Ինչ-որ մեջտեղ տարիքում գտնվող պետություն ունենք, որ արդեն պիտի որ ազատված լինի դեռահասության ինֆանտիլությունից ու տեղափոխված լինի եփված-ապրված որոշումների փուլ

Հլը ասեք՝ քսանվեց։ Լավ է հնչում։ Քսանհինգից շատ, քսանյոթից՝ քիչ։ Ինչ-որ մեջտեղ տարիքում գտնվող պետություն ունենք, որ արդեն պիտի որ ազատված լինի դեռահասության ինֆանտիլությունից ու տեղափոխված լինի եփված-ապրված որոշումների փուլ։

Անկախություն, այսինքն՝ առանց կախվելու։ Չպետք է կախվել, որովհետև կախված վիճակում ճոճվում-ճոճվում ես, բայց վաղ թե ուշ դադարելու ես շարժվել։ Իսկ առանց շարժի կյանք չկա, էլ ուր մնաց՝ կարգին պետություն լինի։ Եվ հետո, ճոճքը շարժի լավ տեսակ չի․ փոքր-ինչ առաջ ես գնում, բայց էլի վերադառնում հնին։ Ստացվում է՝ անընդհատ նույն ճանապարհն ես քայլում, տպավորություն է, թե փոփոխություն կա, բայց նոր սանտիմետրեր չես գրավում։

Քսանվեց տարի ճոճքի մեջ էինք՝ ջահելական բնավորության համաձայն։ Ինչ-որ բաներ էինք փորձում, սխալվում-ընկնում-կոտրվում-ամրանում։ Բայց պարզվում էր, որ նույն սխալներն ենք կրկնում, նույն կետին հասնում, բայց առաջ չենք գնում։ Իսկ քսանվեցում արդեն պետք է կոմֆորտ զոնաներից դուրս գալ ու նորերը ստեղծել։ Սկզբում խորթ ու բարդ կլինի, հետո արդեն նախկին ճոճքը կթվա անհասկանալի։ Անկախություն բառը որ մի փոքր էլ շուռումուռ տանք, կդառնա՝ անխակություն։ Դե, քսանվեցում էլ ի՞նչ խակ։ Ինչ սխալ հնարավոր էր՝ արել ենք։ Երևի մեծանալու ժամանակն է, հը՞։ Մենք էլ մեծանանք, պետությունն էլ հետներս։

Լավ է հնչում քսանվեցը։ Քսանհինգից շատ, քսանյոթից՝ քիչ։

Սյունե Սևադա.ֆեյսբուք: