Ադրբեջանի «привет»-ը Սոչիից և մեր հավանական պատասխանը Բաքվին

Հուլիսի 21-ի երեկոյան Սոչիում տեղի ունեցած Պուտին-Ալիև հանդիպումից առաջ և հետո, հուլիսի 20-ին և հուլիսի 21-ի լույս 22-ի գիշերն ադրբեջանցիները հուժկու գնդակոծության էին ենթարկել ՀՀ Տավուշի մարզի Չինարի և Բարեկամավան գյուղերը, որոնցից ամենաշատը տուժել էր Չինարին՝12-13 մլն. դրամի վնաս է հասցվել գյուղին:

Ինչպես միշտ, այսպիսի հանդիպումներից առաջ պաշտոնական Բաքուն դիմում է ահաբեկչական գործողությունները՝ ևս մեկ անգամ ցույց տալու, որ ինքը դժգոհ է գոյություն ունեցող ստատուս քվոյից: Բացի դրանից, այս անգամ Իլհամ Ալիևը գնդակոծելով ՀՀ սահմանամերձ գյուղերը ևս մեկ անգամ փորձեց սեպ խրել առանց այդ էլ բավական բարդ վիճակում գնտնող հայ-ռուսական հարաբերությունների մեջ՝ հայ հասարակությանը ապացուցելով, որ Մոսկվան չի կատարում ՀՀ-ի առաջ ստանձնած պարտականությունները՝ չի ապահովում հայ-ադրբեջանական սահմանի անվտանգությունը, որը նա իր վրա էր վերցրել 2010 թ-ին, երբ ստորագրվեց համապատասխան համաձայնագիր ՌԴ-ի և Հայաստանի նախագահների միջև և ռուսական 102-րդ ռազմաբազան ևս 49 տարով մնաց Հայաստանի տարածքում: Ինչպես նաև Բաքուն մեզ ևս մեկ անգամ ցույց տվեց, որ ՀԱՊԿ կոչված կառույցը, որի ղեկավարն այս պահին ՀՀ-ն ներկայացնող Յուրի Խաչատուրովն է, տարրական փուչիկ կազմակերպություն է, որը նույնիսկ հանդես չեկավ Ադրբեջանին դատապարտող հայտարարությամբ:

ՀԱՊԿ-ի վրա ես ինքն էլ հույս չեմ դրել, բայց ժամանակն է, որ պաշտոնական Երևանը պահանջի Մոսկվայից կյանքի կոչել իր վրա վերցված պարտականությունները՝ հայ-ադրբեջանական սահմանի անվտանգության ապահովման առումով: Իլհամ Ալիևի այս պահվածքը կարող է պայմանավորված լինել հետևյան պատճառներով. կամ Պուտին-Ալիև հանդիպումը բավական դրական է եղել Ադրբեջանի համար, և Ալիևն այդպիսով մեզ ռուս-ազերիական մեսիջներ է հղում և նախազգուշացնում, որ Մոսկվայից Հայաստանի «հեռանալու» փորձերը ծանր հետևանքներ են ունենալու Երևանի համար, այսինք Բաքվի միջոցով Մոսկվան մեզ հասկացնում է «խելոք մնալ», կամ էլ դրանք ավարտվել են անհաջողությամբ, և Ալիևը գնդակոծելով Բարեկամավանը ևս մեկ անգամ իր դժգոհությունն է հայտնել Մոսկվային: Երկու դեպքում էլ, Հայաստանի տարածքի գնդակոծությունը հայ հասարակության մոտ հարցեր է բարձրացնում, որոնց Մոսկվան չի կարող կոնկրետ պատասխանել: Իսկ դրանց չպատասխանելը կրկին բերում է հակառուսական տրամադրությունների աճին:

Չինարիի և Բարեկամավանի վերջին գնդակոծությունները ևս մեկ անգամ մեզ ապացուցեցին, որ մեր հարցերը մենք ինքներս պետք է լուծենք: Իսկ դրա միակ պատասխանը պետք է լինի Հայաստանի սահմանամերձ ադրբեջանակն գյուղերի հուժկու ռմբակոծությունը, ինչպես հուլիսի 4-ին Ֆիզուլիի Ալխանլի գյուղի կրակակետի ոչնչացումը: Մեզ բացարձակ չպետք է հետաքրքրի այն հանգամանքը, որ հակառակ կողմում կարող են լինել զոհեր: Այդ մասին պետք է մտածի Իլհամ Ալիևը, ով գնդակոծում է Հայաստանի գյուղերը, իսկ ադրբեջանցի դիպուկահարը երկու ժամ փորձում է սպանել չինարեցի մի երիտասարդի: Ինչպես Ալխանլիի դեպքում այս անգամ ևս մեր բանակը պետք է դաժան պատժի ենթարկի թուրք բարբարոսին: Մարդասիրությունը պետք է մի կողմ դնել, քանի որ մենք գործ ունենք մեկի հետ, որի համար հային սպանելը հերոսություն է: Եթե այդպես է, ավելի լավ է սահմանի հակառակ կողմում լացեն իրենց կորուստների համար, քան մերոնք: Թուրք-ազերիի բոլոր սադրանքներին պետք է դաժան պատասխանել: Չպատասխանելը՝ Բաքվում դիտվում է որպես թուլամորթություն և վախկոտություն:

Ի դեպ, երկու օր առաջ Երուսաղեմում իսրայելցի եկու ոստիկանի սպանած արաբին հրեա ոստիկանները ոչ միայն տեղում ոչնչացրել են, այլ հուլիսի 22-ին քանդել են նրա տունը, իսկ ընտանիքին վտարել քաղաքից՝ դարձրել փախստական:

Նույն կերպ մենք պետք է վարվենք...Հայ-ադրբեջանական և Արցախի և Ադրբեջանի սահմանամերձ ադրբեջանական բնակավայրերի բնակիչները ահ ու սարսափով պետք է ապրեն, եթե ապշերոնյան բռնապետը որոշի կրակ բացել մեր բնակավայրերի և զինվորների վրա...Այլ տարբերակ ահաբեկչական ոճով գործող Բաքուն մեզ չի թողնում...

Գագիկ Համբարյան. Ֆեյսբուք: