Կամ Իսրայելը պետք է դադարեցնի Ադրբեջանին զենք վաճառելը, կամ պետք է մատակակարի այն նաեւ Հայաստանին. Аlgemeiner

Տարածաշրջանում փոփոխվող իրողությունները պահանջում են Իսրայելի՝ Ադրբեջանի հետ կապեր պահպանելու եւ միաժամանակ Հայաստանի հետ դրանք ընդլայնելու նոր ռազմավարության, Аlgemeiner-ում հրապարակված իր հոդվածում գրում է Դմիտրի Շուֆուտինսկին:

«Երուսաղեմի համար կարեւոր է առավել բալանսավորված քաղաքականություն վարել տարածաշրջանում, կարեւորել Հայաստանի հետ ավելի խորը բարեկամությունը՝ միեւնույն ժամանակ չհրաժարվելով իր դաշնակցից Բաքվում:

Կարեւոր է վստահաբար ասել, որ Թուրքիան վերածվել է բարեկամից, հավանաբար, ամենավտանգավոր աշխարհագրական մրցակցի Իսրայելի համար: Այն բացահայտ սատարում է ՀԱՄԱՍ շարժմանը, ճնշում է Իսրայելի քուրդ դաշնակիցներին եւ ձգտում իսլամիզացնել Ադրբեջանին՝ ուղարկելով Սիրիայից ջիհադիստներին նրա անունից Հայաստանի դեմ պայքարելու համար: Անկարան նաեւ հավակնել է Միջերկրական ծովում Իսրայելի տնտեսական գազային շահերին: Երուսաղեմի համար ժամանակն է հրաժարվել Անկարային վիրավորելու մտավախություններից եւ ճանաչել Հայոց ցեղասպանությունը:

Դա կարող էր վերադարձնել Թել Ավիվին Հայաստանի վերջերս նշանակված դեսպանին, որը հետ էր կանչվել Ադրբեջանին Իսրայելի կողմից զենք վաճառելու պատճառով: Անկարայի եւ Երուսաղեմի հարաբերությունների հեռվացումը կարող է հանգեցնել Երեւանի եւ Թեհրանի միջեւ հարաբերությունների փոխադարձ կրճատմանը:

Իսրայելը նաեւ պետք է ընդունի բարոյական որոշում հրաժարվել կամ չհրաժարվել Բաքվին զենք վաճառելուց: Այժմ, երբ Իսրայելը խաղաղության համաձայնագիր է կնքել Բահրեյնի եւ ԱՄԷ-ի հետ, նա այժմ այնքան կախված չէ ադրբեջանական նավթից, որքան դա նախկինում էր: Հետեւաբար, գոյություն ունի պատասխան քայլի պակաս նշանակալի վտանգ, եթե Իսրայելը դադարի զենքի վաճառքը:

Մյուս տարբերակը՝ Հայաստանին նույն որակն ունեցող եւ նույն քանակությամբ զենք վաճառելն է բալանս ստեղծելու, զսպելու եւ հրադադարն ապահովելու համար: Եթե երկու երկրներն ունենան միանման ժամանակակից զենք, քիչ հավանական է, որ նրանք կհամարձակվեն քայքայիչ պատերազմ սանձազերծել, որը կարող է ավարտվել առանց ակնհայտ հաղթողի:

Եթե վերջին հաշվով երկու երկրների հետ Իսրայելի հարաբերությունները բարելավվեն, ապա նա կարող է երկու երկրների միջեւ խաղաղապահի դեր ունենալ այնպես, որ կմեղմվի կամ ամբողջությամբ կարգելափակվի տարածաշրջանում Թուրքիայի եւ Իրանի ազդեցությունը: Դա նաեւ կարող է ընդլայնել Ռուսաստանի հաշվին տարածաշրջանում այնպիսի արեւմտյան դաշնակիցների հնարավորությունները, ինչպիսիք են Ֆրանսիան եւ ԱՄՆ-ն:
Երուսաղեմը չպետք է արդարացնի բարոյականությունից հրաժարումը հօգուտ ռազմավարության: Կարելի է ոսկե միջին ընտրել, որը կմեծացներ հրեական պետության ազդեցությունը, այսինքն՝ լավ հարաբերություններ եւ՛ Հայաստանի, եւ՛ Ադրբեջանի հետ:

Կամ Իսրայելը պետք է դադարեցնի զենքի վաճառքը Ադրբեջանին, կամ էլ զենք մատակարարի նաեւ Հայաստանին, որպեսզի հավասարեցնի խաղի կանոնները: Դա, հավանաբար, վերջ կդնի բռնությանն ու շանս կտա խաղաղ բանակցություններին: Միեւնույն ժամանակ, Իսրայելը պետք է ճանաչի ներկայիս թուրքական սպառնալիքն ու ավելի սերտ հարաբերություններ հարթի հայ ժողովրդի հետ, որի հետ հրեաները կիսում են բազմաթիվ ողբերգական իրադարձություններ:

Ի վերջո, Իսրայելի միջերկրածովյան դաշնակիցները՝ Կիպրոսը եւ Հունաստանը, ժամանակին մտերիմ են եղել պաղեստինցիների եւ արաբական երկրների հետ՝ մասամբ նրանց թշնամու՝ Թուրքիայի հետ Իսրայելի սերտ կապերի պատճառով: Այսօր իրավիճակն այլ է: Եթե Երուսաղեմը ցանկանում է դիմակայել Անկարային, ապա նրան ավելի շատ դաշնակիցներ են պետք: Եվ այդ դեպքում Իսրայելը պետք է ընտրի ոսկե ստանդարտը, երբ հարցը վերաբերում է ցեղասպանության ճանաչմանը»: