«Կոմերսանտ». ԼՂ-ում մարտական գործողությունները հանկարծ անսպասելիորեն վերածվեցին գերտերությունների դաշինքի ստեղծման

Մոսկվայի մոտ անսպասելիորեն հնարավորություն հայտնվեց մերձենալ Արեւմուտքի հետ: Նման կարծիք է հայտնել «Կոմերսանտի» քաղաքական վերլուծաբան Դմիտրի Դրիզեն:

«ԼՂ-ում մարտական գործողությունները հանկարծ անսպասելիորեն վերածվեցին գերտերությունների դաշինքի ստեղծման: Թեեւ ժամանակավոր, թեեւ անսպասելիորեն, սակայն փաստը մնում է փաստ: Ռուսաստանը, Ֆրանսիան եւ ԱՄՆ-ը հանդես եկան կոնսոլիդացված դիրքորոշման, Հայաստանին ու Ադրբեջանին կոչ արեցին դադարեցնել կրակն ու անհապաղ սկսել բանակցությունները ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի շրջանակում: Նման կոչ արեց նաեւ Եվրամիությունը: Ավելի վաղ, չնայած Նավալնու, Բելառուսի հետ կապված իրավիճակներին եւ ընդհանուր անհասկացվածությանը՝ Էմանուել Մակրոնը զանգեց Վլադիմիր Պուտինին, որպեսզի քննարկի ԼՂ թեման: Եվ նույնիսկ Դոնալդ Թրամփը չմերժեց, միացավ համատեղ հայտարարությանը՝ չնայած նախընտրական քարոզարշավին: Ինչո՞վ է պայմանավորած նման միաձայնությունը:

Նախ, այլ կերպ չէր կարող լինել. բոլոր 3 երկրները ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի կազմում են: Երկրորդ հերթին, ըստ էության պաշտոնապես ճանաչում են հակամարտությանը Սիրիայից եւ Լիբիայից այսպես կոչված թուրքամետ գրոհայինների մասնակցությունը:

Միեւնույն ժամանակ, 3 նախագահների հայտարարությունը մեկնաբանել է Ռեջեփ Էրդողանը: Օրեցօր ամրապնդվում է այն պնդումը, որ հենց նա է հակամարտության գլխավոր մասնակիցը: Նա նշում է, որ ԵԱՀԿ ՄԽ-ն 30 տարում ոչինչ չի արել, որպեսզի կարգավորի հակամարտությունը, իսկ այժմ էլ կոչ է անում դադարեցնել կրակը:

Սակայն հարկ է ուշադրություն դարձնել մի բանի վրա. այժմ Ռուսաստանը նրանց հետ բարիկադների մյուս կողմում է: Մոսկվայի եւ Անկարայի շահերը սկսել են տարբերվել՝ սկսած 2015 թվականից: Սու-24-ի խոցումն անհնար է մոռանալ:

Ահա այսպիսի անսասելի հետեւանքներ ունի ղարաբաղյան հակամարտությունը. մենք դեռ Արեւմուտքի հետ ընդհանուր շահեր ունենք: Եվ նույնիսկ ավելին, Ռուսաստանը շարունակում է լուրջ դեր խաղալ աշխարհում:

Հայտարարություն անելն ամենապարզն է: Հակամարտությունը պետք է կարգավորել, 30 տարի դա չի հաջողվել անել, ինչո՞ւ պետք է հիմա ստացվի: Այժմ ժամանակն է , որպեսզի Թուրքիան առաջարկի իր ծառայությունները՝ որպես տարածաշրջանային գերտերություն: Եվ ինչ անել, նա նույնպես գիտի: Սակայն ամենահետաքրքիրն այն է, որ Մոսկվային դա ձեռնտու է, քանի որ այդպիսով Արեւմուտքի համար նա քիչ վտանգավոր կթվա, քան Թայիփ Էրդողանը: Իսկ պատշաճ զիջումների դեպքում հնարավոր է նույնիսկ վերադառնալ եթե ոչ գործընկերների գիրկը, այլ ակամայից դառնալ դաշնակից: Այդ հնարավորությունը կա, եւ ցանկալի է բաց չթողնել այն: Հնարավոր է, որ նման շանս այլեւս չլինի: Չէ՞ որ բավական է հանդես գալ ընդհանուր դիրքորոշմամբ, եւ ցանկացած ագրեսոր կամ ռեւանշիստ կսկսի մտածել»,-գրում է Դրիզեն: