Դատարանի նկուղում ամբաստանյալ ծեծելու դուխ ունեն, իսկ լրիվ հիմնավորված հոդված կիրառելու դուխ չունե՞ն

Իրավիճակի ամենացավալի կողմն այն է, որ հարցերը գնալով կուտակվում են, իսկ պատասխանները չկան ու չկան: Ես իրոք չգիտեմ՝ ինչու ահաբեկչության կամ իշխանություններին պարտադրելու հոդված չկա: Իրավական տեսանկյունից ոչ մեկ չի կարում ինձ հիմնավորի այդ հոդվածների բացակայությունը: Քաղաքական տեսանկյունից էլ հոդաբաշխ պատասխան չունեմ:

Ախր քաղաքական կամքի բացակայությունն էլ պատասխան չէ: Անդրեաս Ղուկասյանին բանտում պահելու, իսկ Դավիթ Սանասարյանին ԱՄՆ թողնելու կամք կա, բայց հոդված կիրառելու կամք չկա՞: Քրեական գործերին ում ասես կցել են, ում ասես չեն կցել (քաջատեղյակ լինելով ումասեսի կերած... հանցանքներից): Ասել կուզեմ, որ զուտ իրավական տեսանկյունից՝ ինչ ուզեն կանեն:

Մնում է մենակ առևտուրի տարբերակը: Այսինքն ագավոռկա է կապվել: Ծռերը հանձնվում են, իրենց հանդեպ «հակապետական» հոդվածներ (217, 301, 301.1, 304) չեն կիրառվում, որպես ագավոռկի երաշխիք փոխվում է վարչապետը, նախագահի աշխատակազմի ղեկավարը ու տեղեկատվության վարչության պետը: Նախագահի տրամադրության տակ թողնվում է ոստիկանությունն ու ՊՆ-ն: Ենթադրում եմ, որ ինչ-որ պահի պիտի ներում շնորհվի Ծռերին, իսկ դրա համար համ էլ նախագահի պաշտոնն է պետք լինելու: Բացառությամբ Վրաստանի, ԱՊՀ բոլոր երկրներում վերոհիշյալ երեք պաշտոնյաների զբաղեցումը հերիք կլինեին որպեսզի նախագահի հարցն էլ «լուծվեր»:

Կասեք կոնսպիրոլոգիա է, ու ճիշտ կասեք: Բայց այդ դեպքում խնդրում եմ ինձ բացատրեք՝ ինչու բժիշկների ցուցմունքների հիման վրա ահաբեկչության հոդված չեն կիրառել: Դատարանի նկուղում ամբաստանյալ ծեծելու դուխ ունեն, իսկ լրիվ հիմնավորված հոդված կիրառելու դուխ չունե՞ն:

Ու քանի դեռ ինֆորմացիոն վակուումը միտումնավոր չի լցվում, իսկ ԶԼՄ-ները Ծռերի մասին գրում են կամ լավ կամ ոչինչ, նման կոնսպիրոլոգիաները գնալով շատանալու են: Հայաստանը ունիկալ և տարօրինակ մեդիա ազատությամբ օժտված երկիր է՝ նախագահին կարելի է քրֆել, իսկ, ասենք, վարչապետին ոչ: Նախագահի աշխատակազմից մի երկու հոգու անուն տաս կարող է առհասարակ արտաքսվես երկրից:

Արթուր Դանիելյան. Ֆեյսբուք: