Ի՞նչ չէր կարող անել Վիգեն Սարգսյանը, որը կանի Կարեն Կարապետյանը

Երեկ մտածում էի , որ մեր երկրում տարբեր տեսակի ու ոճի պայքարները իրենց նպատակին չեն հասնում, քանի որ պայքարի դուրս եկածները վերջին պահին չեն կարողանում իրենց մեջից գոնե 5 հոգի առանձնացնեն, ովքեր կարող են բանակցել հակառակ ճամբարի հետ: Բոլոր նմանատիպ դեպքերում ոչ մեկ չի ցանկանում իր վրա վերցնել պատասխանատվությունը կամ մտածում են , որ փակ դռների հետևում կարող են հազար ձև վախեցնեն, սակայն մինչև պայքարելը մարդիկ պետք է գիտակցեն, որ այո վախեցնելու են, այո պետք է պատասխանատվություն ունենալ հավաքվածների անունից բանակցելու և այլն:

Մինչ այսօր նման անհեռանկարային ձևով ամեն բան ընթանում է, քանի որ տարկետման համար պայքարող երիտասարդները հրաժարվել էին հանդիպել ՊՆ Վիգեն Սարգսյանին, այնուհետև ԿԳ նախարարի հետ հանդիպման գնալիս ցանկություն էին հայտնել, որ ներկա լինեն նաև լրագրողները: Սակայն ինչպես երևում է սառույցը կոտրվեց այն պահին , երբ վարչապետ Կարեն Կարապետյանը որոշեց հանդիպի ուսանողների հետ: Առաջարկը ընդունվեց, նույնիսկ առանց լրագրողների ներկայությամբ: Ուսանողների 5 հոգուց բաղկացած խումբը հանդիպեց վարչապետին:

Մի հարց է միայն մնում օդում կախված, թե ի՞նչ է անելու Կարեն Կարապետյանը, որը չէր անի Վիգեն Սարգսյանը ու խնդիրը դեռ օրեր առաջ քննարկված կլիներ: Կամ ինչու՞ Վիգեն Սարգսյանին հրավիրում են ընդանուր քննարկման ԵՊՀ-ի դահլիճում, սակայն Կարապետյանի հետ 5 հոգով կարողանում են հանդիպել: Իմ կարծիքով ավելի հեշտ է լեզու գտնել օրենքի հեղինակի հետ, քան երկրի վարչապետի միջոցով սկսել բանակցել:
Անկախ ամեն ինչից հուսանք , որ գոնե այս անգամ բողոքի դուրս եկածները կարող են իրենց պահանջների գոնե մի մասը բավարարեն:

Աշոտ Ասատրյան. Ֆեյսբուք: