Սիրո և սիրահարվածության տարբերությունը

Պլատոնն առաջինն էր, որ մարդկային մշակույթում ստեղծեց առաջին սիրո փիլիսոփայությունը, որը շատ մեծ քայլ էր մարդկային սիրո ձեռքբերման մեջ: Սերը Պլատոնի համար երկակի զգացմունք էր, որը միացնում է իր մեջ մարդու հակադիր կողմերը: Նրա մեջ ապրում է մարդկանց ձգտումը դեպի հիանալին, հիասքանչը և ինչ որ բանի պակասի , բացթողնվածի լրացնելու ձգտումը:
Օտտո Վեյնինգերը գտնում էր, որ բավականին սխալ է այն կարծիքը, որ սեքսուալությունը և էռոտիկան, սեռական տարվածությունը և սերը իրենց հիմքերում համընկնում են, սակայն երկրորդը միայն բացատրում և ճշտում է առաջինի տեսակափոխությունները:Սրա մասին խոսել և իրենց կարծիքն են արտահայտել Կանտն ու Շոպենհաուերը: Կանտի կարծիքով սիրո մեջ այնքան քիչ էռոտիկա կա, որ նա նույնիսկ ճանապարհորդությունների կարիք չունի: Կանտի միակ սերը եղել է մետաֆիզիկան, իսկ ինչ վերաբերվում է Շոպենհաուերին նա միայն հասկանում էր զգացմունքային, սեռական սերը, այլ ոչ թե էռոտիկան: Կանտն ու Նիցշեն ասում են, որ մարդիկ ովքեր ունակ են ուժեղ տառապելու, ունակ են նաև ուժեղ կրքոտ սիրով սիրելու' ուժեղ էռոտիկային, իսկ նրանց ում ոչինչ չի հետաքրքրում, նրանք ընդունակ չեն սիրելու: Իրական կյանքում չկա սեր, որն անկախ լինի զգացմունքայնությունից: Ինչքան էլ մարդը բարձր կանգնած լինի նա միշտ մնում է նույն զգացմունքային էակը: Բայց նման շատ կարծիքներ որոշում ու ժխտում է այն տեսակետը, որ սերը ինքստինքյան անկախ և օտար է այն ամենից, ինչը տանում է սեռական գործողություններին' համարելով դա որպես սիրո ժխտում:
Սերը և սեռական տարվածությունը դրանք տարբեր բաներ են, և դրա համար էլ ամուսնության մեջ սիրո ապացուցումը միշտ կեղծավորության տպավորություն է թողնում: Սերը չի մեռնում ո´չ հեռավոր երկրներում ճանապարհորդելուց, ո´չ էլ երկար ժամանակով բաժանումից, բայց հանկարծակի ոչ մտադրված ֆիզիկական հպումը սիրած էակին, առաջ է բերում սեռական կիրք և մի ակնթարթում սպանում սերը:
Սիրահարվածությունը տարբերվում է սիրուց, բայց վերջինս սկսվում է նրանից: Սիրահարվածության ժամանակ սիրած օբյեկտը թվում է անհասանելի և հիանալի: Մեզ գրավում է նրա արտաքին տեսքը, նրա հմայքը: Մենք ցանկանում ենք միշտ նրա հետ լինել, նրա հետ ամեն ինչ կիսել: Մեր երևակայությունը այնքան է լցվում նրա կերպարներով, որ մենք դադարում ենք նույնիսկ նկատել մեզ: Շեքսպիրի սոնետները, մի շարք բալլադներ ու բանաստեղծություններ վկայում են սկզբից անմահ թվացող սիրահարվածության մասին, սակայն ուշ թե շուտ այդ <> ավարտվում է հիասթափությամբ, որը պայմանավորված է նրանով, որ մենք չափից շատ ենք իդեալականացնում սիրած էակին:
Ապրելով <> երջանկությունը մարդը իր երևակայության մեջ ստեղծում է սիրած էակի հիանալի պատկերը' մեծացնելով իրականության և երազի միջև եղած տարբերությունը, չնայած դա երկար ժամանակ չի գիտակցում: Եվ միայն վերլուծելով սիրած մարդու իրական պահվածքը, որը չի համապատասխանում մեր իդեալին, մենք կամաց-կամաց սկսում ենք <