Երբ հանում ես դիմակը, շղարշը, այսօր Հայաստանում նեոբոլշեւիզմ է. Նաթան արքեպիսկոպոս Հովհաննիսյան

Մինսկի խումբը մեզ ասում էր՝ ինքնորոշման իրավունքը ունեք, Ադրբեջանին էլ ասում էր՝ ձեր տարածքային ամբողջականության իրավունքը ունեք, վերջը ումն էր իրավունքը, այդպես էլ մնաց: Այս մասին հունվարի 25-ին, «Ձայն հայրենեաց» նախաձեռնության երրորդ հավաքի ժամանակ իր ելույթում նշել է Տեր Նաթան արքեպսիկոպոս Հովհաննիսյանը:

Նա նշեց, որ միշտ վախ է ունեցել, որ կկորցնենք մեր ձեռք բերած տարածքները, բայց չի կարծել, որ այսպես կլինի. «Կորցնելու վախը ավելի մեծացավ, երբ եկավ մի ժամանակ, երբ տեսա, որ Ավարայրը չի ավարտվել: մենք չէինք մտածում, որ Ավարայրը պետք է շարունակվի երկրի ներսում: Բոլշեւիկյան շրջանից հետո Եկեղեցու նկատմամբ նման վերաբերմեւնքներ դժվար թե եղած լինեին: Բայց այդ կազմակերպված գործողությունները եկեղեցու դեմ չէին, այլ հայի անկոտրում ոգու դեմ էր, որն անհնար էր գերեվարել: Սրա պատճառները ոչ միայն ներքին են, այլ արտաքին»,-ասաց արքեպիսկոպոսը:

Նա նկատեց, որ այսօր բոլորը խոսում են ժողովրդի անունից՝. «Ո՞վ է այդ ժողովուրդը: Այսօր ժողովրդավարություն եւ այլ տերմինների տակ մեզ փորձում են դրանով կերակրել, բայց երբ հանում ենք դիմակը, դա նեոբոլշեւիզմ է: Եթե լավ ուսումասիրեք, կտեսնեք, որ 2017 թվականը մեկը մեկին համընկնում է 2017-ի հետ, 1918-ը 2018-ի հետ, 1920-ը՝ 2020-ի հետ: Նույն կարգախոսներով, նույն ամենանուրբ տեղին խփելով: Իսկ նուրբ տեղն այն է, որ ժողովրդին ասում են՝ եթե մեկը քեզնից լավ է ապրում, ուրեմն գող է, քեզնից է գողանում:

Մեր նորորյա պատմությունն սկսվում է 2018-ից հետո, եւ այս ամենը նեոբոլշեւիզմի ամենավառ դրսեւորումներն են: Բոլշեւիկյան հեղափոխությունը սկսվեց եկեղեցիների դեմ պայքարով, եկեղեցիներ քանդելով, որովհետեւ իրենք էին ուզում լինել փրկիչը: Ինչպես այսօր ենք տեսնում, թե ովքեր են փրկիչները եւ ինչպես են փրկում:

Բոլշեւիկյան հեղափոխության ժամանակ ժողովուրդը բաժանվեց կարմիրի եւ սպիտակի, հեղափոխական եւ հակահեղափոխականի, լենինիզմի եւ տրոցկիստների, իսկ այսօր կա նիկոլիզմ եւ սերժռոբականություն»,-ասաց արքեպիսկոպոսը:

Նա հիշեցրեց, որ հեղափոխությունից մի քանի տարի անց Լենին սկսեց ՆԵՊ-ը՝ Նոր տնտեսական քաղաքականությունը. «Այսօր էլ մենք սկսում ենք նոր տնտեսական քաղաքականություն, որի հիմքում ընկնելու է երեւի թե Թուրքիայի եւ Ադրբեջանի հետ լավ հարաբերություններ եւ առեւտուր ունենալը:

Երբ լիբերալներն ասում են՝ հանդուրժողականությունը շատ կարեւոր է, ես միշտ ասում եմ՝ եթե դուք անհանդուրժելին կարող եք հաանդուրժել, ես չեմ կարող: Անտանելին երբեք չի կարելի տանել»: