Բացառիկ նվիրումով այս լիտվացի կինն իր հայրենիքը համարում է նաև Հայաստանը. Արսեն Վարդանյան

Արսեն Վարդանյանը Facebook-ի իր էջում գրում է.

«Օրերս վախճանվեց Գուրգեն Մահարու կինը՝ Անտոնինա Մահարին, վախճանվեց միայնության ու ծայրահեղ աղքատության մեջ: Իմիջիայլոց, նա և Շառլ Ազնավուրը հասակակիցներ էին: Մահարու դառը ճակատագրի հավատարիմ ընկերը ամուսնու մահվանից հետո էլ տասնամյակներ շարունակ խնամեց ու պահպանեց մեծ գրողի անտիպ գրվածքները, նրա անվան հետ կապված ամեն մասունք: Բացառիկ նվիրումով այս լիտվացի կինն իր հայրենիքը համարում է նաև Հայաստանը, սակայն Հայաստանում նա ապրեց անտեսված ու լքված.....
սիբիր ու աքսոր տեսած, կյանքի անարդարության դառը համն զգացած կինը չտրտնջաց ու չբողոքեց իր անմխիթար վիճակից, այլ գլուխը բարձր գնաց՝ միավորվելու իր սիրասուն ամուսնու հետ, որ Գուրգեն խանն իրեն միայնակ չզգա.....

**********************
Անտոնինա Մահարու հուշերից.
Հաճախ ենք ես և տղաս գնում այն ճանապարհով, որ տանում է գերեզմանատունն, որտեղ հանգչում է անսահման թանկ իմ ընկերը: Այդ ճանապարհով քայլելիս չի կարելի չմտածել կյանքի, նրա ունայնության, դատարկության և մեր ոչնչության մասին: Շուրջբոլորը լռություն է: Միայն թռչուններն են «Ռեքվիեմ» երգում հավերժաբար քնած քաղաքի բնակիչներին: Քայլում ես, մտածում, հիշում.... Իսկ սիրտդ ցավից կտրատվում է: Չորս կողմից հուշարձանները լուռ քեզ են նայում: Նրանց վրա անուններ են, տարեթվեր: Իսկ սառը քարերի տակ հանգչում են մարդկանց աճյունները, որոնք, ինչպես և մենք, ապրել, սիրել, տառապել, իսկ երբեմն՝ ուրախացել: Բայց նրանք բոլորը մահացել են և մնացել են միայն հուշարձանները: Գերեզմանաթմբի տակ Գուրգեն Մահարու հավերժական նստավայրն է, որին հասնելու համար մենք այնքան հաճախ ենք քայլում այս քաղաքով: Իսկ ես չէի ուզենա այս անունն այստեղ տեսնել: Բայց ավա՜ղ, ավա՜ղ:
Հիշում եմ Մահարու խոսքերը. «Մի՛ խանգարիր ինձ աշխատել, Անտոնինա՛, մի՛ ասա ինձ հանգստի մասին: Ես այն աշխարհում կհանգստանամ...»
Ռեքվիեմ, ռեքվիեմ... Ողբում է իմ փշրված սիրտը քո գերեզմանին, սե՛ր իմ....»