Վիրտուալ համբույր, վիրտուալ սեր, վիրտուալ կյանք
Վիրտուալ համբույր, վիրտուալ սեր, վիրտուլ կյանք...ընդամենը մի քանի տարի առաջ այս բառերը ոչ ոքի ոչինչ չէին ասի, իսկ հիմա մեր առօրյայի ամենաօգտագործվող, «ամենակարևոր» բառերն են:
Քայլում ես փողոցով, գնում ես սրճարան, ամենուր, խոսակցության հիմնական թեման համացանցն է:
Տարօրինակ բան, միևնույն սրճարանում, համակարգչի առաջ նստած աղջիկ-տղա: Երկուսն էլ խորասուզված իրենց ipad-ի մեջ, միմյանց չնկատելով, զրուցում են իրար հետ:
Մարդիկ կորցրել են իրականության զգացողությունը: Մարդիկ ավելի մենակ են դարձել:
Ճապոնացիները վիրտուալ համբույր են հայտնաբերել, ինչ հաջողություն, բոլորս հենց դրան էինք սպասում: Շուտով մարդկանց փոխարեն կապրեն, կսիրեն, կաշխատեն ինչ-որ վիրտուալ, ռոբոտային արարածներ:
Շուտով մարդիկ ընդհանրապես «անպետք» կդառնան: Ում է պետք անկանխատեսելի, տրամադրությունից կախված, երբեմն հիվանդ, երբեմն առողջ աշխատակիցը, եթե կարելի է փոխարինել նրան հստակ ծրագրով աշխատող, միշտ «լավ» տրամադրությամբ ռոբոտով:
Գիտաֆանտաստ գրողները վաղուց արդեն կանխատեսել են մարդկության համար նման ապագա, բայց մենք դեռ հանգիստ ապրում ենք, շարունակ ենք ողջ օրը համացանցում անցկացնել, անգամ սիրահարվել` անհայտ, անհասցե մարդկանց: