ՀՀ իշխանությունների հայտարարությունները երբեմն տարակուսանք են առաջացնում, բայց ես բոլորիս գործողություններն եմ անբավարար համարում․ արցախցի պատգամավոր․ Tert.am

Արցախը Հայաստանին կապող միակ ճանապարհը դեկտեմբերի 12-ից առ այսօր շարունակում է փակ մնալ: Ստեփանակերտում և շրջաններում դադարեցվել է գազալցակայանների աշխատանքը, Արցախի պարենային խանութներում գրեթե բոլոր ապրանքատեսակները սպառված են, ստեղծված իրավիճակում Արցախը կանգնած է անվտանգային, հումանիտար սպառնալիքի առաջ։

Այս և այլ հարցերի շուրջ Tert.am-ը զրուցել է Արցախի Հանրապետության ԱԺ «Ազատ հայրենիք-ՔՄԴ» խմբակցության պատգամավոր Արամ Հարությունյանի հետ։

-Պարո՛ն Հարությունյան, գիտենք, որ Արցախում պարենային ապրանքների լուրջ խնդիր կա, խանութները գրեթե դատարկ են։ Ո՞ր ապրանքների պակասն է առավել սրությամբ զգացվում, ընդհանուր առմամբ՝ սոցիալ-կենցաղային մակարդակում ի՞նչ խնդիրներ են առաջացել։

-Արցախում իրավիճակը շարունակում է բավականին բարդ մնալ։ Մենք բազմիցս նշել ենք, որ մեր սեփական հնարավորությունները շատ սահմանափակ են, ապրանքների ներհոսքի դադարեցման պայմաններում որոշ ժամանակ հետո լուրջ խնդիրների առաջ ենք հայտնվելու։ Այս պահի դրությամբ բոլոր տեսակի ապրանքների դեֆիցիտ է նկատվում, սա էր պատճառը, որ ներդրվեց կտրոնային համակարգը, քանի որ ապրանքնատեսակներ կան, որոնք, եթե հավասարաչափ չբաշխվեն, ապա խնդիրները շատ ավելի սուր կլինեն։ Խնդիրները բազմաթիվ են, որոնք կրկնապատկվում են՝ կապված գազամատակարարման պարբերական բնույթ կրող խափանումների հետ, իսկ Հայաստանից եկող էլեկտրաէներգիայի գծի վնասման հետևանքները բավականին լուրջ են։ Այս խնդիրները փոխկապակցված են միմյանց, որովհետև գազի բացակայության դեպքում ցանցը ծանրաբեռնվում է, արդյունքում բարձրացել է հովհարային անջատումների հաճախականությունը։ Օր առաջ պետք է հարցը լուծել, որովհետև Արցախը հումանիտար աղետի մեջ է գտնվում։

-Նշեցիք, որ հարցը պետք է օր առաջ լուծվի, Դուք ինչպե՞ս եք պատկերացնում հարցի լուծումը, ի՞նչ գործիքակազմով դա պետք է իրականացվի։

Այս հարցով երեկ ՀՀ արտգործնախարարն էլ հայտնեց, որ հարցի լուծման երկու տարբերակ կա, մեկը՝ ռազմական, մյուսը՝ դիվանագիտական, ու Հայաստանը դիվանագիտական տարբերակի կողմնակից է։ Նույն ըմբռնումը կա Արցախում։ Մենք հասկանում ենք, որ տարածաշրջանում այնպիսի ուժային բալանս է ստեղծվել, որ այլընտրանք չունենք։ Դիվանագիական դաշտում մեծ աշխատանքն է տարվում, և արդյունքները մենք պարբերաբար տեսնում ենք՝ խորհրդարանի ընդունած վերջին բանաձևը, Լավրովի հայտարարությունը, Բլինքենի հեռախոսազանգը, բայց մյուս կողմից այս գործիքակազմը խորհրդատվական բնույթ է կրում։ Ադրբեջանը այսօր ընտրել է այդ բանաձևերը անտեսելու ճանապարհը՝ վնասելով սեփական իմիջը միջազգային հարթակում։ Ուստի պետք է հայտարարություններին ու խորհրդատվական գործիքներին հաջորդի առարկայական գործիքակազմը, հակառակ դեպքում աղետը անխուսափելի է լինելու։ Լուծումը կլինի միջազգային հանրության կողմից Ադրբեջանի նկատմամբ ճնշման գործիքներ կիրառելը։

-Այս առումով ինչպե՞ս եք գնահատում ՀՀ իշխանությունների ջանքներն ու գործողությունները, բավարա՞ր են դրանք՝ ըստ Ձեզ։

-Իհարկե, պետք է խոստովանել, որ երբեմն հայտարարություններ են հնչում, որոնք տարըմբռնման տեղիք են տալիս, բայց մյուս կողմից տեսնում ենք, որ դիվանագիական բլոկը լծված է աշխատանքի։ Ես բոլորիս գործողություններն եմ անբավարար համարում, քանի որ ճանապարհը դեռ փակ է։ Մենք մի նպատակ ունենք հիմա՝ ճանապարհը բացել։ Մինչև չհասնենք այդ նպատակին, մեր գործողությունները կարելի է անբավարար համարել։ Բայց նաև չեմ ուզում առանց այն էլ այս դժվարին իրավիճակում խուսափել պատասխանատվությունից, կամ հակառակը՝ իրար վրա գցել։ Կարևոր է, որ թե՛ Հայաստանում, թե՛ Արցախում գիտակցեն, որ սա համահայկական խնդիր է։

-Պարո՛ն Հարությունյան, այս ընթացքում ամենատարբեր կարծիքներ են հնչում Արցախի պետնախարար Ռուբեն Վարդանյանի վերաբերյալ, Դուք ի՞նչ կարող եք ասել։

-Դժվար է այս կոնտեքստում գնահատական տալը։ Մենք բազմիցս ասել ենք, որ ողջունելի է այն փաստը, որ մարդը որոշում է կայացնում ամեն ինչ թողնել ու գալ Արցախում բնակվել և որոշակի պատասխանատվություն ստանձնել այս դժվարին իրավիճակում։ Ընդհանուր աշխատանք պետք է արվի, Ռուբեն Վարդանյանն էլ իր բաժին պատասխանատվությունն է վերցրել, իր հերթին փորձում է օգտակար լինել։

-Ամփոփելով՝ ստեղծված իրավիճակում, երբ առկա խնդիրները ավելի են սրվում, ի՞նչ տրամադրվածություն կա արցախցիների շրջանում։

-Ժողովուրդը անկոտրում է, պարբերաբար հանդիպումներ ենք ունենում բնակիչների հետ, նրանց տրամադրվածությունը հստակ է՝ չեն ուզում լքել իրենց տները, կառչած են հողին ու պատրաստ են պայքարելու։ Խնդիրն այն է, որ ապագայի տեսլականն է ջնջված, սա մի փոքր մարդկանց հուսահատեցնում է։ Բայց ընդհանուր առմամբ տրամադրվածությունը մարտական է։ Մենք բավականին թանկ ենք վճարել, որ այս հողը մնա հայկական, ողջ մնացաների առաքելությունն է այս հողում ապրելու։