Մինսկի խմբի համանախագահության ինստիտուցիոնալ հիշողությունը. չվնասել

ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի ամերիկացի նախկին համանախագահ Ռիչարդ Հոգլանդը, օրերս անդրադառնալով Արցախյան հակամարտությանը, հայտարարել էր, թե չի տեսնում լուծման հեռանկար, փոխարենն առաջարկում է մինչ այդպիսի հեռանկարի և կողմերում քաղաքական կամքի առկայությունը Արցախը՝ Լեռնային Ղարաբաղը տեղափոխել ՄԱԿ ենթակայության տակ, այս մասին գրում է «Առաջին լրատվական»-ը:

Ռիչարդ Հոգլանդը Մինսկի խմբի համանախագահի պաշտոնում աշխատեց շատ կարճ, գրեթե ամիսներ, ինչը, թերևս, զգացվում է նրա գնահատականից և առաջարկից, որը բավականին ոգևորել է ադրբեջանցիներին:

Ոգևորել է, որովհետև Ադրբեջանի վաղեմի երազանքն է արցախյան հարցը Մինսկի խմբի համանախագահության ենթակայությունից ՄԱԿ ենթակայություն տեղափոխելը: Ադրբեջանի և Թուրքիայի երազանքը, որովհետև այնտեղ նրանք ունեն շատ ավելի մեծաթիվ երկրների աջակցություն ստանալու հնարավորություն՝ ի տարբերություն Մինսկի խմբի, որտեղ, ըստ էության, ստանում են միայն ՌԴ աջակցությունը, այն էլ, իհարկե, հաշվի առնելով հանգամանքը, որ Մոսկվան զգալիորեն կաշկանդված է Հայաստանի հանդեպ ունեցած դե յուրե պարտավորությունների հանգամանքով:

Այն, որ Ռիչարդ Հոգլանդը Մինսկի խմբի համանախագահության ձևաչափում ի վիճակի չէ արդյունավետ ներկայացնել ամերիկյան ռազմավարական շահը, վկայեց հենց հանգամանքը, որ Հոգլանդը աշխատեց շատ կարճ և փոխարինվեց այլ համանախագահով: Հոգլանդի հայտարարությունը, ըստ երևույթին, առիթ է անդրադառնալ մի բավականին քիչ շոշափված, կամ ընդհանրապես չշոշափված հարցի՝ Մինսկի խմբի համանախագահության ձևաչափի, այսպես ասած, ինստիտուցիոնալ հիշողության:

Ըստ ամենայնի՝ անհրաժեշտ է, որպեսզի Մինսկի խմբի համանախագահության գործունեությանը ներգրավված դիվանագետները՝ լինեն դրանք Ֆրանսիայից, ԱՄՆ-ից, թե Ռուսաստանից, իրենց կարգավիճակը թողնելուց հետո, այդուհանդերձ, հավատարիմ լինեն միջնորդական որևէ կոդեքսի, ինչը, թերևս, պետք է ենթադրի այսպես ասած՝ յուրօրինակ «հիպոկրատյան երդում»՝ չվնասել, անպատեհ հայտարարություններով չվնասել հակամարտության քաղաքական կառավարման ջանքը, որ գործադրում են համանախագահ երեք երկրները, ձևաչափը փոխելու առնվազն երկու երկրի ակտիվ և, թերևս, մեկի պասիվ ջանքի պայմաններում, որը նաև հենց համանախագահության մասնակից է: Խոսքը Թուրքիայի և Ադրբեջանի, և երրորդը՝ Ռուսաստանի մասին է: Տանել Արցախի խաղաղ գործընթացը որևէ այլ ձևաչափ, առավել ևս ՄԱԿ ձևաչափ, ուղղակի նշանակելու է գցել այն եռացող մի կաթսա, որտեղ անգամ հարաբերական խաղաղությունն ու կայունությունը կարող են թվալ հեռավոր նպատակ: