Դու մենակ չես...

Մոտավորապես երկու տարի առաջ էր, հիմա արդեն չեմ էլ հիշում, գնում էի մորաքրոջս տուն: Կանգած էի անցումի մոտ, մի տղա մոտեցավ, կանգնեց կողքիս, միանգամից գրավեց ուշադրությունս, մի տեսակ բարի ու տխուր աչքեր ուներ: Միասին սպասում էինք մինչև կանաչ լույսը կվառվի, իսկ դիմացի մայթին կանգնած էին 3 երիտասարդ տղաներ «ծիծակ» կոշիկներով: Փողոցն անցնելուց, երբ այդ երեքը նկատեցին տղային, սկսեցին հայհոյել, վիրավորել, ծաղրել, իսկ ինքը լուռ մնաց, կարծես սովոր լիներ:

Ես չդիմացա, այդ անբարո երևույթներին ուղղեցի իմ իմացած վատ բառերի ողջ շտեմարանը: Տականքները չսպառվեցին, շարունակում էին նույն տոնով, ու սկսեցին հետևել մեզ: – Անունդ ի՞նչ է, – նա ինձ հարցրեց: – Մերի, բա քո՞նը: – Հայկ: Բայց խնդրում եմ մի վիճիր էդ գազանների հետ:

Արագ շարժվում էինք առաջ, վերջապես դրանք դադարեցին գալ մեր հետևից: Երբ ամեն ինչ հանդարտվեց, միասին զբոսնելով զրուցում էինք իրար հետ: Շատ անմիջական էինք ու ազատ, նույնիսկ համարներով փոխանակվեցինք ու բաժանվեցինք' խոստանալով հետագայում շփվել իրար հետ: Այդ օրը ծանոթացա իմ կյանքի ամենահետաքրքիր մարդկանցից մեկի հետ' 21-ամյա հիանալի անձ ու լավ ընկեր: Երբ տուն հասա, շատ էի մտածում Հայկի մասին, ուզում էի հետն ավելի շատ խոսել, հասկանալ նրա տխրության պատճառը, չնայած գուշակում էի արդեն:

Ինչպես խոստացել էինք միմյանց, սկսեցինք շփվել իրար հետ, զանգել, էլեկտրոնային նամակներ ուղարկել, մի քանի անգամ էլ հանդիպել ենք: Ժամերով կարող էինք խոսել տարբեր հարցերից: Երբեք չէր խոսում ընտանիքից, ընկերներից ու իր կյանքից: Ամեն անգամ ուզում էի հարցնել, թե գե՞յ է, բայց վախենում էի' մտածելով, որ կնեղանա: Ավելի քան վստահ էի, որ գեյ է, զգում էի, բայց դրա մասին բառ անգամ չէինք փոխանակում:

Մի օր գնացել էինք զբոսնելու, չդիմացա, սկսեցի խոսել իմ մասին, որ ուզում եմ հեռանալ Հայաստանից' պատճառաբանելով հասարակության վարքն ու սկզբունքները, տիրող բռնությունն ու ատելությունը միմյանց նկատմամբ: Նաև նշեցի այն փաստը, որ հասարակությունը անհանդորժող է գեյերի նկատմամբ: Երբ ես խոսում էի Հայկը տխուր էր, բայց այդ պահին աչքերը պայծառացան: Չնայած լռում էր, բայց այդ օրը ուրիշ ուրախություն կար նրա մոտ, երևի առաջին անգամ էր հանդիպում մարդու, ով հանդուրժող է և ընդունում է իրեն այնպես, ինչպիսին նա կա:

Արդեն պետք է գնայի տուն, չդիմացա ու հարցրեցի. – Գե՞յ ես: Նայեց ինձ ու ամուր գրկեց: Բաց չէր թողնում: Այնքան ցավ ու թախիծ կար նրա սրտում: Այլևս ոչ մի բառ չփոխանակեցինք այդ մասին: Մեր ծանոթությունից մի քանի ամիս էր անցել, լավ եմ հիշում, 2009թ. փետրվարն էր, հերթական անգամ զանգեցի Հայկին, որ հանդիպենք: Շատ էի կարոտել, ուզում էի տեսնել նրան, խոսել հետը: Նա իմ ամենալավ ընկերն էր ու կարծես իմ հոգեբանը լիներ: Նրա հեռախոսը վերցրեց մի աղջիկ: Զարմացա, խնդրեցի Հայկին փոխանցել հեռախոսը:

Նա մի պահ լռեց, հետո հարցրեց, թե ես ով եմ: Մի պահ դադարից հետո նա շունչ քաշեց ու պատասխանեց. – Հայկն այլևս չկա, նա ինքնասպան է եղել: Հեռախոսն անջատվեց: Անգամ չգիտեի, թե որտեղ է ապրում, գոնե գնայի հրաժեշտ տայի ընկերոջս: Երևի հոգնել էր դաժանություններից ու բոլոր խոսքերից, որ լսում էր ամեն օր: Այնքան մենակ էր: Միշտ ասում էր. «Մենակ քեզ ունեմ, Մերի»: Շատ եմ կարոտել քեզ, Հայկ, քո պարզ դեմքը, որ այնքան հարազար էր դարձել: Գիտեմ ինձ լսում ես հիմա, ուզում եմ ասեմ այն ուշացած խոսքերը, որ չասեցի. «ԴՈՒ ՄԵՆԱԿ ՉԵՍ…»