Հայ զինվորը չթողեց իրականանա Կրեմլի ավանտյուրիստական ծրագիրը

Որոշ ռուս վերլուծաբաններ սխալմամբ գրում են, թե Կրեմլի գլխավոր բիզնեսմենը նորից հաղթանակ տարավ. այս անգամ՝ Արցախյան ճակատում: Ըստ վերլուծաբան Վլադիմիր Գոլիշևի՝ Պուտինն իբր հաղթանակեց հետևյալում.

- Կազմակերպել պատերազմ,
- Դառնալ գլխավոր «խաղարարը», որոշում կայացնողը:

Պարոն Գոլիշևը ճիշտ է: Այո՛, Կրեմլի նշանակված գլխավոր բիզնեսմեն Պուտինը կազմակերպեց ու հրահրեց այդ քառօրյա պատերազմը, սակայն դիվիդենտներ նա չքաղեց ընդհանրապես, քանի որ հայ զինվորը չթողեց, որ իրականանա Կրեմլի ավանտյուրիստական ծրագիրը: Եվ, եթե կիլդիմ Ալիևին թվում է, թե Մոսկվայի Լենին փթիրը պահող մովզալեի չափ տարածքը հաղթանակ է, ապա Պուտինյան դիվանագիտության առումով՝ նրա արած Ալիևին սատարող քայլը կարող է նրա համար իսկապես դառնալ մահվան պանթեոն այս տարածաշրջանում: Զարմանալի է, որ Կրեմլյան այս նեոբոլշևիկը չի հասկանում, որ Թուրքիային ու Ադրբեջանին սիրաշահելը կամ նրանց հետ պակտ կազմելը՝ կլինի Ռուսաստանի վերջը:

ժամանակավոր էֆեկտների հետևից ընկելով այս կեղծ ռուս ազգայնական խաղացողը չի հասկանում, որ նույնիսկ իր լոնդոնյան պապաները դա բացառում են՝ գոնե՛ այսօր: Չի հասկանում, որ նրան տրված է կատարողի, այլ ոչ թե գլխավոր խաղացողի դերակատարում, իսկ Ադրբեջանը «ռուսական աշխարհ» համարելը՝ լոկ դուգինյան դեբիլիզմ է՝ հետ սովետական իլիուզիա է, քանի-որ Ադրբեջանի դեմքը միշտ է եղել դեպի Թուրքիա, և ի սկզբանե, Ադրբեջանը ստեղծվել է հենց ա՛յդ հեռահար նպատակի համար:

Եվ պատահական չէ, որ հենց երեկ՝ ապրիլի 13-ին, տեղի ունեցավ Հայաստան-Ռուսաստան-Իրան-Վրաստան Էներգո միջանցքի կառուցման պայամանագիրը: «YEREVAN (Arka)-Energy ministers of Armenia, Russia, Iran, and the deputy energy minister of Georgia signed a «road map» for building the North-South Energy Corridor during a meeting in Yerevan on Wednesday»:

Ավելացնենք, որ եթե Վրաստանի երկաթուղին պատկանում է արևմտյան «ընկերություններին», ապա Հայաստանի թե՛ երկաթուղին, թե՛ էներգոկիրները պատկանում են ռուսական կողմին, թեև այդ ռուսական ընկերությունների արժեթղթերի հինական տերերը մեղմ ասած «ռուսականներ» չեն: Այսինքն, Արևմուտքը, այսպես թե այնպես, իր հաղթական քայլն արեց մեր տարածաշրջանում: Ինչևէ, խաղը շարունակվում է: Սահմանին կանգնած հայ հերոս զինվորի շնորհիվ «մեծ» հորջորջվող քաղաքական ստահակները արգելակվցին, և ամեն ինչ վերադարձավ իր նախկին դիրքերը: Արցախյան «թնջուկը» ևս մի քանի տարի կմնա այնպես ինչպես եղել է:

Սակայն, Հայաստանի իշխանական կլանը, և նրա հարակից շրջապատը, որը երկու տասնամյակ զբաղված է երկրի թալանով, հայոց պետականության առաջին թշնամին է: Ծույլ ու մեղրածոր հարստության ճահիճներում թլթլացող էլիտա կոչված դեգենեռատներն իրականում Հայաստանի ու Արցախի, հայոց պետականության առաջին թշնամիներն են:
Արտագաղթով, տնտեսական փլուզմամբ այսպես շարունակաբար ընթանալու դեպքում, հաջորդ անգամ մենք էլ դիմակայելու ուժ չենք ունենա:

Մի՞թե այս քառօրյա պատերազմից պարզ չդարձավ, որ սեփական դիրքերում ամուր կանգնածին հաղթել հնարավոր չէ:

Արցախյան հիմնահարցը, որը ենթադրում է նաև հայոց պետականության գոյություն, ունի երկու լուծում.

1) Գնալ տխրահռչակ ԼՏՊ դեգենեռատի ճանապարհով՝ գնալ կապիտուլացիայի և աստիճանաբար, տարիների ընթացքում լուծվել ու լուծարվել՝ կորցնել հայոց պետականությունն իսպառ:

2) Հասկանալ, որ մեր հաղթանակի դե ֆակտոն է՝ մեր իրական հաղթանակը: Մենք ապրել ենք այսպես քսանհինգ տարի, պիտի ապրենք հաղթած ու չճանաճված՝ թքած ունենալով բոլորի վրա ևս քսանհինգ հազար տարի: Մենք միշտ ենք, ունենալու ենք մեր թշնամի հարևաններին՝ անկախ որևէ տափակ թղթի կտոր կոչված փաստաթղթի, քանի որ փաստաթղթերը երբեք չեն եղել երաշխիք ու չեն էլ լինելու:

Հին հայկական ժողովրդական խոսք կա, «Աստված քեզ թշնամի տա, որ դու պայքարես ու ուժեղ դառնաս»: 

Բայց արի ու տես, որ երեկվա չտես քաղքենիները՝ այսօր էլիտա դարձածները, մերսեդես-յաշիկներով են ուզում ֆռֆռան, եվրոպաներում առնաձնատներ ունենան, սալոնային կյանք վարեն: Ահա դրա համար գնում դառնում են օտարի սապոգի պառտիանկա, տենչում են դե յուրե փաստաթուղթ՝ այն էլ ումի՞ց -թշնամուց՝ թեկուզ զիջումների գնով: Ինչո՞ւ: Պարզ է, որ վայելեն իրենց հարստափթիր ճղճիմ գոյությունը՝ թքած ունենալով թե վաղն ինչ կլինի, թքած ունենալով այս տարածաշրջանում հայ տեսակի գոյության հարցի վրա ընդհանրապես:

Կազմակերպված հզոր պետություն ունենալու համար ռեսուրսներ պետք չեն: Ցույց տվեք աշխարհում մի կազմակերպված ժողովուրդ, երկիր, որը բնական ռեսուրսներ ունի: Հիմնականում կտեսնեք լրիվ հակառակը: Ուժեղ լինելու համար՝ հիմնական ռեսուրսը ստեղծագործ միտքն է, և ժողովրդի կազմակերպված բնավորությունը: Ժամանակն է անցնել ազգային ասկետիզմի:

Պետք է լինել ուժեղ՝ թե՛ տնտեսապես, թե՛ ռազմական և թե գաղափարական առումներով:

Հայաստանի քաղաքացին իրեն պետք է երկրի տերը զգա իր ամեն քայլափոխին, պետք է հավատա իր վաղվա օրվան, պետք է հավատա, որ ինքը ապրող մարտիկ է ծնվել ու լիարժեք գոհ լինի իր կյանքից:

Մեր դեպքում սա՛ է հաղթանակի գրավականը:

Արթուր Արմին. ֆեյսբուք: