Վաղը միշտ էլ կա.. եթե այսօրն իրոք ԱՊՐԵԼ ԵՍ...

Տեր Աստված, եթե ես լինեի ո՛չ քո կողմից ստեղծված ...եթե չգնահատեի.. ու եթե ես մի պահ իրոք մոռանայի , որ ընդամենը մի փոքրիկ մարմին եմ.. երբ աչքերս փակեի համբուրվելուց չէի դողա... երբ աչքերս փակեի լույսը չէր խավարի.. ու գուցե երբ աչքերս փակեի ոչինչ չտեսնեի... ոչինչ չզգայի.. ու գուցե իրոք ոչինչ չլիներ , ինչպես հիմա... երբ փակում եմ աչքերս ու տեսնում.. զգում եմ ավելին քան բաց աչքով..
Ես ավելի քիչ կմտած էի , ավելի քիչ կատեի.. հասկանալով , որ ամեն ատելությունից մի փոքրիկ պատառ լավատեսություն եմ պոկում ինձնից... որ ամեն ատելությունից ինձ եմ կործանում..

Ու եթե ես քեզնից սերված չլինեի ես կկարողանայի թռչել.. թռչել այնպիսի բարձրունքներ, որ ինձ համար այսօրվա ցածրությունը ողբալի թվար...
Ես չէի սիրի.. ու եթե ինձ հանդիպեին սիրողներ, ես նրանց իմ ատելությունից կնվիրեի մի քիչ.. ես նրանց կտապալեի իմ ատելությամբ..
Պետք էր հասկանալ, որ եթե քեզնից ծնված չլինեի , մորս գրկում չէի լացի ..ծնվելուց հետո չէի մեծանա..
Պետք էր հասկանալ, որ եթե քեզնից ծնված չլինեի, ծնվելուս ժամանակ հորս բռունցքները չէին փակվի ամուր .. չէին կապտի ..
Ինձ համար գուցե չաղոթեին...
Ես գուցե այլևս չաղոթեի..
Եթե ես քեզնից արարված չլինեի , չէի սիրի ատելու աստիճան.. չէի ողբա իմ նմանի համար..
Չէ, որ դու ստեղծել ես մեզ հավասար..
Գուցե և վերջին անգամ չկարողանայի տեսնել նրան.. գուցե երբեք չտեսնեի էլ..
Ու եթե իմանայի որ իմ այսօրը՝ վերջինն է..
Կբղավեյի թե ինչքան ուժեղ եմ ես սիրում..
Կգոռայի ու գուցե չկշտանայի կյանքից..
Կշռայլեի բառեր, որ ինձնից չէի լսի անգամ ինքս...

Ու եթե իմանայի որ իմ այսօրը՝ վերջինն է..
Կգրկեի ամենաատելի մարդկանց..
կներեի ու ներեղություն կխնդրեի այն ոչինչների համար ,որ չեն եղել..
եթե քո սերնդից չլինեյի Տե՛ր , երբեք չէի գիտակցի, որ ամենաարժեքավոր բաները ,որ ունենք հենց հիմա մեր ձեռքի տակ են ..մեր շրջապատում..մեր իսկ սեփական անձի մեջ...
Եթե դու ինձ կյանք չտայիր..
Չէի ապրի վաղը, որովհետև չէր լինի այսօրը..