«Գրանտների» և «գրանտակերության» առաջնային մեղավորը Սերժ Սարգսյանն է

Վերջին շրջանում Հայաստանի քաղաքական կյանքի ամենաառանցքային թեման դրամաշնորհներն են: Բոլորը բոլորին մեղադրում են «գրանտակեր» լինելու մահացու մեղքի մեջ: Արժե նկատել, որ թեման օրակարգային են դարձրել ՀՀԿ-ն ու նրա առանձին արբանյակները Վերջիններս դրամաշնորհների հիմնախնդիրը դիտարկում են որպես Փաշինյանի կառավարությանը հեղինակազրկելու կարևորագույն հաղթաթուղթ: Բայց բանից պարզվում է, որ առանձին ՀՀԿ-ականներ նույնպես ժամանակին ներգրավված են եղել դրամաշնորհային տարատեսակ ծրագրերի մեջ:

Մասնավորապես՝ «գաղտնազերծումների» արդյունքում պարզ է դառնում, որ ՀՀԿ-ականների ու նախկին իշխանության մաս կազմած մարդկանց մի զգալի մասն էլ բավականին մեծ դրամաշնորհներ են ստացել, այդ թվում նաև՝ «Սորոսի» հիմնադրամից։ Այսինքն՝ ՀՀԿ-ի արբանյակներն ամսիներ շարունակ դրամաշնորհներ ստացած մարդկանց լրտես ու դավաճան են դարձնում, բայց իրենց նախկին ու ներկա զինակիցներն էլ ոչ պակաս «գրանտակերներ» են։ Ի՞նչ է սա, պարզունակ երեսպաշտություն, թե՞ տխմարության բարդ դրսևորում։

Անկեղծ ասած, ես դրամաշնորհի կամ էլ գրանտի մեջ ոչ մի վատ բան չեմ տեսնում։ Երևույթն այդ ավելի քան օրինաչափ է, նույնիսկ քաղաքական պատճառներն են հայտնի (Կարելի է առանձին հոդվածով խոսել դրանց մասին)։ Երբ պետության ամբողջ կապիտալը հայտնվում է մի խումբ մարդկանց վերահսկողության ներքո, իսկ գործարարներին էլ արգելվում է ֆինանսավորել ընդդիմադիրներին, բնական է, որ քաղաքական համակարգի ու քաղաքացիական հասարակության մի զգալի հատվածն էլ պետք է գոյության ու շարունակականության այլընտրանքային ելքեր որոնի։

Սերժ Սարգսյանի կառավարման ժամանակաշրջանում արդյոք եղե՞լ են ֆինանսական այլընտրանքներ։ Իհարկե ո՛չ, չեն եղել և այս համատեքստում ընդդիմությունն ու քաղ․ հասարակությունը պարտադրված կերպով այլընտրանքը գտել են հենց արտաքին աշխարհում։

Առավել մանրամասն՝ սկզբնաղբյուր հոդվածում: