Թե ինչպես Ստյոպա Սաֆարյանը փախավ սեփական նշանդրեքից

Operativ.am-ի բլից հարցերին պատասխանում է ԱԺ չորրորդ գումարման «Ժառանգություն» խմբակցության պատգամավոր, Երևանի «Բարև Երևան» ցուցակի ավագանու անդամ Ստյոպա Սաֆարյանը.

-Մանկության օրեր երազի՞ նման:
-Ահ, անցան գնացին... ունեցել եմ լավ մանկություն՝ շատ վառ ու գունավոր, ճիշտ է, այն գյուղական միջավայրում է անցել, բայց ամեն մի օրս շատ հագեցած է եղել. պարզապես անմոռանալի է եղել:

-Ինչի՞ց եք վախենում:

-Վախը համարում եմ մարդկային էությանը բնորոշ մի գիծ, համարում եմ, որ չկա մարդ, որ չվախենա ինչ-որ բանից. պարզապես այլ բան է, երբ այն ինչից կարող է վախենալ դիմացինդ, դու չվախենաս և հակառակը: Հետևաբար վախենում եմ նրանցից, ովքեր ասում են, որ չեն վախենում:

-Ձեր կյանքի ամենամեծ ձեռքբերումը և բացթողումը:

-Կյանքիս ամենամեծ ձեռքբերումը երևի թե իմ ընտանիքն է, քանի որ դա միակ շոշափելի և ամենահարազատ բանն է, որ մարդիկ ստեղծում են:

Բացթողումը՝ դեռևս մեկ երեխա ունեմ. ինքս մեծ ընտանիքի սիրահար եմ և մի տեսակ խորթ է, որ ընտանիքումս մեկ երեխա կա:

-Հե՞շտ է Ձեզ հավասարակշռությունից հանելը:

-Չէ, բայց երբեմն պատահում են նման իրավիճակներ. ընդհանուր առմամբ ես մեծ համբերություն ունեցող մարդ եմ:

-Ի՞նչը կցանականայիք փոխել Ձեր անցյալում:

-Երևի թե շատ բան. ոչ թե նրա համար, որ սխալ եմ արել. ուղղակի կուզենայի ավելի կատարյալ լիներ ամեն ինչ:

-Երբևէ ունեցե՞լ եք հերոսի կերպար:

-Շատ տպավորվել է այն պահը, երբ ես 15-16 տարեկան էի, և Ղարաբաղյան շարժումը սկսվել էր. Ինձ համար չափազանց տպավորիչ էր Անդրանիկ զորավարի կեպարը, երբ պատերազմը սկսվեց, մեր գյուղի ինքնապաշտպանական խմբի տղաներին ավելացավ նաև Չաուշը՝ Գեղազնիկ Միքայելյանը, ով միացավ տղաներին և մեր տնից մի քիչ այն կողմ էր ապրում, երբ ես անցնում էի այդ հանրակացարանի մոտով, ուղղակի ակնածանք էի զգում:

Անդրանիկ զորավարը կյանքից հեռացած հերոս էր, պատմական հերոս, իսկ Գեղազնիկ Միքայելյանն ինձ համար կենդանի հերոս դարձավ:

-Ձեր խառնվածքի ամենավատ հատկանիշը:

-Իմ անսահման հանդուրժողականությունը. ես երբեմն տուժում եմ դրա պատճառով, որովհետև կարող եմ հանդուրժել շատ բաներ՝ հետագայում հասկանալով, որ դա անիմաստ եմ արել:

-Ձեր կյանքի ամենամեծ խենթությունը:

-Երևի իմ նշանվել-ամուսնանալու պատմությունն է, այն շատ արագ ստացվեց, երբ ես արդեն կնոջս հետ ընկերություն էինք անում, հայրս գյուղից եկել էր և գիտեր, որ ես ընկերուհի ունեմ, քա նի որ տարիքս մեծ էր հայրս հարցրեց, թե երբ եմ ուզում նշանվել, ես էլ ասեցի՝ եկող գարուն:

Ասեց՝ տղա ջան, էդ դեպքում մենակ կգնաս խնամախոսության, ես հիմա գնում եմ գյուղ ու այլևս չեմ գալու: Ես էլ շատ արագ կազմակերպեցի իմ նշանդրեքի արարողությունը հենց այն օրը, երբ պետք է թռչեի Անգլիա: Նույնիսկ կնոջս հարազատները տեղյակ չէին, որ ես թռնելու եմ, և երբ խնդրեցի արագացնել բոլորը մի տեսակ զարմացան, թե ինչ է պատահել:

Պատկերացրեք այդ օրը ես լիովին չգիտակցեցի, թե ինչ է տեղի ունեցել իմ կյանքում:

-Աներձա՞գ, թե՞ քենի:

-Աներձագ, աներձագ ունեմ, քենի չունեմ:

-ԱԺ չորրո՞րդ գումարում, թե՞ հինգերորդ:

-Միանշանակ ԱԺ չորրորդ գումարում, ոչ թե այն պատճառով, որ ես այնտեղ եմ եղել, այլ որովհետև քննարկումների առումով ավելի լավ խորհրդարան եմ այն համարում, երբ տեսնում եմ ներկայիս խոհրդարանը, ցավ եմ ապրում, որ քաղաքական կյանքը Հայաստանում հետ է գնում:

Հեղինակ՝ Սեդա Ղուկասյան