Դպրոցական տարիներին շատերին վանում էի, ոմանց էլ ասում էի, որ ես պարզապես պատրաստ չեմ. Ռուզան Առաքելյան

«Երբ սեպտեմբեր եկավ...»: Սեպտեմբերի 1-ի առիթվ  Operativ.am-ի թղթակիցը զրուցել է հայտնի քաղաքական գործիչների և շոու-բիզնեսի ներկայացուցիչների հետ:  Իր դպրոցական տարիների մասին մեր թղթակցին  պատմում է ՀՅԴ խմբացության անդամ   Ռուզան Առաքելյանը: 

 Առաջին սեպտեմբերի 1. Այդ նույն դպրոցում աշխատում էր հայրիկս (ֆիզիկայի ուսուցիչ էր): Բնականաբար, ինձ համար առանձնահատոկ էր այդ օրը, ես ինձ ինքնավստահ էի զգում: Քանի որ իմ համադասարանցիները մեր շրջապատի երեխեքն էին, ուսուցչուհիս էլ մեր ընտանիքին հարազատ մարդ էր, ես ոչ մի խորթություն չէի զգում: Ես ակնածանքով էին նրան վերաբերվում, որովհետև նա մեր ընտանիքում այլ մարդ էր, դպրոցում ՝այլ, կարծես ուրիշ մեկը լիներ: Ես ուսուցչի ընտանիքում եմ մեծացել, բայց որպես ուսուցչուհի՝ նրանից շատ բան եմ սովորել, օրինակ ՝ իր հեզությունը, մեղմությունը: Ես միշտ մտածում էի, որ ուսուցիչները  շատ խիստ, անհանդուրժող են, բայց նրա միջոցով հասկացա, որ լավ ուսուցիչը ճիշտ ծնողի նման է: Երբ ինքս սկսեցի զբաղվել դասախոսական աշխատանքով, հասկացա, որ երբ կոպիտ ես, երեխան քեզ հակադարձում է: Ուսանողին կոպտությամբ, բռնի ուժող չես կարող դաստիարակել, դրա փոխարեն պետք է ուսանողի հետ խոսել հավասարի նման:

Դպրոցական հիշողություններ. Մեր այն ժամանակվա հավաքները շատ տարբեր էին այս օրերի դպրոցական հավաքներից: Այն ժամանակ մեր մտքով չէր անցնում, որ մեր հավաքները պիտի լինեն ռեստորաններում, սովորաբար հավաքվում էինք ինչ-որ մեկի տանը, խաղում էինք ինտելեկտուալ խաղեր: Հիշում եմ՝ մենք շատ էինք արտասանում և երգում, դա էլ խաղի մի տեսակ էր: Մրցում էինք, թե ով ավելի շատ բանաստեղծների կարող է ցիտել: Այս ամենն ինձ համար շատ քաղցր հուշեր են: Իսկ եթե քաղաքից դուրս էինք գնում, օրինակ՝ Սևան, Գառնի, մեր ծնողներն էին կազմակերպում ամենը, մենք նույնիսկ տեղյակ չէինք լինում: 

Ամենատպավորիչ օրը. Ինձ համար ամենատպավորիչը ավարտական երեկոն էր, ես և՛ ուրախ էի, որ բարձրագույն կրթություն պիտի ստանամ, և՛ տխուր էի. բաժանման տխրություն էի զգում:  Այդ օրվանից բաժանում բառն ու այդ զգացողությունը ծանր է եղել: Երբ հիմա իմ ծանոթներից մեկին ճանապարհում եմ, փորձում եմ օդանավակայան չգնալ…

Առաջին սերը դպրոցում. Ես ռոմանտիկ էի, ուրիշ երազանքներ ունեի: Ես 16 տարեկանում եմ դպրոցն ավարտել: Ես ինձ շատ փոքր էի զգում… Իմ միակ երազանքը համալսարանի շենքից ներս մտելն էր, ոչ թե դա իմ ծնողների ցանկությունն էր, կամ որ ես ուզում էի իմ ծնողներից ետ չմնալ, այլ ես ուզում էի կրթություն ստանալ և օգտակար լիներ  հասարակությանը:
Ես սիրում էի… Սիրում էի  Բակունցի «Միրհավը» ՝ իր աշխարհով, իր զգացողություններով: Ես չէի ուզում անձամբ ճանաչել այդ զգացողությունները: Դպրոցական տղաներին գրեթե մերժում էի, գրեթե, որովհետև շատերին վանում էի, ոմանց էլ ասում էի, որ ես պարզապես պատրաստ չեմ:

Շփումը դասընկերների հետ. Ցավոք, մեծ մասը Հայաստանում չեն: Դպրոցական ընկերներիս հետ գրեթե շփում չկա, գուցե մեր ճանապարհները, մեր մասնագիտություններն էին շատ տարբեր...

Բարեմաղթանքներն առաջին դասարանցիներին. Պիտի մաղթեմ, որ գեղեցիկ մանկություն ապրեն, շուտ չհասունանան, ձգտեն լավ մարդ դառնալ, իսկ ուսուցիչներին մաղթում եմ, որ երեխաներին նախ որպես լավ մարդ, լավ քաղաքացի մեծացնեն: Գիտելիքները, անշուշտ, կարևոր են, որովհետև դրանք միմյանցով են պայմանավորված. միշտ ինտելեկտուալ մարդիկ են ձգտում լավ մարդ դառնալ: Շատ բան ուսուցիչներից է կախված, ես մաղթում եմ, որ այդ փոքրիկ, պարզ երեխաներին պահեն, պահպանեն , գուրգուրեն: Թող որ երեխաները մաքուր լինեն՝ հոգով, սրտով, մարմնով, սիրեն իրենց հայրենիքը, մենք էլ հավատով ապրենք, որ մեր եկող սերունդը կշենացնի մեր հայրենիքը:Ինչ մենք չենք հասցնի անել, թող որ նրանք անեն... 

Զրուցեց Նազենի Բաղդասարյանը

Կարդացեք նաև՝ Կարինե Աճեմյանի սեպտեմբերի մեկի մասին