Մեր քաղաքա­կան ղեկավարությունը՝ նաև Դավիթ Տոնոյանի գլխավորությամբ, պարզապես չէր ուզում, որ հայ զինվո­րը, Հայաստանը հաղթեր․ Վահագն Չախալյան. «Իրավունք»

«Իրավունք» թերթը գրում է.

«Հայկական արժեքների պաշտպանության «Կամք» հասարակական նա­խաձեռնության հիմնադիր Վահագն Չախալյանը պատերազմի հենց առաջին օրը հանդես եկավ հայտարարությամբ և զինվորագրվելու կոչ արեց, ապա անձամբ կամքականների հետ կամավորագրվեց ու մեկնեց ռազ­մաճակատ: «Կամք» ջոկատը միավորվեց «Սև հովազ» ջոկատի հետ և կռվեց լուսահոգի Ոուստամ Գասպարյանի հրամանատարության ներքո։ Այս մասին էլ ծավալվեց «Իրավունքի» զրույցը Վ․ Չախալյանի հետ:

-Ռուստամ Գասպարյանի եղբայ­րը՝ Սերոբ Գասպարյանը, իր հարցազրույցներից մեկում ակ­նարկել է, որ եղբոր և եղբորորդու սպա­նությունը կարող է դավաճանության հե­տևանք լինել: Նա, մասնավորապես, տա­րօրինակ էր համարել, թե ինչպես կարող էր թուրքական «Բայրաքթարը» Թութակ­ներում խփել 4 հոգու, որտեղ նաև Ռուս­տամ Գասպարյանն էր՝ որդու հետ, և մինչ մեր տղաները դեռ դիրքերում չգիտեին, բայց ադրբեջանական կայքերն արդեն տոնում էին հրամանատարի մահը:

- Համակարծիք եմ Սերոբ Գասպա­րյանի ասածների հետ, ավելին՝ սա ոչ ամբողջական պատկերն է, էլի փաստեր կան, որ կարելի է լրացնել: Օրինակ, մեզ տրվել էր ավտոմատներ, և երբ մնացել էր 60-90 փամփուշտ, մեզ բերե­ցին համալրում AKC ավտոմատի փամփուշտներ: Մինչդեռ մեր վրա կասետային ռումբեր էին լցվում: Մի խոսքով՝ չեմ ու­զում խոսել այդ մասին, բայց ոչ թե վախե­նում եմ, այլ երբ պատմեմ, թե ինչերի մի­ջով ենք անցել, անհավատալի կթվա: Անընդհատ մտածում եմ, թե ինչ լավ է, որ գնացի և իմ աչքով տեսա, որովհետև եթե չգնայի, ու ինձ պատմեին այս ամենը, չէի հավատա, որ կարող էր այս աստիճան դավաճանություն լինել: Դրա համար հա­մարձակ ասում եմ՝ Նիկոլ, դու դավաճան ես: Ես ռազմական գործիչ չեմ, բայց այս պատերազմը կարելի էր շատ հանգիստ հաղթել, կարելի էր Հադրութը չհանձնել: Հադրութը հանձնելուց հետո՝ մենք վեր­ջում 120 հոգով մնացել ենք այնտեղ ևս 4-5 օր: Եթե նորմալ կազմակերպվեր, Նիկոլենք չկանգնեցնեին զորահամալրումը, Հադրութը չէին կարող գրավել: Մենք հա­կահարձակման էլ կարող էինք անցնել: Հիմա ներկայացնում են, թե ադրբեջան­ցիները սարսափելի բոբոներ են, կազմակերպված եկել են ու գրավել, բայց՝ ոչ, իրականությունն այն է, որ մեր քաղաքա­կան ղեկավարությունը՝ նաև արդեն նախկին պաշտպանության նախարար Դավիթ Տոնոյանի գլխավորությամբ, պարզապես, չէին ուզում, որ հայ զինվո­րը, Հայաստանը հաղթեր:

-Փաշինյանն արդարանում էր, թե ինքը չի ղեկավարել ռազմական գործողությունները՝ մեղքը գցելով ըստ էության, բանակի վրա: Ի վերջո, սա քաղաքակա՞ն, թե ռազմական պարտություն էր:

-Միանշանակ, քաղաքական: Ինքը չէր ղեկավարում կռիվը, բայց մենք բարձ­րաձայնում էինք, թող լսեին, թող մեզ չսպառնային ու չասեին, թե ռազմական գաղտնիք է, չխոսեք: Ռազմաճակատում ես շատ շուտ հասկացա, որ այս պատե­րազմում ուրալներով, ավտոբուսներով զինվորականներին տեղափոխելը հան­ցագործություն էր: Ավելին՝ դրա հետ կապված կարելի էր անգամ 2016-ի Ապրիլյան պատերազմից դասեր քաղել, երբ Սիսիանի ջոկատին խփեցին: Լավ, գոնե այս պատերազմի ընթացքում կարելի էր եզրահանգել, որ չի կարելի: Այսօր այս­քան զոհերի մասին ենք խոսում, բայց եթե հաշվենք, թե ով որտեղ է զոհվել, կպարզվի, որ 60-70 տոկոսը ռազմի դաշտ չի հասել:

Ինքս մի քանի անգամ բարձրաձայնել եմ անձնական խոսակցություննե­րի ժամամակ և ասել, որ փոքր մեքենա­ներ վերցրեք, այդպես մի տեղափոխեք: Չլինելով զինվորական՝ ես ոտքով 60-70 կմ քայլել եմ, որովհետև հասկանում էի, որ հակառակ դեպքում՝ անօդաչուն գա­լու է և խփելու է ուրալներին» ու 25-30 հոգով հենց մեքենայի մեջ մեռնելու ենք: Մինչդեռ շատ անգամ ավտոբուս էլ չէր լի­նում, ու 40 հոգու խցկում էին մեկի մեջ: Տեսեք, դիակներ կան, որոնք չեն գտնվում, որովհետև մոխրացել են: Խեղճ երեխեքին ռազմամթերքի հետ մի­ասին խցկում էին մի մեքենայի մեջ, որ­պեսզի առանձին մեքենաներով չտեղափոխեն: Եվ երբ խփում էր անօդաչուն, մի հատ ռումբն էր պայթում, մի հատ էլ ներսում եղած ռազմամթերքը: Օրինակ՝ Ռուստամ Գասպարյանը չթողեց, որ մեզ հետ նույն ավտոբուսում ռազմամթերք թողնեն, ամբողջ ռազմամթերքը առան­ձին մեքենայով մեզ հետ տարանք, երբ բարձրանում էինք Հաթերքի կողմը: Բոլո­րին լռեցրել էին պատերազմի օրերին, և ոչ ոք խոսելու իրավունք չուներ: Իսկ հի­մա «ես իրավիճակին չէի տիրապետում» ասելով՝ չեն կարողանալու պատասխանատվությունից փախչել: Այսպիսի շատուշատ խնդիրներ կային, որոնք կարելի էր հեշտությամբ լուծել»,-գրում է թերթը:

Նյութն ամբողջությամբ կարդացեք թերթի այսօրվա համարում: