Գևորգ Դանիելյանն ահազանգում է

Իրավաբանական գիտությունների դոկտոր, արդարադատության նախկին նախարար Գևորգ Դանիելյանն ահազանգում է.

«Երբ ֆիզիկական կամ իրավաբանական անձը վիճարկում էր հանրային իշխանության մարմնի վարչական ակտը, չնչին բացառություններով, դատարանում հայցի ընդունումն ինքնըստինքյան բարար հիմք էր վիճարկվող վարչական ակտը կասեցնելու համար: Սա միջազգային իրավական չափանիշներով համարվում է վարչարարության կամայականություններից խուսափելու կամ գոնե այն մեղմելու երաշխիք: Սակայն այս մի քանի տարիների ընթացքում կասեցումը բացառող հիմքերի ցանկը առնվազն 8 տարբեր օրենքներով համալրվեց (իսկ 2026թ. հունվարի 1-ից չեն կասեցվի նաև հարկային պարտավորությունների գանձման վերաբերյալ վիճարկվող ակտերը), ինչի արդյունքում կասեցումը օրինաչափությունից վաղուց վերածվել է բացառության՝ դրանից բխող բացասական հետևանքներով հանդերձ:

Խնդրին մոտ կանգնած գործընկերներիս առաջարկում եմ հրաժարվել միևնույն հոդվածը պարբերաբար անհիմն միջամտությունների թիրախ դարձնելու գայթակղությունից: Վերջին հաշվով, դա դատավարական կանոն չէ, այլ արդարադատության շրջանակում լուծման ենթակա կոնկրետ հարց, ըստ այդմ էլ՝ դատավորը, լինելով արդարադատության իրականացման միակ պատասխանատուն, իրավասու է յուրաքանչյուր գործով ինքնուրույն լուծելու կասեցման հարցը, ինչը նախատեսված է Սահմանադրական դատարանի պարագայում: Այլապես կասեցման բացառությունների ցանկը անհիմն համալրելու մոլուցքը վերջ չի ունենալու:

Ընդ որում, հարկ է վերջ տալ նաև հայցը վարույթ ընդունելու հարցը դատավորին վերապահելու արդյունքում անհարկի ծանրաբեռնվածություն «երաշխավորելու» կարգավորմանը, դրանով կարող է զբաղվել աշխատակազմը: Ընդհանրապես, անհիմն է սահմանադրական և վարչական արդարադատության էական տարբերությունների առկայությունը»։