Քառօրյա պատերազմի ընթացքում տղերքին միայն մի անգամ եմ տխուր տեսել
Ապրիլի 2-ի գիշերվանից Արցախում եմ եղել ու տղերքին մենակ մի անգամ եմ տխուր տեսել։ Խրամատում կանգնած զինվորի տրամադրությունը տեղը չէր միայն հրադադարի օրը։ Հրանոթին հենված զինվորը մտքերի մեջ ընկած պատմում էր, թե դրա առաջին օրերին ինչպիսի մարտեր են մղել թշնամու հետ, ինչ կարևոր ռազմական օբյեկտներ են խոցել, հետո տրամադրությունը ավելի էր ընկնում, հիշում էր, որ մի քանի բան էլ կար, որ աչքի տակ էր պահել, բայց չհասցրեց խոցի։ Ասում էր հետա հարցին վերջնական լուծում էինք տալու։
Երևանում կամ առաջնագծից հեռու այլ վայրերում բոլորը անհանգիստ հրադադար էին երազում իսկ առաջնագծում կանգնած զինվորը հրադադարից նեղվել էր, նեղացել էր հրամանատարներից, որ հրադադար են հայտարարել։
Աշոտ Ասատրյան. Ֆեյսբուք: