Մեր բանակի զինվորները տարբերվում են մնացած զինվորներից

Բայց մեր բանակի զինվորները տարբերվում են մնացած զինվորներից: Մեզ զենքով կրակել են սովորեցնում, բայց նաև հեռու են պահում մարդ սպանելուց: Մենք ճաշարան գնալուց երգում էինք՝ «Մենք չենք ուզում արյուն թափվի, թող ամեն մայր խաղաղ ապրի»:

Մեզ զենքով կրակելուն զուգահեռ սովորեցնում էին նաև մայր հարգել ու կապ չունի ինչ ազգից է, թշնամի է, թե բարեկամ: Նույնիսկ Արցախի ազատագրման ժամանակ մեր հայրերն ու պապերը, երբ մտել են թշնամու գյուղ տարեցների, հատկապես տատիկների և աղջիկների, հանդեպ առավել ուշադիր են եղել, առավել հարգանքով:

Նույնիսկ այդպիսի լուսանկար կա, երբ հայերը մտնում են թշնամու բնակավայր, ծեր կանանցից մեկը զորքին շփոթում է իրենց զինվորների հետ ու վախեցած ասում՝ ու՞ր էիք, հեսա հայերը կգան: Իսկ հայ զինվորը գրկելով տատիկին թուրքերեն պատասխանում է՝ հայերը արդեն եկել են: Իրականում ադրբեջանցիները թողել էին բնակավայրի բնակիչներին և փախել էին:

Ժամանակ էր լինում, երբ զորքը հաց չէր ուտում, որպեսզի գերի մնացած գյուղացիները հացի խնդիր չունենային մինչև կհանձնեին Ադրբեջանին: Բնակիչներից շատերը հետագայում փաստել են, որ իրենց հետ հայ զինվորները ավելի լավ էին վարվում , քան վերադառանալուց հետո ադրբեջանցիները:

Երևի նման դաստիարակություն ստանալու արդյուքնում մենք կարողացանք հաղթել: Նման կերպ շարունակելով էլ միշտ հաղթելու ենք:

Աշոտ Ասատրյան. Ֆեյսբուք