Մեկ, երկու… Հարավկորեական սարսափ-լեգենդ

Հարավային Կորեայում շատ կարևոր է դպրոցում լավ սովորելը: Ծնողները մեծ ջանք են թափում, որպեսզի իրենց զավակները լավ սովորեն և լավ գնահատականներ ստանան: Հաճախ անհատական պարապողներ են վարձում երեխաների համար, իսկ որոշ աշակերտներ մնում են դպրոցում' լրացուցիչ պարապելու համար:
Կորեայի համար դա մի մեծ խնդիր է, քանի որ շատ աշակերտներ, պարապելու համար մնալով դպրոցում, քնում են և մնում այնտեղ մինչ առավոտ: Կորեայի որոշ թաղամասերում անգամ արգելել են դպրոցում մնալ երեկոյան 10-ից հետո:
Մի անգամ' գիշերը, Սանհի անունով կորեացի մի աղջիկ մնում է դպրոցում: Բավականին ուշ էր, և նա պարապում էր գրադարանում իր մի քանի դասարանցիների հետ:
Գրադարանում լույսը վառվում էր, բայց դպրոցի մնացած մասը չէր լուսավորվում:
Որոշ ժամանակ անց Սանհին ցանկացավ զուգարան գնալ: Ասելով ընկերներին, որ կվերադառնա մի րոպեից, դպրոցի մութ միջանցքներով քայլեց դեպի զուգարան:
Մի քանի րոպեից գրադարանում կամաց թակոց լսվեց: Այն պատուհանի կողմից էր գալիս: Այնտեղ մի գունատ և հյուծված կին էր կանգնած: Նա դեմքով պատուհանին էր հենված, և նրա աչքերն ամուր փակված էին:
Մի երկար, ծալած մատով նա թակում էր պատուհանը: Երեխաները սկսեցին մտածել, թե ինչ է անում կինն այս ժամին դպրոցի մոտ:
Կինը հանկարծ բացեց աչքերը, և երեխաները սարսափահար եղան: Նա չուներ աչքեր: Աչքերի տեղը միայն խորը, մութ անցքեր էին: Կինը բարձրացրեց բռունցքն ու իջեցրեց պատուհանի ապակուն: Պատուհանը ջարդվեց:
Հանկարծ ամբողջ դպրոցի լույսերը հանգեցին:
Սանհին դպրոցական զուգարանում ձեռքերն էր լվանում, երբ անսպասելի կերպով հայտնվեց կատարյալ մթության մեջ:
Լռություն տիրեց: Նա չլսեց Գրադարանում հնչող սարսափի ճիչերը: Նա չէր կարող պատկերացնել, որ իրենից մի քանի մետր այն կողմ մորթոցի է:
Նա շարունակում էր լվանալ ձեռքերը երանելի չիմացության մեջ, անտեղյակ լինելով, թե ինչ է կատարվում գրադարանում:
Գրադարանի ճիչերը դադարեցին այնպես հանկարծակի, ինչպես և սկսվել էին:
Սանհին դուրս եկավ զուգարանից և անշտապ քայլեց հետ' դեպի գրադարան: Մտնելով գրադարան' նա քարացավ:
Ամբողջ գրադարանը շաղախված էր դպրոցականների դիակներով: Որոշ դիակներ ընկած էին գետնին, որոշ դիակներ գցած էին սեղանների կամ պահարանների վրա:
Սանհին վախից ցնցվեց: Նա քիչ էր մնում խելագարվեր' փորձելով հասկանալ, թե ինչ է կատարվել այդտեղ:
Եվ ահա լսվեցին քայլերի ձայներ, որոնց արձագանքը տարածվում էր միջանցքով:
Սանհին խելացի աղջիկ էր, և, արագ կողմնորոշվելով, նա ընկավ հատակին' ձևացնելով, թե մահացած է:
Նա լսեց, թե ինչպես ինչ-որ մեկը լուռ մտավ գրադարան: Սանհին աչքերը փակ էր պահում, որ չմատներ իր կենդանի լինելը: Նա շրշյուն լսեց, ասես, ինչ-որ բան էր շարժվում սենյակում: Ակնկալելով ամենավատը' Սանհին աշխատում էր չշարժվել:
Նա լսեց, թե ինչպես ինչ-որ մեկի ձայնը շշնջաց. «Մեկ, երկու…» «Մեկ, երկու…» «Մեկ, երկու…»
Հետաքրքրասիրությունը հաղթանակեց, և Սանհին զգուշորեն բացեց աչքերն ու արագ նայեց, թե այդ ով էր:
Սենյակի կենտրոնում կանգնած էր գունատ, ուրվականի նման մի կին' սպիտակ հագած:
Ճչալու ցանկության դեմ պայքարելով'Սանհին նորից փակեց աչքերը: Նա լսում էր, թե ինչպես էր ուրվականը սողում սենյակով, մի դիակից մյուսի մոտ գնալով և' քթի տակ ասելով.
«Մեկ, երկու…» «Մեկ, երկու…» «Մեկ, երկու…»
Աղջիկը աչքերը ամուր փակած էր պահում: Նա հուսով էր և աղոթում էր, որ ուրվականը գնա:
«Մեկ, երկու…» «Մեկ, երկու…» «Մեկ, երկու…»
Կին-ուրվականը ավելի ու ավելի էր մոտենում Սանհիին:
«Մեկ, երկու…» «Մեկ, երկու…» «Մեկ, երկու…»
Ուշադիր լսելով ուրվականի սառը ձայնը' Սանհին աշխատում էր չշարժվել, որպեսզի ուշադրություն չգրավեր:
«Մեկ, երկու…» «Մեկ, երկու…» «Մեկ, երկու…»
Ուրվականն ավելի էր մոտենում: Սանհին չէր համարձակվում շարժվել:
«Մեկ, երկու…» «Մեկ, երկու…» «Մեկ, երկու…»
Ուրվականը գրեթե նրա կողքն էր: Աղջիկն աշխատում էր չշնչել:
Հանկարծ հաշվարկը դադարեց:
Սանհին անշարժ պառկած էր: Նա լարված լսում էր, թե ինչ է կատարվում:
Ոչ մի ձայն չկար: Գրադարանում կասկածելի լռություն էր:
Մի քանի րոպե կատարյալ լռությունից հետո Սանհին մտածեց, թե Ուրվականը գնացել է:
Սանհին դանդաղ բացեց աչքերը:
Ուրվականը կախվել էր նրա վրա և նայում էր ուղիղ աչքերի մեջ: Նրա մի գունատ և ոսկրոտ մատն ուղղված էր Սանհիի վախեցած դեմքին:
«Մեկ, երկու»,-ասաց ուրվականը' հանելով նրա աչքերը: