Աղբային հարց Երևանում. ուզում էինք լավ, ստացվեց ինչպես միշտ (Լուսանկարներ)

Ուզում էինք լավ, ստացվեց ինչպես միշտ: Վիկտոր Չեռնոմիրդինի այս հայտնի մեջբերումը լավ նկարագրում է Երևանում աղբահավաքության ոլորտում նորարարությունները, հաղորդում է News.am-ը:

Հիշեցնենք՝ քաղաքային իշխանությունները եզրակացության են եկել, որ բազմաբնակարան շենքերում տեղադրված աղբատարները չարիք են, առնետների բուծարան են, եւ այդ պատճառով պետք է լիկվիդացնել: Մյուս կողմից, բնակիչներին հարմար չէ աղբը նետել բնակարանից հեռու գնալու, մի կողմից էլ՝ իսկապես շատ տներում դա նպաստում է առնետների աճին: Հենց աճին, այլ ոչ թե առկայութանը, քանի որ եւ՛ առնետները, եւ՛ խավարասերները ապրում են ամենեւին ոչ բացառապես աղբատարներով տներում: Հաճախ՝ բակերում եւ դրա հարակից տարածքներում:

Բարի նպատակ հետապնդելով՝ քաղաքային իշխանությունը որոշել է լիկվիդացնել աղբատարները՝ հույս ունենալով, որ դա ավտոմատ կերպով կհանգեցնի առնետների եւ խավարասերների ոչնչացմանը:

Սակայն մի խնդրի լուծումն ըստ էության հանգեցրեց մեկ այլ խնդրի հայտնվելուն: Դրա վառ օրինակ է Րաֆֆու փողոցում 43 հասցեում ստեղծված իրավիճակը: Աղբի «սարեր» են առաջացել երեքմուտքանի շենքի մոտ, քանի որ երեք մուտքերի համար մեկ աղբի բաք է տեղադրված: Առանց բաքի երկու մուտքերի առաջ աղբը կուտակվել է՝ չնայած դռան վրա փակցված գրավոր խնդրանքին՝ աղբը նետել հարեւան մուտքի բաքում: Իհարկե, խնդրանքը դժվար է կատարել, միակ բաք մուտքը խոչընդոտում է կայանված ավտոմեքենան: Դրանից ավելի մաքո՞ւր է դարձել բակը: Լուսանկարները խոսուն են:

Եվ ո՞րն է «վատ» աղբատարների լիկվիդացման իմաստը, եթե դրանք փոխարինում են նույն վայրում տեղադրված բաքերով: Եվս մեկ մինուս է բաքերի բարձրությունը, բաց լինելը, քամու համար հասանելիությունը, իսկ գլխավորը՝ աղբը նետելու համար պետք է բարձրացնել շատ ոչ հիգիենիկ կափարիչը:

Բնակիչներն այլընտրանք ունեն՝ գնալ տուն լվանալ ձեռքերը կամ աղբը նետել ձեռնոցով (ինչը նշանակում է ծախսեր, եթե անընդհատ պետք է փոխել ձեռնոցը):