Այս անիծված փառքի պատճառով ես սովորեցի շատ խոսել`ոչինչ չասելով իմ մասին. Պեդրո Ալմադովար

 Զարմանալի է, որ ես ֆիլմ եմ նկարահանում: Ես ծնվել եմ, ոչ այն վայրում, ոչ այն ընտանիքում, և ոչ այն ժամանակաշրջանում: Նույնն է, թե ուզենաս ցլամարտիկ դառնալ` ծնվելով Ճապոնիայում:

Մենք` տղամարդիկս չենք կարողանում «հրաժեշտ» տալ, միևնույն ժամանակ մնալով ջենթելմեն:  Ոչ մի տղամարդու չի հաջողվում ասել. «Ես այլևս չեմ սիրում եմ քեզ», - և չկորցնել սեփական հմայքը:

Սերը խթանում է իմ ամենավատ կողմերը: Սիրահարվելով ես կորցնում եմ հումորի զգացումը:

Կինոմատոգրաֆին կարելի է սովորել, բայց անհնար է սովորեցնել: Այստեղ շատ քիչ են կանոնները, որոնք կարելի է արագ յուրացնել, մնացածը ձեր տեսակետն է, ձեր ընկալումը: Երկու ֆիլմերի տարբերությունը կարելի է որոշել ռեժիսորների տարբերությունը հաշվի առնելով:

Տղամարդիկ ավելի շատ են ստում, քան կանայք: Նրանք սովորել են ստել:

Մայրս չի նայում իմ ֆիլմերը: Նա հավանաբար ամոթից կմեռներ: Ընդհանրապես, նա այնքան էլ լավ չի պատկերացնում, որ ես ռեժիսոր եմ, քանի որ ես երբեք փող չեմ ունենում: Նա ենթադրում է, որ ես ինձանից ինչ որ բան եմ ներկայացնում միայն այն ժամանակ, երբ ինձանից հեռուստատեսությամբ հարցազրույց են վերցնում:

 Ես չեմ հավատում Աստծուն, բայց նա հրաշալի գյուտ է: Ես կուզենայի, որ այն ամենն ինչ ասում են Աստծո մասին ճիշտ լիներ:

Ես դառնում եմ կանանց փորձագետ: Ես լսում եմ նրանց խոսակցությունները ավտոբուսներում և մետրոյում: Ես ինքնաարտահայտվում եմ նրանց միջոցով: Տղամարդիկ ինձ համար այդքան փափուկ չեն: Նրանք ողջ կյանքում ուզում են միայն մաչոյի դեր խաղալ:

Ֆիլմը ոչինչ չի որոշում քո փոխարեն: Այն նման է սեքսի`բերում է շատ, կարճատեւ երջանկություն:

Ես միայնակ գայլ եմ և գնալով ավելի փակ եմ դառնում: Այս անիծված փառքի պատճառով ես սովորեցի շատ խոսել`ոչինչ չասելով իմ մասին: