքիային: Հիմնական պատճառը պարզ է: Ինչպես Միջին Արևելքում, այնպես էլ Հարավային Կովկասում երկու «տարածաշրջանային» տերությունները՝ Ռուսաստանն ու Թուրքիան, ոչ միայն համագործակցում են, այլև մրցում են իրար հետ: Այդ խաղում Ադրբեջանը մանևրելու բավականին լայն հնարավորություն ունի, որովհետև այդ երկիրը երկուսի համար էլ թեև ոչ վճռորոշ, բայց կարևոր գործոններից մեկն է: Ալիևը, օրինակ, կարող է հեշտությամբ մերժել Պուտինի խնդրանքը՝ հայ գերիներին ազատելու մասին: Հարց է առաջանում՝ իսկ այս բոլոր հարաբերություններում որտե՞ղ ենք մենք:

Տպավորություն է ստեղծվում, որ Հայաստանը՝ որպես սուբյեկտ, այս հարցերում ընդհանրապես գոյություն չունի: Եթե Ադրբեջանը կամ Թուրքիան Հայաստանի ինչ-որ քայլից դժգոհ են, ապա այդ երկրների ղեկավարները հարկ չեն համարում դիմել մեզ թեկուզ քննադատության, կշտամբանքի խոսքերով: Նրանք դիմում են Ռուսաստանին, որը «Հայաստան» կոչվող տարածքի հովանավորն է: Եթե մենք ենք Ադրբեջանից ինչ-որ բան ուզում, ապա դարձյալ դիմում ենք ռուսներին, որ նրանք մեզ օգնեն: Երկու դեպքում էլ ո՛չ Ադրբեջանը, ո՛չ Թուրքիան, ո՛չ էլ Ռուսաստանը մեզ ինքնուրույն գործոն չեն համարում:

Պատճառը մեր կառավարության անճարակությունն է, կրավորականությունը, հետագա քայլերի մասին որևէ պատկերացման բացակայությունը: Ներսում՝ ձեռնասուն ԱԺ-ի ամբիոնից կարելի է սրա-նրա հասցեին հոխորտալ, միացնել «նախկինների» մասին մաշված ձայնապնակը և արժանանալ բուռն, հոտնկայս ծափահարությունների: (Թող փորձեն «հաղթանակած վարչապետի» խրոխտ ճառերին չծափահարեն՝ հաջորդ ընտրությունների ցուցակներում Փաշինյանը նրանց չի ընդգրկի): Բայց այդ գավառական թատրոնը որևէ ձևով չի ազդում մեր արտաքին հարաբերությունների վրա:

Հայաստանը, ինչպես մեկ դար առաջ, պետք է Ռուսաստանին՝ միայն Թուրքիայի հետ առևտուր անելու համար, իսկ երկու թշնամի պետությունների մշտական նպատակն է, որ այս տարածքում չապրենք: Մնացածի համար մենք բացարձակապես հետաքրքիր չենք»,-գրում է թերթը։

Նյութն ամբողջությամբ՝ թերթի այսօրվա համարում։