Մենք «լքեցինք» «Կենտրոն թիվին», բայց այլևս չենք վերադառնա, հաստատ. Լուսինե Բադալյան

Լուսինե Բադալյանն ֆեյսբուքյան իր էջում գրում է.

Վե՛րջ, ես այս թեման փակում եմ , էլ չանհանգստացնեք:

Բազմաթիվ են հեռախոսազանգերը, նամակները, որոնցում առկա «ինչու՞» -ին հեշտ չի պատասխանել 2 բառով , դրա համար էսպես կգրեմ:
Մի օր մեր ընկերներից մեկը հարցրեց, «Լսիր, դու ինչո՞ւ դուրս չես գալիս Կենտրոնից» , ամուսինս ասաց, «Ինքը էդպիսին ա , մահու չափ վախենում ա փոփոխություններից. պատրաստ ա ապրի, աշխատի ամենծանր պայմաններում, բայց հանկարծ փոփոխություն չլինի, իսկ բոլորս միշտ օգտվում ենք էդ առիթից»:
Բայց երբ փոփոխություններն անհրաժեշտ են , կյանքն ինքն է ստիպում քեզ գնալ փոփոխությունների՝ անկախ քո կամքից: 
Այո՛, մենք «լքեցինք» Կենտրոն թիվին, որը արդեն այն աստիճան հարազատ էր մեզ դարձել՝ իր յուրօրինակ ջերմությամբ, գրիմյորկայում մեկ գավաթ սրճով օրվա սկիզբը դնելով , մեր սենյակում բուռն քննարկումներով շարունակելով և պահակակետում կատակելով՝ ավարտելով ,որ  չնայած այս ընթացքում մեր ունեցած բազմաթիվ գայթակղիչ առաջարկությունների, երբեք չէինք պատկերացրել, որ մեր առավոտները կսկսենք առանց մեր անձնակազմի միջև եղած փոխադարձ սիրո, կատակների, զրնգուն ծիծաղի, վեճերի, որ ավարտվում էին գրկախառնություններով ու «սիրեմ ձեզ» արտահայտությամբ: Երբ մեզ, տարիներ առաջ , մի տեսակ չհավատալով (մտածում էին աստղային հիվանդությամբ, մեծամիտ դեմքեր ենք՝ մեծ ախորժակով հահահա) հրավիրեցին «Կենտրոն», սիրեցին մեզ առաջին հայացքից, հեշտ չէր. ունեինք 3-4 տեսախցիկ, բայց մեկ օպերատոր, որ մի տեսախցիկից մյուսն էր վազում ՝ կադր տալու համար: 2 ժամ ուղիղ եթեր և 1 Ծովինար: Ընթացքում հավաքեցինք մեր թիմը, ծրագիրը, որքանով կարող էինք, դարձրեցինք ընդունելի, չկոտրվեցինք, զիջումների չգնացինք, հարգելով մեր հեռուստադւտողներին ՝ արծարծեցինք օգտակար թեմաներ՝ ընդունելի հայերեն գրական խոսքով: Փոխեցինք 4 ռեժիսոր, 3 տնօրեն , որոնցից վերջինը , չեմ վախենա ասել, բացառիկ էր իր մարդկային հատկանիշներով, ինչի համար էլ մեզ ավելի դժվար էր մտածել ավելի հարմար պայմաններով ՝ ավելի ցանկալի հեռուստաալիք տեղափոխվելու մասին ( էդպիսի մարդկանց չի կարելի դավաճանել , պետք է սատարել): Միշտ կատակով ասում էինք ,« որ օրը դու էլ տնօրեն չլինես, մենք էլ հանգիստ կգնանք»: Ցավոք այդ օրը չուշացավ , բայց մենք մնացինք հենց նրա խնդրանքով , ասաց,« մնացե՛ք, գուցե ավելի լավ կլինի , գուցե ձեր այն երազանքները, որ ես չկարողացա իրականացնել, նոր տնօրենը կատարի , դարձնի ձեր երազած ալիքը» :)) էհ, Գոռ ջան , ականջդ կանչի ...

4-րդի հետ չստացվեց. մեզ հետ անհամատեղելի է:
Ի՞նչ խոսք, հեշտ չի հիշել բոլոր այն զարմացած, տխուր հայացքները,նույնիսկ արցուքները , որոնցով մեզ ճանապարհում էին, բայց հույսով, որ մի բան կկատարվի ու կվերադառնանք ( մենք ՝ մեր խենթությամբ իրենց ուրախությունն էինք, իրենք էլ՝ մեր ) , բայց այլևս չենք վերադառնա , հաստատ !!
Մեզ համար մեծ հաճույք էր ձեզ հետ սկսել մեր օրը: Բոլորիդ սիրում ,գրկում և համբուրում ենք:
Բայց, ասեմ, Նյու Յորք գնալուց առաջ հայտարարեցի « Այսպես այլևս անհնարին է . հետ եմ գալու ու փոխելու եմ ամեն ինչ իմ կյանքում և սկսելու եմ աշխատանքից» :))) Ես չհասցրեցի, ինքնստինքյան ստացվեց :)) 

«Ինչու»-ի պատասխանը, վստահ եմ, ինքներդ կստանաք՝ հետևելով եթերին: Լավ է, թե վատ, մեր գործը չի ՝ հեռուստադիտողն է որոշում:
Իսկ մենք , հուսով եմ, թույլ չենք տա, որ մեզ երկար կարոտեք և կհանդիպենք ավելի կազմակերպված ու կատարելագործված, ավելի՝ մեզ հարիր եթերում:
Մինչ այդ՝ հանդիպման վայրը մեր ամենասիրելի , հայկական իրականության հետ կապ չունեցող , հրաշքների աշխարհ ՝ Ռադիո Վան: 
Ընդմիշտ ձեր՝ Ժակ և Լիպո (հահա) Լուլու :))