Չառլզ Բուկովսկի.Դժոխքը փակ դուռ է

Դժոխքը փակ դուռ է
Նույնիսկ երբ ես սովամահ էի
լինում
մերժված նամակներս ինձ
այնքան էլ չէին մտահոգում
ես միայն կարծում էի, որ
խմբագիրները
իրականում տխմար են
և ուղղակի քայլում էի
ու գրում էի ավելի
ու ավելի:
մերժումները ես նույնիսկ
ընդունում էի որպես.
«Սա ավելի լավ է
քան դատարկ փոստարկղը»:
Եթե որևէ թուլություն
կամ երազանք էլ
ունեի,
այդ խմբագիրներից մեկին
տեսնելն էր,
ովքեր մերժել էին ինձ,
տեսնել նրանց դեմքերը,
ինչպես են նրանք հագնվում,
ինչպես են քայլում սենյակում
ինչպիսի ձայն ունեն,
ինչ կա նրանց աչքերում...
գեթ մի հայացք նրանցից մեկին
գիտե՞ք ինչումն է խնդիրը,
երբ քո աչքերի առաջ
թղթերի կույտ է,
որի վրա գրված է, որ դուք
բանի պետք չեք
ապա միտում է առաջ
գալիս՝ մտածելու , որ
խմբագիրները
ավելի շատ աստված են
քան իրականում կան:
դժոխքը փակ դուռ է
երբ սովամահ ես լինում
հանուն այդ գրողի տարած
արվեստի
բայց երբեմն դու կարող ես
ծայրահեղ դեպքում
աչքի անցկացնել
թղթերի կույտերը:
ծեր է նա, թե երիտասարդ
լավ թե վատ
բայց ես կարծում եմ, ոչ մի
բան աշխարհում չի
մեռնում
այնպես դանդաղ
և այնպես դժվարությամբ
ինչպես գրողը:
Թարգմանությունը' ԼԻԼԻ ՅԱՆԻ