Ապրիլյան քառօրյայի գլխավոր դասը. անսակարկելի հենակետը

Հայաստանի ներքաղաքական իրավիճակի որոշակի սրացումն, անշուշտ, ունի բազմաթիվ շերտեր, և այստեղ իրադրությունն ունի բազմակողմանի գնահատման կարիք: Այս տեսանկյունից, ինչպես նշել ենք վարչապետի ելույթից հետո մի քանի հրապարակումներում, հիմնարար նշանակություն և տողատակ է ստանում ապրիլյան պատերազմի մասին հիշատակումն ու խորհրդարանում այդ պատերազմի հանգամանքների ուսումնասիրման հանձնաժողովի ստեղծումը:

Հարցն այն է, որ այդ պատերազմը հասունանում էր Հայաստանի քաղաքական դիմադրունակության անկման ակնհայտ գործընթացին զուգահեռ, որի վառ արտահայտություններից մեկն այն էր, որ Հայաստանում բացակայում էր քաղաքական հակակշիռների մեխանիզմը և ներքաղաքական կյանքը ծավալվում էր ոչ թե փոխադարձ զսպման, այլ հակառակը՝ մեկ նպատակի համար միմյանց գերազանցելու տրամաբանության շրջանակում:

Դա, իհարկե, ոչ միայն վատ չէր լինի, այլ կլիներ գրեթե իդեալական, եթե այդ մեկ նպատակը լիներ Հայաստանի ինքնիշխանությունն ու անվտանգությունը: Սակայն բանն այն է, որ այդ մեկ նպատակը, որ առկա էր ներքաղաքական մրցակցությունում, ուներ լրիվ հակառակ բնույթ: Դա մրցակցություն էր միմյանց գերազանցելու, սուր մրցակցություն էր հանուն Հայաստանում Ռուսաստանի ռեգիոնալ քաղաքականության լոյալությունն ու լեգալությունը, լեգիտիմությունը երաշխավորելու: Իսկ Ռուսաստանի ռեգիոնալ քաղաքականությունն ուղղված էր ոչ թե Հայաստանի անվտանգությանը և կայունությանը երաշխավորելուն կամ դրան նպաստելուն՝ բնականաբար ներառյալ Արցախը, ինչը բնորոշ և հարիր կլիներ դաշնակցին, այլ դարձյալ ուղղված էր հակառակին՝ Հայաստանի հաշվին Ադրբեջանի և Թուրքիայի հետ հարաբերություններ և հարցեր լուծելուն:

Մանրամասն՝ սկզբնաղբյուր նյութում:

Առաջին լրատվական