Փաշինյանը «դուխի» միջոցով հաղթելու համոզմունքով տա­պալեց բանակցությունները, անգամ պատերազմի ընթացքում նրան թվում էր` ինչ-որ հրաշքով, «դուխի» շնորհիվ հնարավոր է «բեկում մտցնել» և հաղթել. «Առավոտ»

«Մեր պետության կրած պարտությունից և ազգային նվաստացումից հետո «հաճելի» և «ոգևորիչ» բաներ խո­սելը նշանակում է դասեր չքաղել կատարվածից և գնալ հետագա պարտությունների ճանապարհով: Նախևառաջ, պետք է ընդունել, որ այն, ինչ տեղի է ունեցել, պարտություն էր և նվաստացում, ինչը մեր այսօրվա իշ­խանությունը չի ընդունում, որովհետև, եթե ընդունի, հարց կծագի՝ բա այդ դեպքում ինչո՞ւ եք դեռևս նստած ձեր աթոռներին: Իսկ երկրորդ քայլը պետք է լինի՝ ընդու­նել դառը ճշմարտությունները, ճշմարտություններ, որոնք, մասնավորապես, ինձ համար տհաճ է արտաբերել:

Մինչև 2020 թվականը, մինչև կորոնավիրուսը և պատերազմը, շատերն աշխարհում՛ [այդ թվում՝ ես] համոզված էինք, որ ժողովրդավարությունը, ազատա­կան արժեքները դավանող երկրները բոլոր պարագա­ներում առավելություններ ունեն բռնապետական, մար­դու իրավունքները ճնշող պետությունների հանդեպ: Մեր այդ համոզմունքը հիմնված է այն «կանխավարկա­ծի» վրա, որ մարդը, անհատը՝ իր ներաշխարհով, իր արժեքային համակարգով, իր հմտություններով բոլոր հարցերում ամենակարևոր գործոնն է: Բայց այսօր իմ հավատն առնվազն սասանվել է, և պատճառը տեխ­նոլոգիաների զարգացումն է: Բերեմ մի պարզ օրինակ, տաքսու վարորդը, անշուշտ, ունի իր ներաշխարհը, բայց ձեզ՝ որպես ուղևորի, չի հետաքրքրում, թե ինչ ծխախոտ է նա ծխում, ինչ երաժշտություն է լսում և ինչ քաղաքական հայացքներ ունի՝ ձեզ պետք է, որ նա արագ և անվտանգ հասցնի ձեզ տնից աշխատա­վայր: Եվ եթե համակարգչով ղեկավարվող մեքենան առանց վարորդի մեզ տեղ հասցնի ավելի անվտանգ, ավելի արագ և ավելի էժան, դուք, բնականաբար, կգերադասեք այդ տիպի փոխադրումը: Եթե արդյունա­վետության առումով ներաշխարհը, հայացքները, ազատ կամքը՝ այն ամենը, ինչին մենք՝ ազատական­ներս, հավատում ենք, պակաս կարևոր են, քան տեխ­նոլոգիաները, ուրեմն եկեք ևս մեկ անգամ մտածենք, թե ինչպիսի աշխարհում ենք մենք ապրում:

Հիմա այդ դատողությունները տեղափոխենք ռազ­մական ոլորտի վրա. մի՞թե նույն օրինաչափությունը չի գործում: Գուցե հենց այդ օրինաչափության պատ­ճառով ոտից գլուխ կոռումպացված բռնապետ Էրդողանն իր համար բարենպաստ արդյունքների է հաս­նում տարածաշրջանում [նաև Արցախում], և այսպես կոչված «քաղաքակիրթ աշխարհը», որը ղեկավար­վում է ազատական գաղափարներով, դրան ոչինչ չի կարող հակադրել:

Նիկոլ Փաշինյանը, գալով իշխանության, համոզ­ված էր, որ եթե պատերազմ սկսվի, ապա մարդ­կանց, անհատների, ժողովրդի «դուխի» միջոցով հնա­րավոր է հաղթել և նոր տարածքներ գրավել՝ չնայած մասնագետները, այդ թվում՝ ԶՈւ շտաբի պետը, նրան զգուշացնում էին, որ դա այդպես չէ: Այդ հա­մոզմունքով պայմանավորված՝ նա, ըստ էության, տա­պալեց բանակցությունները և անմիտ, խելահեղ հայ­տարարություններ էր անում: Ավելին՝ անգամ պատե­րազմի ընթացքում նրան թվում էր, թե ինչ-որ հրաշ­քով, «դուխի եռալու» շնորհիվ հնարավոր է «բեկում մտցնել» և հաղթել»,-գրում է թերթը:

Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում: