Երախտիքը մոռացող, լավի անունը վատ դնող հային պետք է երեք անգամ գնդակահարել ու հուղարկավորել՝ առանց ողբալու

Շարունակ դեգրադացվող հայ ազգի որոշ «զավակներին» պետքա հիշացնել, որ 70 տարի շարունակ բոլշևիկների ստեղծած արդյունաբերության, կրթական փայլուն համակարգի, ճարտարապետական կոթողների, հարգանք ու պատիվ ունեցող փառահեղ անցյալը վերացնել ցանկացողները՝ ազգի դավաճաններ են:

Էդ նույն ազգի դավաճանները էսօր ազատորեն երթևեկում ու իրանց գլխի նման քառակուսի ջիփերն են քշում է՛ն փողոցներով, որոնք սարքվել են նույն խորհրդային - բոլշևիկյան ժամանակներում: Ապրում ու իրանց սպեկուլյատիվ առք - վաճառքն են անում է՛ն տների հետ, որոնք կառուցվել են նույն հայ հայրենասեր բոլշևիկների ջանքերով ու ղեկավարությամբ:

Այնինչ, Էսօր դրանց նման պոռնիկները սրիկայաբար թքում են իրանց նախնիների քրտինքի, վաստակի ու անվան վրա, ինչը երախտամոռության, անմարդկայնության, չմարդության գագաթնակետնա: 70 տարի շարունակ կիտված ազգային - հասարակական հարստությունը 25 տարվա էժան «անկախության» մեջ լիբերալ լոզունգներով լափվեց, քամուն տրվեց, ազգին սարքեցին բոշա, պարտքով - ապառիկով ապրող մի նախիր: Սա մեծագույն ամոթ է:

Հային փաստորեն, չէր կարելի լավություն անել: Փաստորեն հայը մազոխիստ տեսակա, որի հետ պետքա վարվել բացառապես՝ ցավ ու վատություն պատճառելով: Երախտիքը մոռացող, լավի անունը վատ դնող հային պետք է երեք անգամ գնդակահարել ու հուղարկավորել՝ առանց ողբալու, քանի որ դավաճանների, վախկոտների, ծախվածների ու երախտամոռների մայրերը երբեք չեն ողբում իրանց «որդիների» սատակելը:

Ստեփան Աբրահամյան. Ֆեյսբուք: