Ուր կարող է մեզ տանել այս ներազգային ատելությունը, որի համար ֆեյքերի ագարակներ են ստեղծվել. Ստեփան Դանիելյան

Ուր կարող է մեզ տանել այս ներազգային ատելությունը, որի համար ֆեյքերի ագարակներ են ստեղծվել: Այս մասին Facebook-ի իր էջում գրել է քաղաքագետ Ստեփան Դանիելյանը:

Նա, մասնավորապես, նշել է. ««Կանցան, Բար Կանցան, հրեական երկրորդ տաճարի ավերումն ու հայկական «տաճարի» կործանումը

Ատելության մթնոլորտի հետևանքների մասին կա հրեական պատմություն, որը ներկայացված բաբելոնյան Թալմուդի Հիթին պատումում, հետո դա ներկայացվել է Միդրաշում: Միդրաշը բանավոր Թալմուդի բարոյախրատական նշանակություն ունեցող դասերն են, որոնց վրա կրթվում են երիտասարդ հրեաները:

Կանցած ուներ մոտ ընկեր ու մեկ թշնամի՝ Բար Կանցան: Կանցան, լինելով հարուստ մարդ, խնջույք է կազմակերպում, որին որոշում է հրավիրել Երեսուղամի իմաստուններին ու հոգևորականներին: Կանցայի ծառան սխալմամբ Կանցայի մոտիկ ընկերոջ փոխարեն խնջույքի հրավերը տալիս է Կանցայի թշնամուն՝ Բար Կանցային:

Երբ Բար Կանցան գալիս է խնջույքին, Կանցան պահանջում է, որ նա հեռանա: Չցանկանալով բոլոր հյուրերի ներկայությամբ վռնդված ու նվաստացված լինել, Բար Կանցան Կանցային խնդրում է, որ իրեն թույլ տա մասնակցել ու խոստանում է, որ խնջույքի ժամանակ կմնա լուռ:

Կանցան չի համաձայնվում, որից հետո Բար Կանցան առաջարկում է, որ խնջույքի ծախսերի կեսն իր վրա կվերցնի, եթե իրեն թույլ տալ մասնակցել խնջույքին, Կանցան մնում է անդրդվելի, որից հետո Բար Կանցան առաջարկում է իր վրա վերցնել խնջույքի ողջ ծախսերը, միայն իրեն նման ձևով չվռդեն խնջույքից: Կանցան չի համաձայնվում ու բռնելով Բար Կանցայի ձեռքից, ուժով նրան վռնդում է տանից:

Բար Կանցան այդ նվաստացման համար ավելի շատ վիրավորվում է խնջույքի մասնակից հրեա իմաստուններից, որոնք լուռ հետևում էին այդ միջադեպին ու չեն փորձում միջամտել այդ անարդարությանն ու որոշում է վրեժ լուծել:

Գնում է Հռոմի կայսր Ներոնի մոտ ու ասում, որ հրեաները չեն հարգում հռոմեացիներին ու որպես փորձություն առաջարկում է Երուսաղեմի տաճարում զոհաբերության համար Հռոմից ցուլ ուղարկել: Հռոմեական ցուլն ընդունելով ու տաճարում զոհաբերություն մատուցելով, հրեաները ցուցադրում էին իրենք հպատակությունը Հռոմին:

Ճանապարհին Բար Կանցան վնասում է ցուլին, իմանալով, որ ըստ հրեական օրենքների կարող է զահաբերվել միայն առողջ ու առանց ֆիզիկական արատների ցուլը:

Վերջը, հրեաները հրաժարվում են այդ զոհաբորությունը տաճարում կատարելուց ու մ.թ. 66 թվականին ապստամբում են Հռոմի դեմ, պատճառը կայսրի համար Տաճարում զոհաբերություն մատուցելուց հրաժարվելն էր:

Վերջը, մեր թվարկության 70 թվականին հռոմեական զորքերը պաշարում են Երուսաղեմը ու դիտում են, թե միմյանց նկատմամբ թշնամությամբ լցված հրեաները ինչպես են խմբերի բաժանված միմյանց կոտորում: Հետո, հռոմեացիները ավերում են երկրորդ տաճարը, հարյուր հազարավոր զոհեր են լինում, հարյուր հազարավոր հրեաներ տարագրվում են Իսրայելից:

Մինչև այժմ հրեաները չեն կարողանում վերականգնել Տաճարը, որի տեղը հիմա Ալ-Ակսա մզկիթն է: Ըստ հրեական օրենքների տաճարը կարող է վերականգնվել միայն նույն տեղում, որից հետո պետք է Մոշիախը՝ մեսիան, վերադառնա այս աշխարհ:

Թումանյանի «Մի կաթիլ մեղրը» այս տրամաբանության մեջ է գրվել, սակայն առանց բարոյական եզրակացության: Հրեական Միդրաշի այս պատումը երկու բան է ցույց տալիս, որ թեկուզ փոքր անարդարությունը կարող է ահռելի հետևանքներ ունենալ, նաև փոխադարձ ատելությունը կարող է երկիր կործանել, ինչը մենք կարող ենք տեսնել Անիի կործանման դրվագում: Անիիում երեք հայկական, միմյանց հանդեպ թշնամական հատվածներ կային՝ վրացամետ, բյուզանդամետ ու իսլամամետ: Հիմքեր կան ենթադրելու, որ սելջուկներին հենց այդ հայկական հատվածներից մեկն է հրավիրել քաղաք մյուս երկու հատվածների դեմ:

Փաստորեն նույն բանն այսօրվա Հայաստանում է կատարվում»։