«Զգում եմ՝ սա իմ վերջին տեղն ա լինելու»․ Ալիկ Խուդոյանը զոհվել է Թաղավարդում

2020թ․ արցախյան պատերազմի ժամանակ Արմավիր մարզի Եղեգնուտ գյուղից միակ զոհվածը ազգությամբ եզդի Ալիկ Խուդոյանն էր։ Նա բանակ էր զորակոչվել 2019թ․ հունիսի 1-ին։ Վեց ամիս Արմավիրի ուսումնական զորամասում ծառայելուց հետո տեղափոխվել էր Ստեփանակերտի զորամաս (Կենտրոնական պաշտպանական շրջան, ՑՕՐ), տանկի մեխանիկ-վարորդ էր։

Պատերազմի ընթացքում Ալիկ Խուդոյանը մարտերի է մասնակցել Ջրականում, Վարանդայում, Կարախանբեյլի տեղամասի մոտակայքում և նոյեմբերի 1-ից սկսած՝ Թաղավարդում։ Այստեղ էլ նոյեմբերի 8-ին Ալիկը զոհվել է։

«Երբ մեզ տեղափոխեցին Թաղավարդ, տարածքում խրամատներ չկային, մենք էինք փորում։ Էդ ընթացքում Ալիկն ինձ ասաց՝ զգում եմ՝ էս իմ վերջին տեղն ա, էստեղ եմ զոհվելու։ Ասեցի՝ հնարավոր չի, որ դու զոհվես, ես էլ պիտի զոհվեմ, բայց ես նման միտք չունեմ։ Պատասխանեց՝ չէ՛, դու տան միակ տղան ես, կենդանի ես մնալու, իսկ ես՝ չէ, իմ զոհվելը հեշտ ա»,-պատմում է ծառայակից Սերգեյ Հայրապետյանը։

Նոյեմբերի 6-ին Սերգեյի ինքնազգացողությունը վատանում է, Ալիկը ստիպում է, որ հիվանդանոց գնա, շտապօգնության մեքենա է գտնում ու ստիպելով Սերգեյին ուղարկում թիկունք։

«2 օր անց հիվանդանոցում էի, երբ լսեցի Ալիկի զոհվելու լուրը, ապշել էի։ Նա իմ ճանաչած ամենահավատքով մարդն էր, շատ ուժեղ քրիստոնեական հավատք ուներ»,- հիշում է ծառայակիցը։

Ալիկ Խուդոյանը ընտանիքի 8-րդ զավակն էր, իրենից մեծ հինգ եղբայր և երկու քույր ունի։ Եղբայրներից երեքը նույնպես Արցախում են ծառայել։

Հայրը՝ Մհեր Խուդոյանն, ասում է, որ Ալիկը ողնաշարի հետ կապված խնդիրներ ուներ, բուժում էր ստանում։ Ստուգումների գնալիս թաքցրել է խնդիրը, ասել է, որ ցավեր չունի։

«Ես իր համար մինչև բանակ գնալը անձնագիր էի հանել, որ գնա Ռուսաստան՝ եղբայրների մոտ, բայց ինքը չուզեց, ասաց՝ պիտի գնամ բանակ, գամ, որ դրանից հետո ուր էլ գնամ, հանգիստ լինեմ»,- պատմում է 65-ամյա Մհեր Խուդոյանը։

Մայրն ասում է, որ տանը Ալիկին բոլորը ուրիշ ձևով են սիրել, քույրերի ու եղբայրների համար նա կարծես երեխա լիներ։ Մեծ եղբորից Ալիկը գրեթե 20 տարով փոքր էր։ Զոհվելուց հետո, երբ տղայի իրերը ընտանիքին են փոխանցել, քույրը խնդրել է, որ նրա Աստվածաշունչը իրեն տան։

«Ալիկը շատ հնազանդվող մարդ էր, ծնողներին, եղբայրներին, մեծերին շատ հարգում էր, եթե տեսներ, որ մի տարիքով մարդ ծանր գործ է անում, կգնար, ձեռքից կվերցներ, ինքը կաներ։ Գյուղում իրեն բոլորը սիրում էին, դրա համար էլ, երբ զոհվեց, ողջ գյուղը սգում էր»,- պատմում է 60-ամյա մայրը՝ Զոյա Մստոյանը։

Խուդոյանների յոթ զավակները ապրում են Ռուսաստանում, Եվրոպայում, Էջմիածնում։ Ծնողների հետ ապրողը Ալիկը պետք է լիներ, հիմա նրանք իրենց Եղեգնուտի տանը ապրում են երկուսով։ Ալիկի՝ բանակից վերադառնալուց հետո նախատեսում էին բոլորվ մեկնել Ռուսաստան, բայց հիմա այլևս իմաստ չեն տեսնում։ Նախքան որդու հետ պատահածը՝ հողագործությամբ էին զբաղվում, անասուն պահում, հետո երեխաների հորդորով թողեցին գործերը։

«Պատերազմի ժամանակ հաճախ էր զանգում Ալիկը, ոչ մի բանից չէր դժգոհում, մեր որպիսությունն էր հարցնում, իրենից պատմում։ Վերջին անգամ նրա հետ նոյեմբերի 6-ին ենք խոսել, հողամասում գործ էինք անում, Մհերը հեռախոսը բերեց, ասեցի՝ խոսի՛, Ալի՛կ ջան, լսում եմ, ասեց՝ չէ՛, մա՛մ, դու խոսի՛, ուզում եմ ձենդ լսեմ։ Հետո էլ ասեց՝ բոլորին՝ քուրիկներին, եղբայրներին, ասա թող զանգեն։ Դա մեր վերջին խոսակցությունն էր»,-հիշում է մայրը։

Առավել մանրամասն՝ սկզբնաղբյուրում: